Een betoog is een verhaal

Het komt natuurlijk vreemd over: Iemand houdt een betoog met de nodige onderbouwing. En dat dan gevraagd wordt: "Waarom dit verhaal. Waarom deze stellingname? Waarom gekozen voor deze argumenten, voorbeelden, analogieën?".

Dus een simpele waarom-vraag i.p.v. kritiek, etiketteren, vragen naar de waarheidswaarde of komen met een eigen verhaal.

Een ontregelende vraag, want de spreker meende -in alle oprechtheid- klaar te zijn. Een beetje een gemene vraag ook, want argumenten geven voor argumenten dat is een gebed zonder end.

Het ware beter geweest, wanneer de film Fitna als verhaal zou zijn geaccepteerd of beter: als een verhaal. Dat het oordeel was opgeschort ( "einklammeren" heet dit tussenhaakjes zetten van de werkelijkheid bij Husserl). En dat nieuwsgierig was gevraagd naar het verhaal achter het verhaal, naar het wereldbeeld en naar de gronden van het engagement.

Dit is duidelijk niet de insteek van de zgn. inquisitie-journalistiek. Nee, het Fitna-verhaal bijv. mocht niet worden verteld (en meteen zegt iemand: "Dat mocht wel!") en moest kapot. Menigeen waande zich verzetsstrijder en voelde zich tot een mening verplicht.

Ik pleit voor meer maieutiek in de journalistiek. Een journalist zou meer vroedvrouw moeten zijn, zodat de geïnterviewde zijn verhaal kan doen en tot zijn recht komt.

rkh, 16-06-2011

Rouvoet, jurist

Het verbaast Rouvoet dat hij tegenover liberalen die een teveel aan Islam/moslims suggereren, de vrijheid van godsdienst moet verdedigen. Dat begrijpt hij niet. [P&W, 29-04-2011].

Dit is typisch het onbegrip van een jurist die heeft geleerd in termen van Gelijkheid te denken, waarbij van inhoud wordt geabstraheerd. Alle godsdiensten moeten de jurist even lief zijn. Zo staat geschreven en dat is heilig.

Deze juridische kijk bepaalt het wereldbeeld van Rouvoet. Over de zwarte kant van de Islam wordt dan ook niet gerept. Nix aan de handa (Reve) wat dat betreft.

Maar als politicus moet Rouvoet natuurlijk ook wat vinden, dus krijgen de "populisten" de schuld. Hij keert zich dan ook tegen "het maatschappelijk sentiment dat we niet te veel moslims moeten hebben".

Het is deze juridische benadering die hem van zijn achterban heeft vervreemd. Die kijkt TV, hoort radio en leest de krant en denkt: "Nog meer moslims? Over mijn lijk".

Met recht kan gezegd worden dat de herder van de kudde is afgedwaald.

rkh, 03-04-2011

Een nieuwe dooddoener

De uitdrukking "fact free policy" is in opkomst. Wie de uitdrukking gebruikt, beweert iets: namelijk dat sommige politici zo maar iets zeggen zonder basis in de feiten. Waar is deze bewering zelf op gebaseerd? Wat zijn de feiten?

Volgens mij, doet iemand die wil overtuigen altijd beroep op feiten. De liefhebber van polygamie bijv. zal zeggen, dat deze constructie weduwen beschermt, dat veelwijverij het libido van de man beteugelt etc.
Het kan zijn dat je iets geen feit vindt, dat feiten niet kloppen of dat je het er niet mee eens bent. Maar een politieke stellingname is nimmer "fact free", althans niet voor alle partijen. Zie ook het kernenergie-debat of het debat over een verbod op ritueel slachten. Een discussie gaat tegenwoordig niet meer zonder een beroep op wetenschappelijke rapporten. Sterker nog: er is de neiging wetenschap te laten beslissen (Maar zoals Martin Sommer opmerkt: "Feiten nemen geen besluiten").

"Fact free policy" is -net als "onderbuik", "irrationeel", "populisme" en "extreem-rechts"- een etiket waarmee de etikettenplakker kenbaar maakt ergens niet mee eens te zijn. Niets meer en niets minder. Er wordt niets beschreven, behalve dan de gemoedstoestand van de plakker.
De keuze voor dergelijke pejoratieve woorden/uitdrukkingen is politiek bepaald.

Het verwijt van "fact free policy" is dus -volgens mij- het enige voorbeeld van "fact free policy". Het verwijt is namelijk nergens op gebaseerd.

rkh, 07-06-2011