De twee maten de maat genomen

Dat door het Westen wordt gemeten met twee maten is in de discussie over de Deense cartoons een vaak gehoord argument: Wij, moslims, hebben een taboe, maar het Westen heeft ook zijn taboes. Als het Westen het taboe op het afbeelden resp. het bespotten van Moham­med niet accepteert dan moet het Westen ook accepteren dat Westerse taboes (bijv. m.b.t. het uitgeven van Mein Kampf en het ontkennen van de Holocaust) worden doorbroken. Oog om oog, tand om tand. De logica van het woestijnvolk en zijn dhimmies.

Je voelt aan je water dat de Holocaust er wordt bijgesleept om de discussie kapot te maken en op zich geen argumentatieve waarde heeft. Ga je er op in dan neem je het argument serieus en dreigt het gevaar dat je volledig vastloopt, want wie overziet het schaakspel? Cheppih bracht in Nova Politiek ook het “meten met twee maten” argument naar voren. Paul Scheffer “argu­men­­teerde” dat dit argument onzin is: ElMounni zei de vreselijkste dingen over homo’s en werd door de Nederlandse rechter vrijgesproken. Cheppih probeerde te interrumperen (zoals in de politiek gebruikelijk), maar Scheffer wist dat te voorkomen en de lijn vast te houden. Cheppih had niet terug van de attack. Het argument had ook gewoon genegeerd kunnen worden. Het komt trouwens pas op in reactie op de Westerse reactie op de reactie van moslims op de Deense cartoons. Alle reden dus om terug te gaan naar de bron: Waarom zijn die cartoons geplaatst?! Zie mijn verhaal “Genoeg is genoeg”.

Laten we hier toch eens nader ingaan op het argument van het meten met twee maten. Je zou eigenlijk verwachten dat de redenering zou zijn: “Het Westen eist meningsvrijheid, wel dan mogen ook moslims hun mening geven over de cartoons. Gelijke monniken, gelijke kappen ”. Welnu, dat betwist natuurlijk niemand, tenzij het gepaard gaat met aanvallen van razernij en geweld. Dus niets Holocaust.

Moet de Holocaust er toch bijgehaald worden, dan zou ik zeggen dat in het Westen het bespotten van Mohammed (of beter gezegd: bespotten van het gedachtegoed van de Mohammed B.’s) geen taboe is evenmin als in de Islamwereld het bespotten van joden, christenen en andere ongelovigen taboe is. “We” lijken dus quitte te staan, alleen met dat verschil dat in de moslimlanden andersdenkenden soms het leven behoorlijk onmogelijk wordt gemaakt en op godslastering de doodstraf staat. Dus wat “meten met twee maten”? De schijnheiligheid wordt zo zijn masker afgerukt. Een sterk argument -lijkt me-, maar ik zou het niet ter plekke hebben bedacht.

Abu JahJah zei in een uitzending van NOVA te kiezen voor de rechtstaat, voor een absolute vrijheid van meningsuiting en voor het slechten van alle taboes. Maar m.i. kan een samenleving niet zonder taboes (die rationeel niet te verdedigen en uiteindelijk ook niet uit te leggen zijn op straffe van detaboeïsering) en niet zonder een minimaal cluster van waarden en normen die door iedereen worden aanvaard. Het alternatief is: burgeroorlog.
Ik denk overigens dat Abu JahJah zo’n dubbelspreker is die als de sharia praktijk is nog steeds zal zeggen dat hij de rechtstaat i.c. de sharia verdedigt.

rkh, 14-02-2006