“Ik zeg wat ik niet denk”. Over zelfcensuur en kleurenblindheid.

Een tijd geleden waste Paul Scheffer de bekende complotdenker Geert Mak op TV met vaste hand de oren over zijn pamflet “Gedoemd tot kwetsbaarheid”. Een verwijt van Scheffer was dat Mak maar wat beweerde bijv. over de “kelders die opengingen”. Mak liet daarna HP/De TIJD weten dat pamflet niet als historicus, maar als bezorgde Amsterdammer (sic) te hebben geschreven. Een media-instituut heeft de media na de moord op Theo van Gogh systematisch onderzocht en kwam tot de slotsom dat de media zeer terughoudend hebben geïnformeerd en zeker niet het vuurtje van de islamofobie hebben opgestookt, integendeel zelfs.

Exit Mak, zou je zeggen. Maar nog steeds is de bewering dat media ruimte bieden aan islamofobie of zelf aanzetten tot haat en polarisatie. Het adagium van Fortuin “Ik zeg wat ik denk en doe wat ik zeg” wordt daarbij dan vaak aangehaald.
Op basis van de bestudering van enkele cases kom ik zelf tot de conclusie:

- dat waar het multiculturele drama’s betreft, geen onderscheid is tussen de linkse en rechtse pers,
- dat media etniciteit zolang mogelijk verzwijgen,
- dat media als ze er echt niet meer onderuit kunnen het probleem met het verstrijken van de tijd weer proberen te ontkleuren,
- dat media hun hoofdtaak namelijk het verschaffen van correcte informatie niet naar behoren uitvoeren en de lezer als kleuter zien die voorgedacht moet worden,
- dat geïnterviewden en ook veel deelnemers aan een internet-forum zelfcensuur toepassen en dat er op elk internetforum moraalridders zijn die de blijde boodschap van het multiculturele samenleven actief uitdragen.

p.s.: Burgerjournalistiek is nog niet tot wasdom gekomen.

rkh, 10-07-2006