De wording van de Ander

Soms vragen mensen van kleur zich vertwijfeld af wat ze in vredesnaam nog meer moeten doen om door de maatschappij als Nederlander erkend en geaccepteerd te worden. Ze wijzen –desgevraagd- op de discriminatie op de arbeids- en woningmarkt en op het etnisch profileren door politie en portiers. Ze menen, dat alleen van hen wordt verwacht “zich in te vechten” (dixit Rutte) en dat van hen sowieso méér wordt verwacht. Ze beklagen de zgn. micro-agressie middels op het oog onschuldige vragen en opmerkingen als “Waar kom je vandaan?“ en “Wat spreek je goed Nederlands!” en op de micro-agressie in het fysiek reageren op de gekleurde medemens; bijv. voelen of de portemonnee er nog is.

Er is een probleem, dat is duidelijk. Al was het alleen maar, omdat de reëel bestaande onvrede wordt geïnstrumentaliseerd voor een uiterst giftig soort identiteitspolitiek. Zo bestond het Sylvana Simons om in een vergadering van de gemeenteraad te suggereren dat zwarten hebben te vrezen voor triggerhappy politieagenten.

Mensen van kleur maken het ons –autochtonen- ook niet gemakkelijk. Ze voeren de verkeerde lijstjes aan. Ze komen vaak onaangenaam in het nieuws. Ze concurreren op de woningmarkt en concurreren om de aandacht van de meester of juf. Aan hun loyaliteit jegens Nederland mag rustig worden getwijfeld. Zelfkritiek ontbreekt, in plaats daarvan zelfmedelijden, slachtofferschap en schuldtoewijzingen richting de maatschappij.

Dan is het toch niet gek, dat ik bij de krantenkop “Doodstraf voor Nederlanders in Marokko” denk: “Dat zijn geen Nederlanders!”*. Je zult mij dan ook niet Cohen horen nazeggen: “Het zijn wel onze kut-Marokkanen”**. Ik heb dat soort WIJ-gevoel niet of anders gezegd: de gekleurde medemens wordt voor mij de Ander. Kennelijk hebben met mij velen dat gevoel niet, want hoe is anders de sterke afkeer van het vmbo en de trek naar witte wijken te verklaren? En het is niet voor niets dat veel hoge ambtenaren weliswaar in Amsterdam werken, maar buiten Amsterdam wonen. Ze hebben daarvoor hun redenen, maar zullen iets anders vertellen onder het motto “Ik zeg niet wat ik denk en doe niet wat ik zeg”. Er wordt “gestemd” met de voeten. Zulke “volksbewegingen” zeggen meer dan duizend woorden. Je moet kijken naar gedrag. Wat mensen over zichzelf rapporteren is minder interessant.

Dit sorteren op soort -op grond van grove generalisaties- is een natuurlijk proces, waarbij –als collateral dammage- de goeden onder de kwaden lijden. Een postcodebeleid voor scholen of een diversiteitsbeleid op wijkniveau is dan ook uiteindelijk gedoemd te mislukken. Mensen willen nu eenmaal het beste voor zichzelf en hun kinderen. Sociologen kunnen meer over uitsluitingsmechanismen vertellen. Alleen je hoort ze niet, want dat schaadt carrières.

Laat helder zijn: uitsluiten is niet per definitie racistisch gemotiveerd. Want hoe is anders te verklaren dat een vrijwilliger van een AZC wil dat de asielstroom stopt of dat een pvv’er bevriend is met zijn Turkse buurman. Alleen voor wie uitgaat van de autochtoon als racist zijn dat paradoxen, in de zin van ongerijmdheden die niet zijn te op te lossen.

*En inderdaad het waren “Nederlanders” met moeilijke namen, maar in dit geval geen Marokkanen met een Nederlands paspoort.

**De uitspraak is curieus, omdat deze insluitend én uitsluitend is, want zonder referentie aan Nederlanderschap of zo je wilt: Amsterdammerschap. Er wordt niet gezegd: “Het zijn onze kut-Amsterdammers”.

rkh, 20-08-2019/24-12-2019

Van decimaal naar digitaal

Het is voor ons –mensen- niet moeilijk om een decimaal getal om te zetten in nullen en énen. Zo is bijv. het getal 23₁₀ in binaire notatie 10111₂, omdat 23=1*2⁴ + 0*2³ + 1*2² + 1*2¹ + 1*2⁰. De procedure is duidelijk.

Hoe maakt een computer deze vertaalslag? Je zegt misschien: “Door gewoon uit te rekenen”. Maar dat vooronderstelt dat de computer minstens al weet wat de binaire notatie van de cijfers 2 en 3 is, want die werkt immers alleen maar met nullen en énen. Dat gewoon uitrekenen lukt dus niet.

Er moet een 4-bits register zijn van waaruit draden lopen naar de numerieke toetsen. Laten we dit register DD (van decimaal naar digitaal) noemen. De toets met cijfer 6 (0110) bijv. heeft dus vaste verbindingen met het 2^de en 3^de bit van dit register.

In ons positioneel tientallig stelsel staat het getal 10 (1010) centraal. Zo is bijv. het getal 235 te schrijven als: (2*10 + 3)*10 + 5. Er moet dus ook een register TIEN zijn met daarin als vaste inhoud: 1010.

Sla je de toets met cijfer 2 aan, dan staat in register DD: 0010. Deze inhoud wordt vervolgens gekopieerd naar het register BR (Binair Resultaat). In dit register staat dus het (voorlopige) resultaat.

Voer je als tweede cijfer 3 in, dan staat in register DD: 0011. De inhoud van BR en van TIEN gaan richting de ALU (Arithmetic and Logic Unit). Daar wordt vermenigvuldigd. Dat levert 10100 (20) op en dat wordt gekopieerd naar BR.

Vervolgens gaan de inhoud van BR en van DD naar de ALU en daar wordt deze keer opgeteld met als resultaat: 10111 (23). Dit resultaat wordt gezet in BR.

Sluit je de invoer af dan is dus een decimaal getal omgezet in nullen en énen. Het resultaat staat in het register BR.

rkh, 23-12-2019

Appropriatie als identiteitsfraude

Er zijn mensen die zich -uit solidariteit- met een minderheidsgroep identificeren. Ze nemen van die minderheidsgroep de manier van spreken en redeneren over en kleden, kappen en gedragen zich als één van hen. Dat is psychologisch te begrijpen vanuit een behoefte aan erkenning en doet soms denken aan het Stockholm Syndroom. De veréénzelviging wordt pathologisch als het gaat om egotripperij –om aandachttrekkerij- of als het gaat om een puberale verloochening van de eigen cultuur.

Social Justice Warriors zijn tegen appropriatie: het je toe-eigenen van elementen van de cultuur van een onderdrukte minderheid. Ze zijn dus bijv. tegen witte sympathisanten met dreadlocks, omdat die daarmee suggereren dat het leed van de Rastafari hun leed is. Nu spreken Warriors sowieso algauw denigrerend over hun ondersteuners als “Whitey Helpers”, daarmee in eigen kring een Wij en Zij creërend. Wat sociologisch nogal interessant is, want geen strijd is gewonnen zonder hulp van buiten.

De these van de SJW is: Ons leed is uniek en niet invoelbaar voor witten, belast als ze zijn door racistische vooroordelen. Het getuigt van disrespect en van blanke arrogantie om zich een nieuwe identiteit aan te willen meten.

De these vertaald naar de witte wereld en geconcretiseerd: Een neger uit Windhoek kan én mag geen Bach spelen, omdat hij daarmee de gevoelens van de Duitse minderheid kwetst, die het daar immers ook moeilijk* hebben. Volgens de logica van de SJW is ook dit appropriatie en wel van en door het zwarte soort en dus af te keuren. Niemand voelt dat zo. Maar we trekken wel een wenkbrauw op, gaan gewoon niet naar het concert of prijzen de pianist de hemel in. Allemaal tekenen van ongemak, omdat ook wij ten diepste vinden dat appropriatie niet gepast is: Je pronkt niet met anderman’s veren. Het voelt toch alsof je iets wordt afgepakt ook al behoor je niet tot een culturele minderheid.

De warriors zullen de tekenen van ongemak ongetwijfeld duiden als uitingen van witte suprematie.

*Ik veronderstel dat.

rkh, 11-08-2019

No Pigs, over moralisme in de politiek

Een verwijt van Links is dat Rechts polariseert, dat Rechts bevolkingsgroepen tegen elkaar opzet. Daarbij wordt vergeten dat de strijd om de macht de essentie van politiek is. Zonder strijd tussen bijv. Kapitaal en Arbeid zou er geen Sociaaldemocratie zijn. Wie een ander polarisatie verwijt depolitiseert en maakt van de competitie tussen maatschappij- en toekomstvisies een strijd tussen Goed en Kwaad. Moralisme dus i.p.v. politiek of beter gezegd: met het opgeheven vingertje politiek bedrijven met als werkelijk doel de oppositie klein te krijgen.

Zo wordt gezegd: “Gij zult niet instrumentaliseren”. Wie bijv. de zwembad-terreur van jongeren met een migratie-achtergrond aankaart, krijgt het verwijt dit thema te misbruiken voor eigen politiek gewin. Alsof dit dingen naar de kiezersgunst op zich moreel verwerpelijk is en niet de corebusiness van elke partij is. En dat vindt men dan ook helemaal niet, want tegen het gebruik van “Alan Kurdi” en “Fukushima” heeft Links geen enkel bezwaar, integendeel zelfs. Hierbij gaat Links bij het werven voor hun Idealen letterlijk over lijken*.

Zo wordt gezegd: “Gij zult niet generaliseren”. In Freiburg wordt een studente verkracht en vermoord. Merkel’s reactie: “Kein Generalverdacht”. Met dit mantra vermaant ze het Volk, maar gaat aan het eigenlijke probleem –namelijk dat dit geval geen incident is- voorbij.

Waarbij nog opgemerkt dat Merkel hier zelf generaliseert. Ze gaat er namelijk vanuit dat het Volk er verkeerde gedachten op nahoudt.

En zo wordt gezegd: “Gij zult niet simplificeren”. Alsof Links tegen eenvoudige oplossingen is. Quod non. Het besluit van Harbers bijv. om zijn discretionaire bevoegdheid te gebruiken inzake  de Armeense kinderen Howick & Lily werd alom verwelkomt. Als dat geen “gemakkelijke oplossing” is!

*Voor het gemak worden slachtoffers van de tsunami maar meegeteld, hoewel er geen doden zijn te betreuren vanwege straling.

rkh, 31-07-2019

De libra en de geldpolitiek

De taak van de monetaire autoriteit is: de geldhoeveelheid in een bepaald geografisch gebied in de gaten houden en zo nodig interveniëren. Mark Zuckerberg en de zijnen zeggen geen geldpolitiek te willen bedrijven, maar met en door de invoering van de crypto-munt Libra neemt de geldhoeveelheid wel degelijk toe. Ik kan mij dat niet anders voorstellen en we zouden dat niet moeten willen.

Wanneer op een festival bezoekers euro’s inruilen voor plastic munten dan gebeurt er niets bijzonders. Na afloop ruilt de patatboer zijn munten gewoon in voor euro’s en de organisatie vernietigt de plastic munten.

Maar wat –gedachtenexperiment- als de munten niet vernietigd worden?

Geld krijg je (normaliter) voor het leveren van een dienst of product. Geld is in wezen een schuldbekentenis, die je recht geeft op een tegenprestatie, bijv. dat iemand je een kop koffie geeft. (En vervolgens geven de verdiende euro’s de koffieschenker weer recht op een tegenprestatie.)

Op festivals wordt er voor het gemak een plastic munt tussengeschoven. Niets aan de hand. Maar is de plastic munt ook buiten het festival betaalmiddel dan is er sprake van een wonderbaarlijke vermenigvuldiging, dat geld uit het niets wordt gecreëerd.Want niet alleen de plastic munten vertegenwoordigen een recht op producten en diensten, maar ook de euro’s die voor die munten zijn neergelegd geven (uiteraard) de organisatie aanspraak op diensten en producten.

Kortom, wordt de plastic munt –naast de euro- een algemeen aanvaard betaalmiddel dan neemt de geldhoeveelheid toe. De plastic munt is hier het analogon van de Libra.

rkh, 17-07-2019

RSA en de getaltheorie

13 uur is 1 uur en 23 uur is 11 uur. 1 en 11 zijn de respectievelijke resten bij deling door 12. Notatie: 13 mod 12=1 of 13≈1 (mod 12), omdat 13 = 1*12 + 1. Dus ook geldt: 37≈1 en 13≈37 (mod 12). Het oneindige wordt a.h.w. afgebeeld op het eindige.

Algemeen: g₁≈g₂ (mod n) als –gegeven g₁, g₂, n en c- er getallen k₁ en k₂ te vinden zijn, zodat g₁=k₁*n + c en g₂=k₂*n + c, waarbij g₁, g₂, k₁, k₂, n en c gehele getallen zijn met n>0 en 0 ≤c˂ n.

Bij de RSA-cryptografie wordt een getal g geëncrypt en dat levert getal c op. De formule is: c≈g^e (mod n). e en n vormen te samen de public key en n is het product van twee zeer grote priemgetallen. Het product bestaat uit meer dan 200 cijfers.

De inverse is: g≈c^d (mod n). Waarbij d en n te samen de private key vormen.

Te bewijzen is: c^d≈(g^e)^d≈g (mod n).

Het getal g uit G={1,2,3,4,6,8,9,11 …. 29,31,32,33,34} heeft als kenmerken: 0˂g˂35 en niet zijnde het priemgetal 5 of 7 of een veelvoud daarvan. De verzameling van getallen is een gesloten multiplicatieve groep:

Als g₁, g₂ ꜫ G dan ook (g_1*g₂)mod 35ꜫG. (ꜫ uitspreken als “element van”).

Er is een eenheidselement nl. 1 met g*1= g.

Als g₁ꜫ G dan is er een inverse g₂ꜫ G met (g_1*g₂)mod 35=1.

(Zo is de inverse van 11 16, omdat (11*16) mod 35=1. Dus niet 1/11, want breuken kennen we in Modulo-rekenen niet.)

(g_1*g₂)mod 35=(g_2*g₁)mod 35, wat G tot Abelse groep maakt.

De groep G bestaat uit 24 getallen, omdat (5-1)*(7-1)=24. Algemeen: φ(n)=(p-1)*(q-1). Waarbij n het product is van de priemgetallen p en q, dus φ(35)=24.

not (g₁ ≈ g₂) => not (g₁*g ≈ g₂*g), omdat (g₁*g ≈ g₂*g)=> (g₁ ≈ g₂).

Dus vermenigvuldig je bijv. de getallen 4 en 29 met 3 dan verschillen ook de resultaten (4*3 mod 35=12 en 29*3 mod 35= 17). En 34 heeft weer een ander resultaat etc.

g^φ(n) ≈1 (mod n). Dus bijv. 11²⁴ ≈1 (mod 35).

De e van g^e mag geen deler –buiten 1- gemeen hebben met φ(n). De verhouding tussen de exponenten e & d is gedefinieerd als: (e*d)mod φ(n)= 1. Hierin zit de inversie.

Met deze stellingen en definities is te bewijzen: g = ^(e) => c = ^(d) => g. Maar het bewijs geldt alleen als g niet het priemgetal p of q is, noch een veelvoud daarvan. Maar dat is ook weer op te lossen. En bij zeer grote priemtallen nadert (p-1)*(q-1)/(p*q) 1, dus de kans dat je een “verkeerd” getal hebt is ongeveer 0.

Nu is natuurlijk hier niets bewezen en weinig toegelicht. Wat ik heb willen laten zien, is hoe dit soort cryptografie geworteld is in de wiskunde i.c. getaltheorie.

De profundis.

rkh, 14-07-2019
                                                                                                            

                                                                                                        

Over honden en katten

Zelfs wanneer bij een geweldsincident de etniciteit van de dader(s) volkomen duidelijk is en dit als feit wordt gemeld dan zijn er altijd wel mensen die deze melding van afkomst afkeuren. De formele redenering daarachter is: Het maakt niet uit of je door de hond of door de kat gebeten wordt. Je bent gebeten, daar gaat het om! En dat is natuurlijk ook zo, want een slachtoffer zal het worst zijn welk mensensoort hem of haar in elkaar heeft geslagen of heeft verkracht. Deze banale waarheid geeft de redenering kracht, maar geldt alleen voor het MOMENT.

Mensen van gezond verstand willen toch wel graag weten –met het oog op de TOEKOMST van zichzelf en die van hun kinderen- bij welke hondenrassen en kattenrassen het oppassen geblazen is. Die behoefte is evolutionair bepaald en rationeel bovendien. Onder de veronderstelling natuurlijk dat agressie niet gelijk is verdeeld.

Journalisten daarentegen zijn –als journalist- gehouden aan de Code van Bordeaux*, d.w.z. enerzijds eerbied hebben voor de waarheid en de mensen vertellen waar ze recht op hebben en anderzijds actief discriminatie voorkomen en liever zelf geen “discriminatie verspreiden”**. De tweede eis leidt tot politiekcorrecte verkramping, waardoor de zogenaamde kwaliteitsmedia zichzelf belachelijk maken en onherroepelijk aan gezag inboeten.

*In 1954 heeft de Internationale Federatie van Journalisten de Code van Bordeaux opgesteld. In 1986 is daaraan toegevoegd: “De journalist zal zich bewust zijn van het gevaar van door media verspreide discriminatie, en zal al het mogelijke doen om discriminatie te voorkomen, gebaseerd op, o.a., ras, sekse, seksuele geaardheid, taal, godsdienst, politieke of andere meningen en nationale of sociale afkomst”.

**Hoe zouden media trouwens discriminatie kunnen verspreiden? Je kunt leugens en geruchten verspreiden, maar dan moet je wel zelf liegen en roddelen. Dus wie discriminatie verspreidt, moet op zijn minst zelf discrimineren. Discrimineren is een werkwoord: je handelt. Dus je moet je voorstellen dat de TV op zwart gaat als een neger kijkt en dat de krant niet bij Joden wordt bezorgd. Zoiets.

               

rkh, 30-05-2019

Absoluut ongelijk

In de nasleep van de affaire Harbers wordt een migratieonderzoeker geciteerd: “Als je de criminaliteitscijfers vergelijkt met autochtone jonge mannen in dezelfde sociaal-economische positie, dan zie je dat asielzoekers over het algemeen niet vaker betrokken zijn bij misdaad” (Volkskrant, Ten eerste, 22 mei). De onder criminologen gebruikelijke wijze van (klein) redeneren. Het is er één van “nix aan de handa” (Reve).

Methodologisch zal er van alles zijn aan te merken op de onderzoeken. Want wie is bijv. autochtoon? Ik beperk mij tot twee kanttekeningen.

Ten eerste: Aan de relatieve criminaliteitscijfers heb je als gewone burger niets. Wat schiet je er mee op te weten dat het percentage criminele asielzoekers vergelijkbaar is met die van autochtone, gelet op sexe, leeftijd en sociaaleconomische positie? Ga dat maar de inwoners van Ter Apel met hun AZC vertellen. Die mensen hebben concreet te maken met absolute aantallen, niet met relatieve.

Ten tweede: Er is sprake van ideologische bevangenheid. Want hoe waarschijnlijk is het, dat de criminaliteit onder vergelijkbare, maar ook van elkaar verschillende groepen even groot is? Alsof cultuur en temperament er niet toe doen, alsof mensen gelijk zijn.

rkh, 22-05-2019

Christchurch, Nieuw-Zeeland

In Christchurch zijn biddende Moslims door een blanke fascist neergeschoten. Dat is weerzinwekkend en op geen enkele manier goed te praten.

Maar wat daar verder over te zeggen?

Volgens de Volkskrant van 16/3 toont deze actie het failliet van het ideaal van “een monoculturele, ‘blanke’ samenleving”.“’Christchurch’ laat zien hoe gevaarlijk de fantasie van een ‘blanke’ samenleving is”. Dit statement is extra uitgelicht. Het hoofdcommentaar eindigt met: “Illusies over een terugkeer naar een ‘blank vaderland’ leiden slechts tot geweld”.

Maar je kunt met evenveel recht het omgekeerde beweren, namelijk dat de illusie van een multi-etnische samenleving tot ontwrichting en geweld leidt. Daar zijn voldoende voorbeelden van. Dat is het gelijk van Stef Blok, de oude.

rkh, 17-03-2019

Masochisme in de politiek

In 2005 zijn in Berlijn ter herinnering aan de Holocaust 2711 betonblokken geplaatst. In 2017 sprak Björn Höcke van de AFD in een rede over dit Holocaust-monument –in het hart van de hoofdstad van Duitsland- als een “Denkmal der Schande” (en zoals een goed redenaar betaamt niet zonder ambiguïteit). De reacties waren niet mals, waarbij ongetwijfeld onder de dekmantel van moraliteit ook veel politiek werd bedreven.

Ik voorspel dat steeds meer Duitsers zich zullen keren tegen de herinneringscultuur van mea culpa, mea maxima culpa. Niet dat ze en masse de Holocaust zullen ontkennen (wat sommigen doen, sommigen waarschijnlijk van de weeromstuit), maar ze zijn het gewoon beu om telkens weer er aan herinnerd te worden hoe slecht Duitsers eigenlijk zijn of beter gezegd: hoe fout de foute Duitsers waren en zijn. Deze (zelf)kastijding en polarisatie bijgevolg houdt geen volk uit. Dus ook WOII wordt Geschiedenis*. Dat ligt in de aard der dingen.

Daarbij komt dat Duitsland door het frame van “Dunkeldeutschland” in leven te houden zich chantabel maakt en dat voelen de Duitsers in hun portemonnee. Duitsland als “Zahlmeister Europas”. Zo kregen de Grieken miljarden toegeschoven, hoewel ze Merkel in hun media als nazi afbeeldden. Ook de Polen en Turken laten van zich horen zonder onderscheid te maken tussen goede Duitsers en foute Duitsers. Voor het buitenland zijn helaas alle Duitsers gelijk. Met openlijke vernederingen en exploitatie (“Deutschland wird zur Kasse gebeten”) kan een volk niet leven en ook daarom zal WOII als moreel ijkpunt verdwijnen.

p.s.: Het is vreemd dat “Nie wieder Krieg” (op google 256.000 treffers) vertaald wordt als “Nooit meer oorlog” (56.600) en niet als “Nooit weer oorlog” (1.390).

*De oude Le Pen had het over “voetnoten in de geschiedenis”. Gauland van de AFD deed de zwartste periode in de Duitse geschiedenis af als “Vogelschiss”. Hoe weinig empathisch en dom kun je zijn!

rkh, 06-03-2019

Het open riool als frame

Een gelukt frame bepaalt niet alleen je kijk op de wereld, maar zet ook aan tot navenant handelen of dwingt in ieder geval tot stellingname. Twitter framen als “open riool” is een goed voorbeeld van succesvol framen. Veel redacties hebben hun conclusie getrokken en hebben de eigen online-kanalen dichtgegooid.

Ik vind dat jammer, omdat zo ook veel informatie verloren gaat. Voor mij, maar ook voor betrokkenen. Je kunt nu zeggen: “We hebben toch twitter?!”. Maar niet elk artikel of uitzending is onder een hashtag te vangen.

Willen we de kanalen open krijgen dan moeten we bij het frame aanvangen.

Ontkennen van de problematiek helpt niet en relativeren ook niet. Je kunt wel zeggen dat Nadia Moussaid (de vervangster van Jinek) op twitter alleen maar lof kreeg toegezwaaid, dus zonder één onvertogen woord. Maar met relativeren blijf je binnen het frame.

Je kunt tegenover het frame een andere frame zetten. Bijv.: “Politici en journalisten kunnen niet tegen kritiek”, “Geen betutteling en bevoogding”, “Laat duizend bloemen bloeien” (Mao) of “Je moet het kind niet met het badwater weggooien”. Het is het proberen waard.

Maar je kunt ook voorstellen moraliteit met techniek af te dwingen. Bijv. door alleen abonnées te laten reageren en alleen onder eigen naam. Of algemener: bij registratie één euro te laten overmaken via de bank, zodat er geen anonimiteit meer is. Dat reaguurders elkaar ophitsen, voorkom je door het publiceren van de reactie een poosje uit te stellen*.

Voor hun partners en kinderen vinden we ook wel wat.

*Een voorwaarde om iets van Wisdom of the Crowd te krijgen.

rkh, 27-02-2019

Overpeinzingen bij het open riool

Reacties van lezers of kijkers zijn voor mij vaak een bron van informatie, vreugde en vermaak. Vermaak of (toegegeven) soms leedvermaak, wanneer de reacties grappig of erger zijn. Vreugde, wanneer ik bevestigd word in mijn mening. Informatie, wanneer aanvullingen of nieuwe inzichten worden geboden. Op internet gelden de wetten van de Wisdom of the Crowd, zeker wanneer reacties niet meteen worden geplaatst en de reaguurder dus niet beïnvloed wordt door de mening van andere reaguurders.

Veel redacties laten tegenwoordig het online reageren op de eigen kanalen niet meer toe (bijv. Trouw) of mondjesmaat, als het onderwerp “geschikt” is (bijv. Spiegel-online). Dat is bevoogdend t.o.v. de eigen kijker of lezers; alsof het kleine kinderen zijn. Het is generaliserend, omdat de goeden moeten boeten voor de zonden van anderen. En het is ook dom, omdat men zo terugkoppeling mist.

Gelukkig is er twitter. Tegenwoordig geframed als “open riool”. Maar waarom vooronderstellen dat de kijker van Buitenhof of de lezer van Trouw een tokkie is? Mij lijkt dat onwaarschijnlijk en een zuiver staaltje van “Publikumsbeschimpfung”.

Redacties gebruiken “open riool” als argument voor hun beslissing de kanalen te sluiten, maar dat is dus een kulargument. De ware reden is, dat journalisten niet tegen kritiek kunnen.

Slachtoffer van deze kritiekloosheid zijn de mensen die online willen reageren op een artikel of uitzending waarvoor geen #hashtag is.

n.b.: Ik zit zelf niet op twitter.

rkh, 11-02-2019

Een digitale handtekening zonder Autoriteit

Een private key genereert een public key. Dat is een volledig deterministisch proces, maar zonder dat er (in praktijk) een weg terug is.

Met de private key zet ik onder een document -bijv. een betalingsopdracht- een zgn. digitale handtekening*. Anderen kunnen daarna met mijn public key verifiëren of ik het ben die de handtekening heeft gezet én of er niet met de tekst is geknoeid (want in de handtekening is de hash** van de tekst meegenomen). Maar dan moet wel zeker zijn dat ik bij die public key hoor: dat ik ben wie ik zeg te zijn.

Alleen een onafhankelijk instituut (Certification Authority) met een PKI (Public Key Infrastructure) kan dat garanderen na onderzoek van mijn geloofsbrieven. Alleen zo kan ontdekt worden dat iemand valselijk onder mijn naam zijn handtekening heeft gezet.

De wereld van de blockchain denkt het zonder autoriteit en instituties te kunnen. Dat is deels ideologie, deels gebaseerd op een vals bewustzijn van de kosten (alsof transacties gratis zijn). Maar een vervelende consequentie is wel, dat als je je private key kwijt bent je ook je cryptomunten kwijt bent. Je hebt dan nog wel je public key, maar hoe te bewijzen dat die bij jou hoort en dat die cryptomunten dus van jou zijn? Er is immers geen weg terug.

Ook bij diefstal of bij het kopiëren van de private key door anderen, heb je geen poot om op te staan. Dus centraal gezag is zo gek nog niet. Nog onlangs gingen beleggers in cryptomunten voor miljoenen het schip in, omdat de eigenaar van het beleggingshuis geheel onverwachts met (de versleutelde) private key en al het graf in ging.

*De formule bij RSA: c=g^d mod n. n is het product van 2 zeer grote priemgetallen, n & d is de private key, g is de hash en c is het gecrypte resultaat. Dus de digitale handtekening is een getal of daarop terug te voeren.

Bij (EC)DSA bestaat de handtekening uit 2 getallen, opgeslagen in een apart document.

** Een hash is een controle getal, uniek voor die tekst.

rkh, 08-2-2019