De trots is terug

Trots bindt en is als zodanig een positieve emotie.

Trots was uit, omdat het als nationale trots de afwaardering van het koloniale verleden in de weg zat en nieuwkomers zou buitensluiten. Dit framen van trots als nationalistisch, racistisch en reactionair sloot wonderwel aan op het kosmopolitisch wereldbeeld van de groep weg-met-ons en was er de uitdrukking van. Voor kosmopolieten is alles en iedereen gelijk en staat trots gelijk aan zelfverheffing.

Ik heb er eerder op gewezen, dat diezelfde mensen zich wel voor alles en nog wat zeggen te schamen en dat het van tweeën één is: òf men accepteert trots òf men laat schaamte vallen. Trots en schaamte zijn namelijk twee kanten van één medaille. Het heeft niet geholpen.

Maar de trots is nu toch terug. Plasterk zei in WNL van 7/9: “Gruwelijke zomer en gelijk ook trots op wat de mensen gewoon allemaal gedaan hebben”. Zelfs Pauw zei in zijn gelijknamige programma, trots te zijn. Een -naar eigen zeggen-  vroeger linksige briefschrijver liet in de Volkskrant van 28/8 weten: “Maar ik vind het nog steeds fijn, als is het misschien heel dom (sic, rkh) te zeggen, als ik trots kan zijn op onze regering. Dat vind ik gewoon een fijn gevoel”.

De slogan “I love Amsterdam” roept Amsterdammers op trots te zijn op hun stad in de hoop op binding. Dat mocht dus wel; over hypocrisie gesproken! Maar de slogan geeft mij als niet-Amsterdammer geen fijn gevoel. Trots verschijnt hier als arrogantie en dat sluit inderdaad uit.

rkh, 23-11-2014

De implosie van het pedoparadigma

In het pedoparadigma van de Duitse Grünen uit de jaren ’80 is een kind een volwassene op zakformaat. En daar hoorde natuurlijk de legalisering van seks met kinderen bij. Wie anders dacht, werd voor reactionair en ouderwets gehouden. Afvalligen werden geëxcommuniceerd. Deze reacties zijn eigen aan elk paradigma.

Bijzonder aan het pedoparadigma was dat het mede de Tijdgeest heeft bepaald. Het bijbehorende discours van autonomie, zelfontplooiing, gelijkheid etc. maakte de slachtoffers en tegenstanders onzeker en weerloos qua argumenten. Want wie is er nu tegen autonomie, vrijheid etc.?

Hoe kon dit pedoparadigma dan toch imploderen? En wel zo, dat -bij de laatste landelijke verkiezing- het verleden de Gutmenschen danig in moeilijkheden bracht en uiteindelijk in de verdediging. Met name Daniel Cohn-Bendit had het moeilijk; hij moest een beroep doen op de Tijdgeest (Die Zeit, 12-11-14).

Voor € 250.000 heeft Franz Walter het allemaal voor de Grünen uitgezocht. Volgens hem heeft de vrouwenbeweging voor de paradigmawisseling gezorgd. Het dominante discours ging nu over machtsmisbruik en slachtoffers. De kinderen van vroeger en de tegenstanders van toen en nu konden daarop aanhaken.

Tegenover het ene verhaal werd een ander verhaal gesteld. En ook het bereiken van de houdbaarheidsdatum van de oude garde zal aan de paradigmawisseling hebben bijgedragen.

rkh, 20-11-2014

De opkomst van het pedoparadigma

Een paradigma schrijft voor hoe naar de werkelijkheid te kijken. Het is als kijken met een gekleurde bril op, maar die niet kan worden afgezet.

Hoe ontstaat een paradigma?

Iemand komt met een idee. Zo’n idee kan opkomen bij consequent doordenken of experimenteren of gewoon uit onmin of nood of door vreemde ervaringen.

Iemand zorgt voor “onderbouwing”; vindt woorden, oneliners, verhalen en theorieën.

Iemand zorgt voor de codificatie en institutionalisering.

In het anarcho-liberale klimaat van de jaren ’70 ontstaat in Duitsland de idee dat seks met kinderen moet kunnen.

Enkele progressieve wetenschappers geven hun zegen. De Nürnberger Indianerkommune pleit voor “kinderrechten”. Pedofielen liften mee op de rug van homo’s die via de Bundesarbeitsgemeinschaft Schwule, Transsexuelle und Päderasten aan  het emanciperen zijn.

In 1980 nemen de westduitse Groenen de legalisering van pedoseksuele contacten op in hun partijprogam.

Bij een wetenschappelijk paradigma is sprake van een communis opinio. Dat wil zeggen: gemeengoed onder wetenschappers, de rest gelooft het wel. Bij het pedoparadigma gelooft daarentegen de rest van de mensheid het juist NIET. Maar die meerderheid ontbreekt het aan overtuigingskracht en dus ook aan argumenten om tegen de Tijdgeest in te gaan. En die Tijdgeest zegt dat progressiviteit goed is en dat voor of tegen legalisering de lakmoesproef is voor oprechte progressiviteit.

rkh, 17-11-2014

Omgaan met complexiteit: aanslaan op KOSTEN

Kun je ook vragen stellen zonder dat je weet waar je het over hebt? Ja, dat kan. Wanneer bijv. gezegd wordt “Dit kost zoveel” dan kan altijd de vraag naar de kosten van het alternatief gesteld worden.

Je zegt: “de auto kost mij zus en zo veel” (afschrijving, onderhoud, wegenbelasting, verzekering, benzine). Maar dat is de halve waarheid of minder, of meer natuurlijk. Je moet ook altijd alternatief denken: wat zijn mijn mobiliteitskosten zonder auto? Dit zijn de zgn. alternatieve kosten.

Er is berekend dat immigratie ons 7.2 miljard per jaar kost, dat is inclusief bijv. uitkeringen en kosten van detentie. De conclusie is dan: immigratie kost ons welvaart.

Deze conclusie is te snel getrokken. Want de vraag is wat het welvaartsniveau zou zijn zonder immigratie. Stel dat dit ons 8 miljard scheelt op jaarbasis dan levert immigratie dus 0.8 miljard op.

                                                                                    

ps.: Ik suggereer hier dat de rekenaars niet alternatief gedacht hebben. Waarschijnlijk totaal ten onrechte. Maar de immigratie-case illustreert mooi mijn punt, dat er te weinig alternatief gedacht wordt.

rkh, 09-11-2014

Radicalisering als oversprong

Het is voor een normaal mens niet te vatten, dat moslims uit eigen land vol overtuiging kiezen voor de barbarij. De radicalisering begrijpen als overspronggedrag verheldert iets, hoewel nog steeds weinig.

Overspronggedrag is “niet logisch lijkend gedrag (bij mens en dier) dat voortkomt uit een conflict van twee relevante gedragssystemen”(Wikipedia). Dus bijvoorbeeld bij de keuze tussen vluchten of aanvallen, ostentatief gaan liggen of woest in het tapijt bijten.

Moslims alhier hebben de keuze uit criminaliteit of aanpassing. Wie dit conflict wil mijden, reist af richting het kalifaat.

rkh, 02-11-2014