De psychiatrie kent het syndroom van Münchhausen by Proxy: dat bijv. een moeder een kind in het geniep mishandelt om zich vervolgens als één en al zorgzaamheid te presenteren en als zodanig te laten fêteren. Daar moet ik onwillekeurig aan denken bij Marion Bloem. Op de vraag van de op dat moment weinig kritische Clairy Polak (NOVA, zondag) of ze met de actie “Een royaal gebaar” geen valse hoop geeft aan asielzoekers (en aan witte kleuters die voor hun klasgenootje aan het kleuren zijn), kan Bloem alleen een warrige riedel uitbrengen.
De actie heeft ook in de Volkskrant zeer veel aandacht gekregen. Het is een opgestoken middelvinger richting de politiek in het algemeen en minister Verdonk in het bijzonder. Alsof de multiculturele samenleving zo leuk is en alsof er weinig aan de hand is.
De actie past ook in een cultuur waar alles wat gokt en verliest, zielig wordt verklaard. Zie ook de bedrogen winstverdriedubbelaars van Dexia en de matennaaiende en contractbrekende Jack (=Cheque) Spijkerman. Zieligheid verkoopt en kent veel handelaren in wind; de mulders die wel de revenuen in de vorm van eer, zoen en schouderklop ontvangen, maar er verder weinig voor doen of voelen.
Op donderdag, 28/4 wordt door het ANP gemeld dat een rapporteur van de Raad van Europa zich positief uitlaat over Verdonk. Voor de Volkskrant is dit geen nieuws. Kennelijk past een positief bericht niet in de campagnejournalistiek.
n.b.: Dit bericht - 2 mei 2005 aangeboden- is door de Volkskrant niet geplaatst.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten