zondag, september 24, 2006

Problemen

Tot een probleem kan men zich op verschillende wijzen verhouden:

1. Ontkennen, zeggen dat het probleem niet bestaat.
2. Negeren, net doen alsof het probleem niet bestaat; wegkijken.
3. Ridiculiseren, bijv. tegen iemand die last heeft van geluid, zeggen dat hij oud wordt; bagatelliseren.
4. Verhullen, bijv. zoals Cohen aanvankelijk deed, over de Marokkaanse jongens die na de dodenherdenking met kransen voetbalden zeggen dat hen historisch besef ontbreekt.
5. Relativeren, bijv. zeggen dat uit studies is gebleken dat na drie generaties de problemen van de immigratie zich vanzelf oplossen.
6. Accepteren.

Deze opsomming is resultaat van enig denkwerk en biedt een kader om grip op “de wereld” te krijgen. Er wordt een taal en een manier van kijken geboden die het mogelijk of gemakkelijk maakt überhaupt iets te zien en op te merken. Er worden concreet krachtige woorden aangereikt om iets te zien en te zeggen over de “fase in het proces van probleemverwerking”.

Analyseren is één, dit instrumentarium ook in praktijk brengen is twee. Daarvoor is in elk geval nodig dat kennis gewoon paraat is en niet van dat “zoeken we op”. Zoals ik zonder enige denkinspanning kan zeggen dat Finkum tussen Hijum en Stiens ligt en Marrum boven Hallum, zo wil ik met mijn indeling kunnen jongleren. Ook hiervoor moet arbeid verzet worden, want een idiot savant ben ik niet. Maar er is hoop op beloning, want het is mij tenslotte ook gelukt om achterstevoren te tellen en te zeggen dat 18 na 15 komt. Met het alfabet ligt het trouwens al wat moeilijker. Ik kan niet bij elke letter zomaar zeggen wat er voor of er na komt. Dit gebrek speelt op bij het zoeken in een woordenboek. Hetzelfde bij de bijbelboeken (genesis, exodus ….) en in sterkere mate nog bij de Duitse naamvalrijtjes (maar hier is natuurlijk de rangorde in het geheel niet van belang).

Het uit het hoofd leren van een rijtje van zes items met als ordenend principe de mate van acceptatie zou toch te doen moeten zijn. Omdat in de pure opsomming weinig muziek zit, doe ik het met hulp van wat mnemotechniek. Van “ONRVRA” kan ik maken: “OpNieuw”, Riepen Vele RaadsAdviseurs. Maar ook een ezelsbrug moet gememoriseerd worden en stelt vormeisen. Een goed, ritmisch gedicht met daarin de opsomming verwerkt, zou ook kunnen. Het blijft behelpen bij ontstentenis van een beeldgeheugen.

Ik kies ervoor de woorden te linken aan lichaamsbewegingen:

1. Ontkennen: Nee-schudden.
2. Negeren: Eén kant op kijken.
3. Ridiculiseren: Lachen.
4. Verhullen: Schaamlap voor doen.
5. Relativeren: Wegwerp gebaar maken.
6. Accepteren: Embracement.

Dit alles in de hoop dat het jongleren vanzelf komt en dat de ladder om er te komen niet meer nodig is.

rkh, 23-09-06

5 opmerkingen:

Anoniem zei

Leuk. Er is er echter 1 vergeten, namelijk "herdefiniëren".
Veel problemen blijken namelijk alleen maar een probleem vanwege het gehanteerde referentiekader. In een ander referentieklader blijken deze problemen ineens niet te bestaan.
Voorbeeld: Een niet-kerkganger ervaart het als probleem dat de kerkklokken om 9.45 uur luiden. Wanneer hij tot kerkganger is bekeerd, blijkt het luiden van kerkklokken een feestelijk geluid.

DIXI zei

Mooie aanvulling.

Maar ik rekening dit onder "ontkennen": Er is geen probleem meer, omdat er herdefinitie heeft plaatsgevonden.

Anoniem zei

Herdefiniëren is logisch gezien iets anders dan ontkennen. Bij ontkennen wil je het probleem niet zien, bij herdefiniëren wel, want waarom zou je het anders doen?
Ook psychologisch is het niet hetzelfde. In de psychotherapie is herdefiniëren iets fundamenteel anders (namelijk iets positiefs) dan ontkennen (dat is negatief). Herdefiniëren is "anders kijken" waardoor de dingen die samen "een probleem" vormden, ineens iets anders blijken te zijn (bijvoorbeeld een kans, of humor, of een reden om met iemand te gaan praten).

DIXI zei

Ik ben er nog niet uit.

DIXI zei

Nogmaals interessante opmerking.

Je hebt problemen met gelijkgeslachtelijke liefde en je herdefinieert door deze nu te zien als liefde tussen mensen.
Probleem weg!

Wat ik doe is de mate van acceptatie van HET PROBLEEM beschrijven. Met herdefinitie haal je het object weg. En dat is niet de bedoeling.