Sjeik Al-Haddad -geliefd bij studenten van de VU- wil niet aan één tafel met een ongesluierde vrouw. In het programma "De halve maan" verlaat de presentatrice dan ook de tafel. Vanaf de kantlijn gaat zij halverwege toch met hem in discussie. Zijn man en vrouw niet gelijk? Hebben man en vrouw niet dezelfde rechten?
Nou, de imam vindt van niet. Ieder zijn plaats (overeenkomstig de goddelijke ordonnantiën, zeg ik dan maar). Competitie tussen de geslachten is uit den boze.
Bij P&W van 21/2 is de presentatrice -zelf belijdend moslima, maar niet meer gehoofddoekt- nog steeds boos. Ze vindt dat de imam geen antwoord heeft. Ze vindt zijn verhaal over (on)gelijkheid flinterdun. Vreemd, want dan is er toch een antwoord.
Columniste Nausicaa Marbe hoorde ik voor de radio zeggen dat de imam geen argumentatie heeft en dat het verhaal elke logica ontbeert*. Het enige dat Marbe hiermee duidelijk maakt, is dat ze het met de sjeik niet eens is.
Waar komt die onbedwingbare behoefte aan etiketteren (geen antwoord, flinterdun, geen argumentatie, onlogisch en "haatimam") en wegzetten vandaan? Ik denk dat dit evolutionair moet worden begrepen. Een gemeenschap kan alleen als gemeenschap bestaan als waarden en normen worden gedeeld. Daarom worden afwijkende meningen uiteindelijk niet getolereerd.
De feitelijke onmogelijkheid van Eenheid in verscheidenheid hebben de dames goed begrepen, ondanks dat ze onzin spraken. Dat mag kennelijk als het gaat om een hoger goed.
* In de Balie (het derde bedrijf in dit verhaal) schoof halverwege Ebru Umar aan. De imam bleef zitten en ging met haar in discussie. Je kunt zeggen dat is inconsequent van de imam, maar je kunt ook zeggen dat hij uit beleefdheid bleef zitten.
rkh, 26-02-2012
