Luther spijkerde zijn stellingen aan de deur van de slotkerk van Wittenberg. Knevel zette zijn handtekening onder een contract, vol op tv. Het speet hem mensen valselijk op het spoor van het creationisme te hebben gezet. Daarin geloofde hij nu niet meer. De achterban was aangeslagen; alleen al die suggestie namens anderen te spreken! Hoogmoed, ijdelheid, hybris.
Het geval Knevel staat niet op zich. Het is het algemene verhaal van de herder die van zijn kudde is afgedwaald. De “enge man” mocht aanschuiven bij Barend&Van Dorp. Hij mocht aan de keukentafel van Plasterk zitten. Plasterk noemde hem in het openbaar “een intelligente man”. Hij werd ontvangen in DWDD van Matthijs van Nieuwkerken. Knevel kreeg vrienden buiten zijn zuil. Hij begon te lopen, te kwaken, te vliegen en te zwemmen als een eend. De oude mens werd afgelegd. Knevel werd salonfähig en ontsteeg zijn schapen. Of het Knevels eigen intellectuele ontwikkeling was die het proces heeft ingezet of dat het Plasterk c.s. was of dat Knevel er gewoon graag bij wilde horen, dat alles is moeilijk te achterhalen. Het “in de wereld zijn” is in ieder geval een “van de wereld zijn” geworden.
Een verschil met de “politieke elite” is, dat Knevel wel degelijk weet wat leeft bij zijn achterban. Maar net als de elite is hij even vergeten de achterban mee te nemen in zijn ontwikkeling. Dat betekent achteloos zaken voor vanzelfsprekend verklaren, die (voor de achterban) helemaal niet vanzelfsprekend zijn. Dat heet “arrogantie”.
rkh, 01-04-2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten