In de verkiezingstijd sprak Wouter Bos van perverse solidariteit*. Voor een partij met solidariteit hoog in het vaandel, is dat onverstandige taal. Je geeft ermee aan dat over solidariteit gediscussieerd kan en mag worden. Solidariteit is dan –in dubbele zin- discutabel geworden.
Voor velen is de komst van vreemdelingen –naar eigen zeggen- nog steeds een verrijking**. Daarmee wordt een frame geboden om met recht en reden het multiculti-verhaal ter discussie te stellen en het omgekeerde te beweren.
De man of vrouw die aan zijn of haar partner vraagt “hou je nog van mij?” speelt gevaarlijk spel. De ruimte wordt namelijk geboden om “kweenie” of “nee” te zeggen.
Pro memorie: Primen is mensen ontvankelijk maken voor een boodschap, bijv. Eurlings introduceren als de gezellige Limburger.
rkh,11-12-2008
* Voor Bos was een vorm van perfiditeit dat de slager betaalt voor de studie van iemand die later goed gaat verdienen. Een vreemde, bekrompen bewering, want de slager profiteert uiteraard van wat knappe koppen voor hem bedenken en doen.
Googlen op ‘bos + "perverse solidariteit"’ gaf 278 hits.
** Ella Vogelaar verwees desgevraagd in de PERS naar keuken en mode. Ze sprak in dat interview ook de merkwaardige woorden dat ze op haar departement niet zitten te filosoferen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten