Over honden en katten

Zelfs wanneer bij een geweldsincident de etniciteit van de dader(s) volkomen duidelijk is en dit als feit wordt gemeld dan zijn er altijd wel mensen die deze melding van afkomst afkeuren. De formele redenering daarachter is: Het maakt niet uit of je door de hond of door de kat gebeten wordt. Je bent gebeten, daar gaat het om! En dat is natuurlijk ook zo, want een slachtoffer zal het worst zijn welk mensensoort hem of haar in elkaar heeft geslagen of heeft verkracht. Deze banale waarheid geeft de redenering kracht, maar geldt alleen voor het MOMENT.

Mensen van gezond verstand willen toch wel graag weten –met het oog op de TOEKOMST van zichzelf en die van hun kinderen- bij welke hondenrassen en kattenrassen het oppassen geblazen is. Die behoefte is evolutionair bepaald en rationeel bovendien. Onder de veronderstelling natuurlijk dat agressie niet gelijk is verdeeld.

Journalisten daarentegen zijn –als journalist- gehouden aan de Code van Bordeaux*, d.w.z. enerzijds eerbied hebben voor de waarheid en de mensen vertellen waar ze recht op hebben en anderzijds actief discriminatie voorkomen en liever zelf geen “discriminatie verspreiden”**. De tweede eis leidt tot politiekcorrecte verkramping, waardoor de zogenaamde kwaliteitsmedia zichzelf belachelijk maken en onherroepelijk aan gezag inboeten.

*In 1954 heeft de Internationale Federatie van Journalisten de Code van Bordeaux opgesteld. In 1986 is daaraan toegevoegd: “De journalist zal zich bewust zijn van het gevaar van door media verspreide discriminatie, en zal al het mogelijke doen om discriminatie te voorkomen, gebaseerd op, o.a., ras, sekse, seksuele geaardheid, taal, godsdienst, politieke of andere meningen en nationale of sociale afkomst”.

**Hoe zouden media trouwens discriminatie kunnen verspreiden? Je kunt leugens en geruchten verspreiden, maar dan moet je wel zelf liegen en roddelen. Dus wie discriminatie verspreidt, moet op zijn minst zelf discrimineren. Discrimineren is een werkwoord: je handelt. Dus je moet je voorstellen dat de TV op zwart gaat als een neger kijkt en dat de krant niet bij Joden wordt bezorgd. Zoiets.

               

rkh, 30-05-2019

Absoluut ongelijk

In de nasleep van de affaire Harbers wordt een migratieonderzoeker geciteerd: “Als je de criminaliteitscijfers vergelijkt met autochtone jonge mannen in dezelfde sociaal-economische positie, dan zie je dat asielzoekers over het algemeen niet vaker betrokken zijn bij misdaad” (Volkskrant, Ten eerste, 22 mei). De onder criminologen gebruikelijke wijze van (klein) redeneren. Het is er één van “nix aan de handa” (Reve).

Methodologisch zal er van alles zijn aan te merken op de onderzoeken. Want wie is bijv. autochtoon? Ik beperk mij tot twee kanttekeningen.

Ten eerste: Aan de relatieve criminaliteitscijfers heb je als gewone burger niets. Wat schiet je er mee op te weten dat het percentage criminele asielzoekers vergelijkbaar is met die van autochtone, gelet op sexe, leeftijd en sociaaleconomische positie? Ga dat maar de inwoners van Ter Apel met hun AZC vertellen. Die mensen hebben concreet te maken met absolute aantallen, niet met relatieve.

Ten tweede: Er is sprake van ideologische bevangenheid. Want hoe waarschijnlijk is het, dat de criminaliteit onder vergelijkbare, maar ook van elkaar verschillende groepen even groot is? Alsof cultuur en temperament er niet toe doen, alsof mensen gelijk zijn.

rkh, 22-05-2019