Tant pis pour la réalité, tant pis pour Grimbergen

Cees Grimbergen van Rondom Tien houdt niet van meningencircussen. Hij wil eerst feiten en daarna pas meningen en discussie. Mijn stelling is dat Grimbergen zich vergist; feiten doen er niet toe, althans wanneer het erom gaat iemand op andere gedachten te brengen.
De uitzending van STAND.NL van 13/09/06 illustreert en ondersteunt deze stelling. Donner heeft beweerd dat hier ter lande de sharia moet worden ingevoerd, wanneer daar 2/3 vóór is en dat het een schande zou zijn wanneer deze consequentie van de democratische rechtstaat niet wordt geaccepteerd. De stelling waarop het volk kan reageren is: “Donner moet zijn uitspraak intrekken”. Studiogast Bas van der Vlies (SGP) vindt intrekking niet nodig, want op de theoretische excercitie is als zodanig niets aan te merken. Maar hij vindt wel dat Donner de negatieve kant van de sharia had moeten benadrukken.

De poll laat de volgende uitslag zien:
---------------------------------------------- voor -- tegen
13.05 (begin uitzendig) --------- 1800 --- 65% ----35%
13.30 (einde uitzending)-------- 2500 --- 65% ----35%
19.30 ------------------------------ 4475 --- 65% ----35%

Het is niet al te gewaagd te beweren dat het studiogesprek weinig vat had op de meningen in het land.

Wat zullen de “feiten” zijn in een Rondom Tien over het onderhavige? Een deskundige zal zeggen dat de wens om de sharia in te voeren begrepen moet worden als een verlangen naar een rechtvaardige maatschappij. Een andere deskundige zal zeggen waar de sharia is ingevoerd en dat in Marokko de sharia alleen familierecht en nog wat betreft en dat Turkije helemaal geen sharia kent. Ook zullen de demografische ontwikkelingen in Nederland aan bod komen. En een van top tot teen bedekte vrouw uit de binnenlanden van Nederland zal mogen zeggen dat de sharia tenminste respect voor de vrouw kent.

Al die deskundigheid zal al gauw verwarrend werken. We zijn er niet op getraind meer dan twee, drie beweringen tegelijkertijd vast te houden (te memoriseren), te analyseren en te wegen. Daarbij komt dat deskundigheid hedentendage gewantrouwd wordt. En terecht, want het lijkt wel of bij elke mening een “deskundige” is te vinden. Sterker: bij bepaalde onderwerpen zou de “deskundige” ook nog wel eens met zichzelf van mening kunnen verschillen (publiekelijk pleiten voor kindercrêches, maar zelf de kinderen daar niet heen sturen) en een vermoeden van hypocrisie bevordert de ontvankelijkheid voor argumenten niet.
Geen milieu dus om van mening te veranderen. En uiteraard we koesteren de mening –hoe onuitgesproken ook- als iets van onszelf en willen daarenboven niet voor windvaan worden uitgemaakt.

Maar fundamenteler is, dat we alleen maar kunnen kijken met een bepaalde bril, geslepen en gekleurd door karakter, intelligentie, opvoeding, peers, ervaring. En dat dit ook niet anders kan waar het vermoedens, inschattingen, verwachtingen, interpretaties en weging van verschillende mogelijkheden of scenario’s betreft. Deze bril (dit perspectief of paradigma) bepaalt of iets überhaupt als feit verschijnt en bepaalt wat daarvan dan de relevantie is. Wie beelden van een steniging of van schreeuwende baardmannen op het netvlies heeft en daarbij meent dat alles op alles te gezet moet worden om het voorkomen dat ook maar iets daarvan in Nederland wordt gerealiseerd, zal niets kunnen en niets doen met de informatie dat het in Marokko wel meevalt of dat de sharia een rol bij mediatie (informele rechtsbemiddeling) zou kunnen spelen. Men blijft bij zijn ingenomen standpunt net als de mensen die in Donner de theoreticus zien.

En trouwens een wetenschappelijke theorie wordt ook niet vervangen bij de eerste de beste tegenwerping (falsificatie). In de fundamentele natuurkunde is het momenteel zo dat de theorie het experiment dicteert. De Idealisten wisten het al: past een feit niet in het schema dan is het “des te erger voor de werkelijkheid”.

rkh, 13/09/06