Wie ongelijke gevallen gelijk behandelt, vraagt om
problemen en krijgt die vroeg of laat dan ook. Het huwelijk was een verbintenis
tussen man en vrouw, maar is nu een verbintenis tussen twee individuen. Daarmee
is op dit niveau het verschil tussen man en vrouw weg verklaard en zijn de
monniken weer gelijk. Maar velen maken die abstractie -dit afzien- van geslacht
niet mee. Een prudente overheid heeft daar rekening mee te houden.
De politiek -altijd bereid tot accommodatie- ging echter
door de knieën, omdat het homohuwelijk de lakmoesproef voor progressiviteit
werd en dan wordt abnormaal wat normaal is en omgekeerd. Normalisering van polygamie zal
wel het volgende project zijn.
Jeugdzorg doet haar werk blind en onbevooroordeeld en
heeft de negenjarige Turkse jongen Yunus ondergebracht bij een lesbisch stel
van Nederlandse komaf en daar is hij al 8 jaar. Jeugdzorg ziet dus niet alleen
de vrouw als individu, maar ook de Turkse jongen. Dat deze abstractie van
verleden en gemeenschap door de Turken niet wordt gepikt daar heb ik alle
begrip voor. Ik zou zeggen: 'we' hadden het kunnen weten.
We zien ons eigen kind ook niet graag ondergebracht bij
een pleeggezin dat bijv. bij de Hell Angels zit. Dus we kennen niet alleen de
Turkse gevoeligheden niet, maar ook niet die van onszelf. Kinderen offeren we
niet op het aambeeld van de grote Gelijkheid. Het maakbaarheids-ideaal kent
grenzen.
n.b.: De Turken pakken het wel slim aan door niet het
lesbisch-zijn van het stel tot het springende punt te verklaren.
rkh, 17-03-2013
