Gelukkig hoor ik ze de laatste tijd niet meer: de kleine indianen met hun panfluit en poncho’s. Maar het is lang zo geweest dat als je zaterdag de stad in ging ze al van ver te horen waren met hun achterlijke muziek. Ik meed dan het centrum. Ik kon het niet aanhoren.
Ik dacht dat het wel aan mij zou liggen. Tot ik in Utrecht een Rus met een trekharmonica hoorde. Dat was muziek!
Ik besefte dat de reden van de somberte niet in mij lag, maar buiten mij.
Alle panfluiten de wereld uit, te beginnen bij Nederland!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten