Eind 2007, op weg naar huis hoorde Doekle Terpstra over Fitna en over het vermeende fascistoïde karakter van de koran. Terpstra ontstak in woede en reed bouncend verder. In een open brief aan Trouw deed hij daarvan kond. Daaruit is weer het project “Benoemen & Bouwen” voortgekomen.
Voor emoties (woede, verdriet, schaamte, angst, blijdschap) hebben we respect. Mensen die emoties tonen, heten (voor dat moment) eerlijk, oprecht en authentiek te zijn. Het stellen van vragen is dan algauw ongepast, omdat dat uitgelegd zou kunnen worden als twijfelen aan de goede bedoelingen van de persoon in kwestie en aan diens integriteit.
Simpele vragen bij de keuze van Doekle voor Woede: waarom die uitbarsting van woede, waarom nu en niet eerder of later, waarom niet woedend op iets of iemand anders? Al tijden is bekend, dat op sommige scholen het niet meer mogelijk is les te geven over de holocaust. Al tijden is bekend, dat wijken en dorpen worden opgeëist en geterroriseerd door zgn. kansenmijders. Of dat er met grafkransen wordt gevoetbald. Maar daar hoorde je Doekle niet over. Kort geleden hebben twee Marokkaanse jongens een brandbom gegooid naar een gereformeerde kerk in Gouda. Een jongeman met een keppeltje werd in Amsterdam door twee Marokkanen in elkaar geslagen. Helaas, had de politie niet meteen tijd om daarvan procesverbaal op te maken. Je leest daar in de krant van “Benoemen & Bouwen” (Trouw) niets over en Doekle zwijgt.
Woede is niet blind, maar een keuze; zelfs in deze ogenschijnlijke irrationaliteit is rationaliteit aanwezig. In haar kersttoespraak refereert H.M. niet aan “onze jongens en meisjes in Afghanistan”, laat staan dat ze de doden memoreert. Ik zou zeggen “driewerf schande!”. Misschien wil mevrouw moslims niet kwetsen. Van politici en media –vereend in lafheid- hoor je geen kritiek, behalve dan lichte verbazing over dat niets gezegd is over de kredietcrisis (waar Bea zelf ongetwijfeld zeer onder zal lijden). Niemand durft dus te zeggen dat Hare Majesteit wel erg weinig aan heeft. Een onzichtbare hand zet als het ware monden op slot en houdt pennen tegen. Een taboe in statu nascendi.
Het is rationeel niet woedend te worden op de koningin, want dat zou de carrière kunnen schaden.
Terpstra dacht waarschijnlijk een sexy onderwerp te hebben om zichzelf in de markt te zetten, maar hij heeft zich deerlijk vergist. Hij had beter kunnen spreken van het project “Boemerang”, want het heeft hem veel last bezorgd en zelfs op de burelen van Trouw was het lang onrustig.
Ik denk trouwens dat gebrek aan kennis Doekle bij het maken van de keuze is opgebroken, zoals ook Harry de Winter voor schut stond toen hij niet bleek te weten dat op sommige scholen de holocaust niet meer in het lespakket zit.* De verzuchting van Terpstra “dat niemand er wat aan doet” klopt in elk geval niet en zeker is dat Terpstra nog steeds niet weet wat een dhimmi is, want dat geeft hij zelf toe (De Pers, 22/12/2008).
Maar gelukkig zal Doekle er niet onder gebukt gaan; “De domme heeft in zijn domheid geen weet van zijn eigen domheid”.
rkh, 23-12-2008
* Het Samenwerkingverband van Marokkanen in Nederland (let op de formulering) zal er wel op wijzen dat op veel scholen de Holocaust wél wordt behandeld.
dinsdag, december 30, 2008
zaterdag, december 27, 2008
Van kennisboost naar minder meer
Het vrijmaken en gebruiken van aanwezig potentieel –bijv. kennispotentieel- kan op zich de economie een boost geven en daarmee de welvaart vergroten. Maar uit de aard van de zaak is op een gegeven moment de rek er wel uit. Veritas simplex.
Stel een gezin met vader als enige kostwinnaar. Dan neemt het oudste kind een krantenwijk. Het gezinsinkomen maakt een sprongetje. Een jaar later neemt het tweede kind een krantenwijk en weer neemt het inkomen toe, hoewel relatief minder. Het derde kind etc., en uiteindelijk gaat ook moeder nog buitenshuis werken. Duidelijk is dat op een gegeven moment het arbeidspotentieel domweg is opgebruikt. Geen boost meer en het gezinsinkomen stijgt (ceteris paribus) jaarlijks weer miniem met de leeftijd. Wel is de welvaart nu t.o.v. vroeger aanmerkelijk toegenomen, maar de vaart is eruit.
Ook op de kenniseconomie moet dit denkmodel zijn toe te passen. Vroeger ging nog veel talent verloren doordat potentiële kenniswerkers gewoon postbode, schrijnwerker of melkrijder werden, terwijl die wel graag anders hadden gewild. Door cultuurverandering* en schoolsysteem kan talent komen bovendrijven en zich ontwikkelen –een ieder naar vermogen. Het proces over jaren van leegtrekken van de talentenpool (waarbij -hegeliaans gezegd-: kwantiteit in kwaliteit omslaat) gaf op zich extra groei aan de economie en zorgde voor een toename van welvaart. Die kennisboost zal nu onderhand wel verdwenen zijn.
Met om- en bijscholing, met een betere match tussen student en opleiding, met “motivatietrainingen” en met meer belangstelling voor exacte vakken zal het kennisniveau van het volk nog wel wat zijn op te krikken en zeker onder allochtonen zal nog “verborgen talent” zijn aan te boren. Maar je kunt uit een volk niet meer persen dan erin zit, hoewel iemand als Margriet Sitskoorn denkt het IQ met oefeningen omhoog te kunnen brengen.
Juist nu men het heeft over “kenniseconomie”, Nederland als “kennisland” en over de agenda van Lissabon verdwijnt de groeispurt, enkel en alleen omdat het potentieel zo ongeveer op is.** Dat betekent onherroepelijk minder meer welvaart. Of misschien wel gewoon minder welvaart, vanwege de kosten van drop-outs en omdat hier de wet van de afnemende meeropbrengsten geldt en de meerkosten de meeropbrengsten zelfs kunnen overstijgen (zie kosten integratieprojecten).
rkh, 26-12-2008
* Tot in de jaren ’60 stond voor sommigen boeren boven studeren. In sommige kringen staat nu het drugrunnen boven studeren.
** Import van kenniswerkers uit het buitenland kan nog soelaas bieden. Maar zo’n “braindrain” is m.i. ethisch algauw kwestieus, alhoewel je werkgevers en politici daar niet over hoort.
Stel een gezin met vader als enige kostwinnaar. Dan neemt het oudste kind een krantenwijk. Het gezinsinkomen maakt een sprongetje. Een jaar later neemt het tweede kind een krantenwijk en weer neemt het inkomen toe, hoewel relatief minder. Het derde kind etc., en uiteindelijk gaat ook moeder nog buitenshuis werken. Duidelijk is dat op een gegeven moment het arbeidspotentieel domweg is opgebruikt. Geen boost meer en het gezinsinkomen stijgt (ceteris paribus) jaarlijks weer miniem met de leeftijd. Wel is de welvaart nu t.o.v. vroeger aanmerkelijk toegenomen, maar de vaart is eruit.
Ook op de kenniseconomie moet dit denkmodel zijn toe te passen. Vroeger ging nog veel talent verloren doordat potentiële kenniswerkers gewoon postbode, schrijnwerker of melkrijder werden, terwijl die wel graag anders hadden gewild. Door cultuurverandering* en schoolsysteem kan talent komen bovendrijven en zich ontwikkelen –een ieder naar vermogen. Het proces over jaren van leegtrekken van de talentenpool (waarbij -hegeliaans gezegd-: kwantiteit in kwaliteit omslaat) gaf op zich extra groei aan de economie en zorgde voor een toename van welvaart. Die kennisboost zal nu onderhand wel verdwenen zijn.
Met om- en bijscholing, met een betere match tussen student en opleiding, met “motivatietrainingen” en met meer belangstelling voor exacte vakken zal het kennisniveau van het volk nog wel wat zijn op te krikken en zeker onder allochtonen zal nog “verborgen talent” zijn aan te boren. Maar je kunt uit een volk niet meer persen dan erin zit, hoewel iemand als Margriet Sitskoorn denkt het IQ met oefeningen omhoog te kunnen brengen.
Juist nu men het heeft over “kenniseconomie”, Nederland als “kennisland” en over de agenda van Lissabon verdwijnt de groeispurt, enkel en alleen omdat het potentieel zo ongeveer op is.** Dat betekent onherroepelijk minder meer welvaart. Of misschien wel gewoon minder welvaart, vanwege de kosten van drop-outs en omdat hier de wet van de afnemende meeropbrengsten geldt en de meerkosten de meeropbrengsten zelfs kunnen overstijgen (zie kosten integratieprojecten).
rkh, 26-12-2008
* Tot in de jaren ’60 stond voor sommigen boeren boven studeren. In sommige kringen staat nu het drugrunnen boven studeren.
** Import van kenniswerkers uit het buitenland kan nog soelaas bieden. Maar zo’n “braindrain” is m.i. ethisch algauw kwestieus, alhoewel je werkgevers en politici daar niet over hoort.
woensdag, december 24, 2008
Blij zijn met leven kan niet
De dichter Rogi Wieg is van nature depressief en heeft verschillende zelfmoordpogingen op zijn naam staan. Joost Zwagerman praatte op hem in en onder meer daardoor leeft Wieg nog. Wieg geeft toe blij mee te zijn met het leven en ziet met vreugde de mooie dingen die hij anders had moeten missen.*
Iedereen snapt wel ongeveer wat wordt bedoeld: Wieg had i.p.v. blij ook nog steeds ongelukkig met het leven kunnen zijn. Echter tegenover “blij met het leven” staat niet “ongelukkig met het leven”; de vergelijking is die tussen “leven” en “dood”.
Als je zegt: “Wat ben ik blij dat ik vakantie heb”, dan staat “blij” niet in de eerste plaats tegenover “ongelukkig”, maar dan staat “vakantie” vooral tegenover “werk”. De keuze tussen vakantie of werk is één tussen gelijkwaardige opties; ze zijn elkanders alternatief.
De dood is geen reëel alternatief voor leven en daarom is “Ik ben blij dat ik leef” –strikt genomen- ook een onmogelijke zin. De keuze is niet één tussen gelijkwaardige opties.
Als met de dood alles eindigt dan is de vraag waar het alternatief van het leven is gebleven. Wieg zet dan dus zijn huidige leven af tegen niets en dat kan alleen maar onzin opleveren.
Als er wel leven na de dood is dan is een probleem dat we over het Hiernamaals niets weten. Dus kunnen we ook het leven op aarde geen kwalificatie geven. Willen we er wel iets over zeggen dan moet dat -in de beste tradities van Islam en Christendom- toch iets zijn van “Ik ben al blij met het leven, maar zou nog blijer zijn met de dood”.
Wieg zegt zich ervan bewust te zijn wat hij had moeten missen, indien gekozen voor de dood.
Maar wat kun je missen als je dood bent?
Als er niets is, wie precies mist dan wat?
Of: ben je tot Heerlijkheid bevorderd dan is er geen gemis, omdat alle verlangens zijn vervuld.
rkh, 21-12-2008
* KRO-programma “In de schaduw van het Nieuws” van 20-12-2008. Wilfried Kemp in gesprek met Paul Witteman, Joost Zwagerman en een documentariste.
Iedereen snapt wel ongeveer wat wordt bedoeld: Wieg had i.p.v. blij ook nog steeds ongelukkig met het leven kunnen zijn. Echter tegenover “blij met het leven” staat niet “ongelukkig met het leven”; de vergelijking is die tussen “leven” en “dood”.
Als je zegt: “Wat ben ik blij dat ik vakantie heb”, dan staat “blij” niet in de eerste plaats tegenover “ongelukkig”, maar dan staat “vakantie” vooral tegenover “werk”. De keuze tussen vakantie of werk is één tussen gelijkwaardige opties; ze zijn elkanders alternatief.
De dood is geen reëel alternatief voor leven en daarom is “Ik ben blij dat ik leef” –strikt genomen- ook een onmogelijke zin. De keuze is niet één tussen gelijkwaardige opties.
Als met de dood alles eindigt dan is de vraag waar het alternatief van het leven is gebleven. Wieg zet dan dus zijn huidige leven af tegen niets en dat kan alleen maar onzin opleveren.
Als er wel leven na de dood is dan is een probleem dat we over het Hiernamaals niets weten. Dus kunnen we ook het leven op aarde geen kwalificatie geven. Willen we er wel iets over zeggen dan moet dat -in de beste tradities van Islam en Christendom- toch iets zijn van “Ik ben al blij met het leven, maar zou nog blijer zijn met de dood”.
Wieg zegt zich ervan bewust te zijn wat hij had moeten missen, indien gekozen voor de dood.
Maar wat kun je missen als je dood bent?
Als er niets is, wie precies mist dan wat?
Of: ben je tot Heerlijkheid bevorderd dan is er geen gemis, omdat alle verlangens zijn vervuld.
rkh, 21-12-2008
* KRO-programma “In de schaduw van het Nieuws” van 20-12-2008. Wilfried Kemp in gesprek met Paul Witteman, Joost Zwagerman en een documentariste.
maandag, december 22, 2008
Incest, een kwestie van smaak en tijd
Het probleem is dat als we echt iets willen er altijd wel argumenten pro zijn te bedenken en weerleggingen zijn te vinden van argumenten contra. Zoals men wel zegt: “Vanwege zijn goede eigenschappen wordt iemand aangenomen en om de slechte afgewezen”. Het gaat erom dat we weten wat we willen, dat we onszelf weten te overtuigen, dat we dus geloven in onszelf, en dat we daarnaast anderen weten te overtuigen.
Neem incest, zonder dwang zo men wil. Je kunt incest brengen als uitdrukking en bevestiging van een respectvolle relatie. Je kunt die verkopen als initiatie in een liefdevolle en vertrouwde omgeving. En er zullen ook altijd nog idioten zijn die getuigen van wat de vroege intimiteit in familiekring heeft betekend -in positieve zin- voor hun persoonlijke ontwikkeling. Wie aankomt met “pedagogische afstand” kan worden weersproken met een beroep op de fundamentele gelijkwaardigheid tussen broer en zus, vader en dochter, moeder en zoon etc.
Wat wordt gewild, wordt in mooie zinnen nog eens gezegd en steeds herhaald. Alleen in een klimaat waarin authenticiteit, anti-autoriteit, (vrije) liefde, zelfontplooiing en gelijkwaardigheid de boventoon voeren, kan zo’n verhaal pas kracht van argument krijgen. In de jaren ’70-’80 zong Barbara over “amours incestieuses”. Louis Malle maakte de mooie film “le souffle au cœur” (over een 15-jarige, ziekelijke jongen die met moeder op vakantie gaat). In die tijd leken uitingen van de Wil het vertoog van de Rede te worden.
De tijden zijn veranderd. Zelfs pedofilie is weer taboe geworden. Maar wat blijft staan, is de simpele vraag: “Wat moet ik doen?”. Wie of wat kan mij raden?* Hoe kom ik aan een meetlat om te nemen beslissingen langs te leggen? En wat is dan weer de waarde van dat meetlat?
We zijn onthand. Het heelal kent geen archimedisch punt.
rkh, 20-12-2008
* Er is een dominee die zegt dat er geen God is. Er is een oud-katholieke pastoor die in Utrecht porno in de kerk liet ophangen. In Aken of Keulen bejubelde een pastoor een kunstenaar die lijken tentoon wilde stellen. Zuilen liggen aan gruzelementen, ook de socialistische zuil.
Neem incest, zonder dwang zo men wil. Je kunt incest brengen als uitdrukking en bevestiging van een respectvolle relatie. Je kunt die verkopen als initiatie in een liefdevolle en vertrouwde omgeving. En er zullen ook altijd nog idioten zijn die getuigen van wat de vroege intimiteit in familiekring heeft betekend -in positieve zin- voor hun persoonlijke ontwikkeling. Wie aankomt met “pedagogische afstand” kan worden weersproken met een beroep op de fundamentele gelijkwaardigheid tussen broer en zus, vader en dochter, moeder en zoon etc.
Wat wordt gewild, wordt in mooie zinnen nog eens gezegd en steeds herhaald. Alleen in een klimaat waarin authenticiteit, anti-autoriteit, (vrije) liefde, zelfontplooiing en gelijkwaardigheid de boventoon voeren, kan zo’n verhaal pas kracht van argument krijgen. In de jaren ’70-’80 zong Barbara over “amours incestieuses”. Louis Malle maakte de mooie film “le souffle au cœur” (over een 15-jarige, ziekelijke jongen die met moeder op vakantie gaat). In die tijd leken uitingen van de Wil het vertoog van de Rede te worden.
De tijden zijn veranderd. Zelfs pedofilie is weer taboe geworden. Maar wat blijft staan, is de simpele vraag: “Wat moet ik doen?”. Wie of wat kan mij raden?* Hoe kom ik aan een meetlat om te nemen beslissingen langs te leggen? En wat is dan weer de waarde van dat meetlat?
We zijn onthand. Het heelal kent geen archimedisch punt.
rkh, 20-12-2008
* Er is een dominee die zegt dat er geen God is. Er is een oud-katholieke pastoor die in Utrecht porno in de kerk liet ophangen. In Aken of Keulen bejubelde een pastoor een kunstenaar die lijken tentoon wilde stellen. Zuilen liggen aan gruzelementen, ook de socialistische zuil.
woensdag, december 17, 2008
Een vage hang naar IS-GELIJK
Het spreekwoord luidt: “Gelijke monniken, gelijke kappen”*. Wat is hieruit af te leiden?
De natuurlijke neiging is te zeggen: “Als de monniken ongelijk zijn dan ook de kappen ongelijk”. “Gelijke gevallen, gelijk behandelen” dan ook “Ongelijke gevallen, ongelijk behandelen”. Die neiging gaat echter in tegen de regels van de logica. “Ongelijke kappen, ongelijke monniken” is de enige gevolgtrekking die logisch te maken is.**
Kasparov (schaker en oppositioneel politicus) zei kort geleden: “In Rusland is helemaal geen democratie”. Wij horen hem dan zeggen: “In Nederland is wel democratie”. Dat zei hij niet -bedoelde hij wel-, maar volgt in ieder geval niet logisch uit wat hij zei.
Van “In Rusland is helemaal geen democratie” maken wij kennelijk “Rusland is gelijk aan Niet-democratie”. Immers alleen uit de laatste bewering volgt logisch –in de voor ons op dit moment relevante wereld- dat Nederland een democratie is (zou Nederland een Niet-democratie zijn dan zou Nederland namelijk Rusland zijn en dat is dus niet het geval).
Mijn punt is dat we te snel identificeren, koppelen en gelijkstellen; dat als we zeggen “Rusland” of “Gelijke monniken” dat we dan ook tegelijkertijd zouden zeggen “Niet-democratie” resp. “Gelijke kappen” én omgekeerd, alsof ze elkaar wederzijds impliceren.
Laatste voorbeeld en eveneens subtiel. De stelling van de psychiater Dalrymple luidt (in mijn woorden): “De verzorgingsstaat slaat alle eigen initiatief dood en houdt daardoor mensen vast in de onderklasse”.
En wat zegt de grote Van Dam in de column “Stomme feuten”? De logica leert (aldus Van Dam) dat dan ook moet gelden: “Hoe minder verzorgingsstaat, hoe minder onderklasse”. Wat dan –vul ik aan- uiteindelijk resulteert in “Geen verzorgingsstaat, geen onderklasse”. Nu, dat leert de logica dus juist niet.
Ook hier weer een onterechte gelijkstelling van Verzorgingsstaat aan Onderklasse in die zin van dat als je “verzorgingsstaat” zegt dat je dan ook “onderklasse” zou zeggen en omgekeerd.
Bij het statement “Als het een mens is, dan is het een dier” hebben we duidelijk niet de neiging ervan te maken “Geen mens, geen dier”. Omdat we kennelijk Mens en Dier met recht en reden niet aan elkaar gelijkstellen.
rkh, 15-12-2008
* De negatieve variant is: “Meten met twee maten”.
** (P => Q) => (~Q => ~P) (de zgn. contrapositie)
Bewijs : Stel (P => Q) => (~Q => P) dan ook (~Q => P => Q) dus (~Q => Q) en een contradictie is toch wel de ergste doodzonde in de logica, dus: (P => Q) => (~Q => ~P)
De natuurlijke neiging is te zeggen: “Als de monniken ongelijk zijn dan ook de kappen ongelijk”. “Gelijke gevallen, gelijk behandelen” dan ook “Ongelijke gevallen, ongelijk behandelen”. Die neiging gaat echter in tegen de regels van de logica. “Ongelijke kappen, ongelijke monniken” is de enige gevolgtrekking die logisch te maken is.**
Kasparov (schaker en oppositioneel politicus) zei kort geleden: “In Rusland is helemaal geen democratie”. Wij horen hem dan zeggen: “In Nederland is wel democratie”. Dat zei hij niet -bedoelde hij wel-, maar volgt in ieder geval niet logisch uit wat hij zei.
Van “In Rusland is helemaal geen democratie” maken wij kennelijk “Rusland is gelijk aan Niet-democratie”. Immers alleen uit de laatste bewering volgt logisch –in de voor ons op dit moment relevante wereld- dat Nederland een democratie is (zou Nederland een Niet-democratie zijn dan zou Nederland namelijk Rusland zijn en dat is dus niet het geval).
Mijn punt is dat we te snel identificeren, koppelen en gelijkstellen; dat als we zeggen “Rusland” of “Gelijke monniken” dat we dan ook tegelijkertijd zouden zeggen “Niet-democratie” resp. “Gelijke kappen” én omgekeerd, alsof ze elkaar wederzijds impliceren.
Laatste voorbeeld en eveneens subtiel. De stelling van de psychiater Dalrymple luidt (in mijn woorden): “De verzorgingsstaat slaat alle eigen initiatief dood en houdt daardoor mensen vast in de onderklasse”.
En wat zegt de grote Van Dam in de column “Stomme feuten”? De logica leert (aldus Van Dam) dat dan ook moet gelden: “Hoe minder verzorgingsstaat, hoe minder onderklasse”. Wat dan –vul ik aan- uiteindelijk resulteert in “Geen verzorgingsstaat, geen onderklasse”. Nu, dat leert de logica dus juist niet.
Ook hier weer een onterechte gelijkstelling van Verzorgingsstaat aan Onderklasse in die zin van dat als je “verzorgingsstaat” zegt dat je dan ook “onderklasse” zou zeggen en omgekeerd.
Bij het statement “Als het een mens is, dan is het een dier” hebben we duidelijk niet de neiging ervan te maken “Geen mens, geen dier”. Omdat we kennelijk Mens en Dier met recht en reden niet aan elkaar gelijkstellen.
rkh, 15-12-2008
* De negatieve variant is: “Meten met twee maten”.
** (P => Q) => (~Q => ~P) (de zgn. contrapositie)
Bewijs : Stel (P => Q) => (~Q => P) dan ook (~Q => P => Q) dus (~Q => Q) en een contradictie is toch wel de ergste doodzonde in de logica, dus: (P => Q) => (~Q => ~P)
vrijdag, december 12, 2008
Framen in onverstand
In de verkiezingstijd sprak Wouter Bos van perverse solidariteit*. Voor een partij met solidariteit hoog in het vaandel, is dat onverstandige taal. Je geeft ermee aan dat over solidariteit gediscussieerd kan en mag worden. Solidariteit is dan –in dubbele zin- discutabel geworden.
Voor velen is de komst van vreemdelingen –naar eigen zeggen- nog steeds een verrijking**. Daarmee wordt een frame geboden om met recht en reden het multiculti-verhaal ter discussie te stellen en het omgekeerde te beweren.
De man of vrouw die aan zijn of haar partner vraagt “hou je nog van mij?” speelt gevaarlijk spel. De ruimte wordt namelijk geboden om “kweenie” of “nee” te zeggen.
Pro memorie: Primen is mensen ontvankelijk maken voor een boodschap, bijv. Eurlings introduceren als de gezellige Limburger.
rkh,11-12-2008
* Voor Bos was een vorm van perfiditeit dat de slager betaalt voor de studie van iemand die later goed gaat verdienen. Een vreemde, bekrompen bewering, want de slager profiteert uiteraard van wat knappe koppen voor hem bedenken en doen.
Googlen op ‘bos + "perverse solidariteit"’ gaf 278 hits.
** Ella Vogelaar verwees desgevraagd in de PERS naar keuken en mode. Ze sprak in dat interview ook de merkwaardige woorden dat ze op haar departement niet zitten te filosoferen.
Voor velen is de komst van vreemdelingen –naar eigen zeggen- nog steeds een verrijking**. Daarmee wordt een frame geboden om met recht en reden het multiculti-verhaal ter discussie te stellen en het omgekeerde te beweren.
De man of vrouw die aan zijn of haar partner vraagt “hou je nog van mij?” speelt gevaarlijk spel. De ruimte wordt namelijk geboden om “kweenie” of “nee” te zeggen.
Pro memorie: Primen is mensen ontvankelijk maken voor een boodschap, bijv. Eurlings introduceren als de gezellige Limburger.
rkh,11-12-2008
* Voor Bos was een vorm van perfiditeit dat de slager betaalt voor de studie van iemand die later goed gaat verdienen. Een vreemde, bekrompen bewering, want de slager profiteert uiteraard van wat knappe koppen voor hem bedenken en doen.
Googlen op ‘bos + "perverse solidariteit"’ gaf 278 hits.
** Ella Vogelaar verwees desgevraagd in de PERS naar keuken en mode. Ze sprak in dat interview ook de merkwaardige woorden dat ze op haar departement niet zitten te filosoferen.
woensdag, december 10, 2008
Trisectie, reële getallen en contrapositie
Met passer en liniaal kun je een hoek in tweeën delen, waarbij de liniaal alleen gebruikt mag worden om lijnen te trekken.* Een driedeling of trisectie van een hoek met passer en liniaal lukt niet. Is dat laatste te begrijpen?
We benaderen het probleem getalsmatig. Stel de hoek is 30.8 graden. 1/3 hoek is dus 10.266666666 … Alleen hoeken met de rest van de staartdeling eindigend op 0, 3, 6, 9 kennen geen repetitie. Hoe kun je nu een hoek ter grootte van 10.2666 … graden precies op papier krijgen? Je zet één lijn, maar waar komt precies de andere? Dat lukt dus nooit. Kortom, het kan niet verbazen dat driedeling van een hoek met passer en liniaal in het algemeen onmogelijk is.**
Terzijde: Een vijfdeling van een willekeurige hoek levert altijd een getal van eindige lengte op. Zo levert 30.8 /5 precies 6.16 op. Zou het met passer en liniaal nu wel lukken? Je bent geneigd te zeggen dat –op grond van het bovenstaande- een vijfdeling moet lukken.
Er worden in redeneringen weinig tegen de logica gezondigd. Maar dit is een voorbeeld van een logische fout die vaak wordt begaan. De bewering was: “Als repetitie optreedt dan geen (drie)deling mogelijk” ( P==> Q). Nu is de bewering “Als er geen repetitie is dan (vijf)deling mogelijk” ( ~P ==> ~Q). Echter ~P ==> ~Q volgt niet uit P ==> Q. De contrapositie van P ==> Q is ~Q ==> ~P en die is geldig.
Dus er is met de bewering dat het eind van het getal niet repeteert helemaal niets gezegd over de mogelijkheid van een vijfdeling.
8-12-2008
* Met de punt van de passer in het hoekpunt een cirkel maken die beide benen snijdt. Vanuit die twee snijpunten op de benen gelijke cirkels maken die elkaar snijden. Verbind vervolgens een van die nieuwe snijpunten met het hoekpunt. De hoek is nu opgedeeld in gelijke hoeken.
** Wel is een driedeling mogelijk van een hoek van bijv. 360°, 270°, 180°, 90°. Teken met passer en liniaal een gelijkzijdige driehoek. De som van de hoeken van een driehoek is 180°, dus een hoek is 60°. Daar kun je wat mee, bijv. weer in tweeën delen.
We benaderen het probleem getalsmatig. Stel de hoek is 30.8 graden. 1/3 hoek is dus 10.266666666 … Alleen hoeken met de rest van de staartdeling eindigend op 0, 3, 6, 9 kennen geen repetitie. Hoe kun je nu een hoek ter grootte van 10.2666 … graden precies op papier krijgen? Je zet één lijn, maar waar komt precies de andere? Dat lukt dus nooit. Kortom, het kan niet verbazen dat driedeling van een hoek met passer en liniaal in het algemeen onmogelijk is.**
Terzijde: Een vijfdeling van een willekeurige hoek levert altijd een getal van eindige lengte op. Zo levert 30.8 /5 precies 6.16 op. Zou het met passer en liniaal nu wel lukken? Je bent geneigd te zeggen dat –op grond van het bovenstaande- een vijfdeling moet lukken.
Er worden in redeneringen weinig tegen de logica gezondigd. Maar dit is een voorbeeld van een logische fout die vaak wordt begaan. De bewering was: “Als repetitie optreedt dan geen (drie)deling mogelijk” ( P==> Q). Nu is de bewering “Als er geen repetitie is dan (vijf)deling mogelijk” ( ~P ==> ~Q). Echter ~P ==> ~Q volgt niet uit P ==> Q. De contrapositie van P ==> Q is ~Q ==> ~P en die is geldig.
Dus er is met de bewering dat het eind van het getal niet repeteert helemaal niets gezegd over de mogelijkheid van een vijfdeling.
8-12-2008
* Met de punt van de passer in het hoekpunt een cirkel maken die beide benen snijdt. Vanuit die twee snijpunten op de benen gelijke cirkels maken die elkaar snijden. Verbind vervolgens een van die nieuwe snijpunten met het hoekpunt. De hoek is nu opgedeeld in gelijke hoeken.
** Wel is een driedeling mogelijk van een hoek van bijv. 360°, 270°, 180°, 90°. Teken met passer en liniaal een gelijkzijdige driehoek. De som van de hoeken van een driehoek is 180°, dus een hoek is 60°. Daar kun je wat mee, bijv. weer in tweeën delen.
maandag, december 08, 2008
De Denker en de Doener
Als de knop van de badgeiser-thermostaat wordt ingedrukt, hengst de gek al op de aansteker. Wordt de gek van doener denker dan wordt rust en afstand genomen en kan de gedachte opkomen dat de ruimte in de geiser zich eerst met gas moet vullen, wil de vonk met succes overslaan. Een theorietje over hoe dingen gaan, kan van praktisch voordeel zijn.
Of je moet met de fiets door Coevorden, wetend dat verkeersborden niet noodzakelijk de kortste route aangeven. Met de focus op dat probleem, valt dan in op de zon te gaan rijden. Er is kennelijk een voorstelling van de tomtom-mogelijkheden van de zon.
De doener is snel en pragmatisch, werkt normaliter volgens hem bekende sjablonen. Op onbekend terrein is zijn werkwijze die van trial&error: lukt het niet zus dan proberen we het zo. Maar wordt het onverhoopt moeilijk dan loopt hij vast bij gebrek aan theorie, ook al is de man drs. in de natuurkunde.
De denker daarentegen a) verwijlt bij de dingen, problematiseert, stelt vragen en b) probeert door aandachtsconcentratie een verhaal, formule, theorie of model te bedenken om een bepaald fenomeen te begrijpen, te verklaren en van daaruit te kunnen voorspellen en c) geeft vervolgens het verhaal etc. niet zo maar op bij tegenslag.
Ik heb ooit ca. 40 (sic) dBaseIII-boeken doorgebladerd en moest concluderen, dat kennelijk geen van de auteurs minus één (boek aangetroffen in de V&D en uitgegeven op Texel) een goede voorstelling had van hoe zoeken en opslaan van data gaat of gedacht zou kunnen worden, met alle gevolgen van dien.
Ik denk dat waar gedurende lange tijd nauw wordt samengewerkt en dan vooral in de wereld van bèta’s het onderscheid tussen de beide types –de denker en de doener- pijnlijk duidelijk kan worden (bij vragen formuleren in SQL, bij begrijpen essentie 5de generatietaal etc. is de uitgangspositie qua kennis en ervaring van de deelnemers al gauw gelijk en blijft alleen verschil in denkkracht over).
Op GeenStijl las ik een bericht (“Windmolens verkloten het weer”) dat twee wetenschappers van de University of Maryland waarschuwen voor de schadelijke effecten van een terrein vol windturbines op het weer, simpel omdat energie wordt afgetapt*. Ik schreef er al over op 11-05-06 onder de titel “MER en windenergie” (hier). Hoe ik op dat onderwerp kwam? Ik zocht –met de nodige aandachtsconcentratie- voorbeelden bij de wijsheid “Elk voordeel heeft z’n nadeel” (veritas simplex) en had een voorstelling bij “aftappen van energie”.
De vogelaar vindt windmolens abject, omdat ze van vogels gehakt maken. Andere mogelijkheden worden niet onderkend, laat staan onderzocht. Dat is het ééndimensionale denken: “denken” vanuit de onderbuik. De doener ageert primair, op wat zich aandient en zonder verdere analyse. Eén etiket is al voldoende voor schijnbare beheersing van een probleem: “politici zijn zakkenvullers”, “een opkoopfonds is een sprinkhanenplaag” etc.
Het denken op zich verschaft de denker vreugde, maar kost ook veel tijd en energie. Dat betekent vaak geen mening hebben of een mening moeten opschorten of er moeite mee hebben à l’improviste een mening te moeten debiteren die er wel ooit was, maar met de bijbehorende analyse in het geheugen ligt verzonken.
rkh, 1 dec. 2008
* De meeste “reaguurders” van GS vonden het maar onzin.
Of je moet met de fiets door Coevorden, wetend dat verkeersborden niet noodzakelijk de kortste route aangeven. Met de focus op dat probleem, valt dan in op de zon te gaan rijden. Er is kennelijk een voorstelling van de tomtom-mogelijkheden van de zon.
De doener is snel en pragmatisch, werkt normaliter volgens hem bekende sjablonen. Op onbekend terrein is zijn werkwijze die van trial&error: lukt het niet zus dan proberen we het zo. Maar wordt het onverhoopt moeilijk dan loopt hij vast bij gebrek aan theorie, ook al is de man drs. in de natuurkunde.
De denker daarentegen a) verwijlt bij de dingen, problematiseert, stelt vragen en b) probeert door aandachtsconcentratie een verhaal, formule, theorie of model te bedenken om een bepaald fenomeen te begrijpen, te verklaren en van daaruit te kunnen voorspellen en c) geeft vervolgens het verhaal etc. niet zo maar op bij tegenslag.
Ik heb ooit ca. 40 (sic) dBaseIII-boeken doorgebladerd en moest concluderen, dat kennelijk geen van de auteurs minus één (boek aangetroffen in de V&D en uitgegeven op Texel) een goede voorstelling had van hoe zoeken en opslaan van data gaat of gedacht zou kunnen worden, met alle gevolgen van dien.
Ik denk dat waar gedurende lange tijd nauw wordt samengewerkt en dan vooral in de wereld van bèta’s het onderscheid tussen de beide types –de denker en de doener- pijnlijk duidelijk kan worden (bij vragen formuleren in SQL, bij begrijpen essentie 5de generatietaal etc. is de uitgangspositie qua kennis en ervaring van de deelnemers al gauw gelijk en blijft alleen verschil in denkkracht over).
Op GeenStijl las ik een bericht (“Windmolens verkloten het weer”) dat twee wetenschappers van de University of Maryland waarschuwen voor de schadelijke effecten van een terrein vol windturbines op het weer, simpel omdat energie wordt afgetapt*. Ik schreef er al over op 11-05-06 onder de titel “MER en windenergie” (hier). Hoe ik op dat onderwerp kwam? Ik zocht –met de nodige aandachtsconcentratie- voorbeelden bij de wijsheid “Elk voordeel heeft z’n nadeel” (veritas simplex) en had een voorstelling bij “aftappen van energie”.
De vogelaar vindt windmolens abject, omdat ze van vogels gehakt maken. Andere mogelijkheden worden niet onderkend, laat staan onderzocht. Dat is het ééndimensionale denken: “denken” vanuit de onderbuik. De doener ageert primair, op wat zich aandient en zonder verdere analyse. Eén etiket is al voldoende voor schijnbare beheersing van een probleem: “politici zijn zakkenvullers”, “een opkoopfonds is een sprinkhanenplaag” etc.
Het denken op zich verschaft de denker vreugde, maar kost ook veel tijd en energie. Dat betekent vaak geen mening hebben of een mening moeten opschorten of er moeite mee hebben à l’improviste een mening te moeten debiteren die er wel ooit was, maar met de bijbehorende analyse in het geheugen ligt verzonken.
rkh, 1 dec. 2008
* De meeste “reaguurders” van GS vonden het maar onzin.
donderdag, december 04, 2008
De Gelijkgeschakelde Pers
Er kan natuurlijk over worden getwist of de media links zijn, maar zeker is dat er nogal wat vreemde wisselingen in die wereld plaatsvinden. Met mijn beperkte kennis heb ik wat bewegingen over de jaren in kaart gebracht*.
Lees en huiver:
H.J.Schoo -------------- Hoofdredacteur Elsevier ==> Commentator Volkskrant (overleden)
Frits Exter ------------ Hoofdredacteur Trouw ==> Hoofdredacteur VN
Willem Schoonen ------- Waarheid ==> Hoofdredacteur Trouw
Elsbeth Etty ----------- Waarheid ==> Commentator NRC
Hubert Smeets -------- hoofdredacteur De Groene ==> commentator NRC
Xandra Schutte -------- Hoofdredacteur VN ==> hoofdredacteur De Groene
Frits Abrahams ------- VN ==> columnist NRC
Wouter Kurpershoek -- EO netwerk ==> 1-vandaag van de Tros/Avro
Jan Kriek -------------- hoofdredacteur EO netwerk ==> hoofdredacteur 1-vandaag
Margriet van de Linde - EO ==> hoofdredacteur OPZIJ
Margriet Brandsma --- NOS==>IKON==>NCRV==>NOS==>TROS
Als personen dragend zijn dan kan de conclusie toch alleen maar zijn dat de media door deze homogenisering en afvlakking van het landschap de facto gelijkgeschakeld zijn en dat pluriformiteit slechts nog als idee bestaat.
De conclusie laat in het midden of deze personele mutaties oorzaak dan wel gevolg zijn.
Het kan dan ook niet verbazen dat nog maar een paar jaar geleden de NCRV Paul de Leeuw** (VARA) binnenhaalde en dit jaar Caroline Tensen (RTL) en Harm Edens (van het harde en soms ordinaire TROS-programma Dit was het nieuws!). Lieden die –zou ik zeggen- helemaal niet bij de NCRV horen. Het wachten is op Jack Spijkerman.
Hilterman (AVRO) -ook al dood- en Wibo van de Linde (TROS) werden door het zgn. weldenkende deel der natie geminacht en bespuugd. Wim Bosboom werd verguisd, omdat hij in de jaren ’80 van de VARA overstapte naar de TROS (daarin –naar eigen zeggen- de arbeiders volgend). Pieter Waterdrinker (slavist en toentertijd correspondent in Moskou) was enkele jaren terug nog op een journalistencongres niet echt welkom, omdat hij bij de Telegraaf werkte.
Het is nu in Medialand pais en vree. Mogelijk, omdat 1) er geen grote ideologische verschillen zijn of omdat 2) men vindt dat in gezamenlijkheid tegen het kwaad moet worden opgetrokken, dat “commercie” of “islamofobie” of “overheid”heet. Of mogelijk, omdat 3) de weekbladen, kranten en omroepen hun eigen tegenspraak en oppositie (bijv. Ephimenco in Trouw en wijlen Bart Tromp in Elsevier) organiseren, zodat onderlinge verschillen minder worden.
In zo’n klimaat kon Kees Lunshof –politiek commentator bij de Telegraaf- een alom gerespecteerd man worden. Het kan verkeren.
rkh, 3-12-2008
* Van liefdesrelaties in deze kringen heb ik geen weet, behalve dan die van Schutte en wijlen Schoo.
** Naderhand is de verantwoordelijke voor de aanname bij de NCRV ontslagen.
Lees en huiver:
H.J.Schoo -------------- Hoofdredacteur Elsevier ==> Commentator Volkskrant (overleden)
Frits Exter ------------ Hoofdredacteur Trouw ==> Hoofdredacteur VN
Willem Schoonen ------- Waarheid ==> Hoofdredacteur Trouw
Elsbeth Etty ----------- Waarheid ==> Commentator NRC
Hubert Smeets -------- hoofdredacteur De Groene ==> commentator NRC
Xandra Schutte -------- Hoofdredacteur VN ==> hoofdredacteur De Groene
Frits Abrahams ------- VN ==> columnist NRC
Wouter Kurpershoek -- EO netwerk ==> 1-vandaag van de Tros/Avro
Jan Kriek -------------- hoofdredacteur EO netwerk ==> hoofdredacteur 1-vandaag
Margriet van de Linde - EO ==> hoofdredacteur OPZIJ
Margriet Brandsma --- NOS==>IKON==>NCRV==>NOS==>TROS
Als personen dragend zijn dan kan de conclusie toch alleen maar zijn dat de media door deze homogenisering en afvlakking van het landschap de facto gelijkgeschakeld zijn en dat pluriformiteit slechts nog als idee bestaat.
De conclusie laat in het midden of deze personele mutaties oorzaak dan wel gevolg zijn.
Het kan dan ook niet verbazen dat nog maar een paar jaar geleden de NCRV Paul de Leeuw** (VARA) binnenhaalde en dit jaar Caroline Tensen (RTL) en Harm Edens (van het harde en soms ordinaire TROS-programma Dit was het nieuws!). Lieden die –zou ik zeggen- helemaal niet bij de NCRV horen. Het wachten is op Jack Spijkerman.
Hilterman (AVRO) -ook al dood- en Wibo van de Linde (TROS) werden door het zgn. weldenkende deel der natie geminacht en bespuugd. Wim Bosboom werd verguisd, omdat hij in de jaren ’80 van de VARA overstapte naar de TROS (daarin –naar eigen zeggen- de arbeiders volgend). Pieter Waterdrinker (slavist en toentertijd correspondent in Moskou) was enkele jaren terug nog op een journalistencongres niet echt welkom, omdat hij bij de Telegraaf werkte.
Het is nu in Medialand pais en vree. Mogelijk, omdat 1) er geen grote ideologische verschillen zijn of omdat 2) men vindt dat in gezamenlijkheid tegen het kwaad moet worden opgetrokken, dat “commercie” of “islamofobie” of “overheid”heet. Of mogelijk, omdat 3) de weekbladen, kranten en omroepen hun eigen tegenspraak en oppositie (bijv. Ephimenco in Trouw en wijlen Bart Tromp in Elsevier) organiseren, zodat onderlinge verschillen minder worden.
In zo’n klimaat kon Kees Lunshof –politiek commentator bij de Telegraaf- een alom gerespecteerd man worden. Het kan verkeren.
rkh, 3-12-2008
* Van liefdesrelaties in deze kringen heb ik geen weet, behalve dan die van Schutte en wijlen Schoo.
** Naderhand is de verantwoordelijke voor de aanname bij de NCRV ontslagen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
