Einwanderungsgezwets

De afwezigheid van een Einwanderungsgesetz zou debet zijn aan de chaos na de grensopening van sept. 2015. Zo is vaak op de Duitse TV te horen of op z’n minst wordt dat gesuggereerd. Canada en Australië (niet toevallig beide landen met veel water voor de deur) worden dan steevast ons ten voorbeeld gesteld. Alle gesprekspartners lijken het logisch te vinden, maar ik zie geen verband. Want wat zou er anders zijn gegaan met wel een Einwanderungsgesetz?

Je land officieel tot immigratieland verklaren, levert weliswaar instituties op die nieuwkomers kunnen opvangen en begeleiden. Maar je kunt je toch nooit voorbereiden op een tsunami aan vluchtelingen, gelukszoekers en criminelen? En daar komt bij dat een asielzoeker weliswaar een immigrant is, maar als asielzoeker buiten bijna alle immigratie-regels valt. Dus een link tussen chaos en een afwezige immigratiewet is er niet.

Dat wel een link wordt gelegd tussen chaos en afwezigheid van een Einwanderungsgesetz en dat deze link als vanzelfsprekend wordt geaccepteerd heeft alles te maken met de masochistische behoefte aan boetedoening. Duitsland is uiteindelijk zelf schuld aan de chaos. Mea Culpa, maar dan met z’n allen.

De roep zelf om een Einwanderungsgesetz komt voort uit een onbereflecteerd gevoel dat de wereld er is voor iedereen en ook van iedereen is. Nederland zingt: “Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen”. Maar wat dat betekent, weet men niet. Over het absorptievermogen van een samenleving qua onder meer cultuur en financiën wordt immers niet gediscussieerd.

rkh, 30-05-2017

Die Merkel Dämmerung

Frau dr. Merkel* zal haar verdienste hebben, maar met de opening van de grens in sept. 2015 heeft ze veel schade aangericht. De balans valt m.i. uiteindelijk negatief voor haar uit, te meer daar wat nu goed gaat in Duitsland op economisch vlak vooral te danken is aan de hervormingen van haar voorganger Schröder.

Zo kan Merkel de Brexit op haar conto schrijven. De beelden van een schier oneindige stroom vluchtelingen die het platteland doorklieven, hebben ongetwijfeld veel Britten over de streep getrokken. Want die vreesden terecht dat veel vluchtelingen uiteindelijk voor Great-Britain zullen kiezen, al was het alleen maar om de taal.

Met haar ‘Alleingang’ heeft Merkel bij Europese leiders veel kwaad bloed gezet en daarmee Europese samenwerking in de toekomst bemoeilijkt.

In eigen land heeft ze met haar politiek rechts sterk gemaakt en het land onveilig. Bijna elke dag lees je wel in de Duitse bladen over bedreigingen, aanrandingen en verkrachtingen door migranten. “Minder Marokkanen” is daar nu het parool, maar natuurlijk niet bij de Groenen.

Het land is tot op het bot gepolariseerd. Met haar “humanistische Imperativ” heeft Merkel het land, de politiek, de vakbeweging, de kerken én families verdeeld. Mijn verwachting is dat velen de kerk zullen verlaten.

Dit alles is meer dan collateral damage! En dat is duidelijk nog niet tot iedereen doorgedrongen.

*Haar eerste echtgenoot heette Merkel, haar tweede Sauer. Ze heeft de naam Merkel gehouden, want “Ich bin Sauer” komt wat raar over.

rkh, 28-05-2017

Negatieve discriminatie

Je hebt discriminatie en positieve discriminatie, wat dan geen discriminatie mag heten. Dat roept de vraag op of er ook zoiets is als negatieve discriminatie.

Positieve discriminatie van afro-Amerikanen lijkt mij terecht, omdat die als groep van overheidswege voor jaren op achterstand zijn gezet. Terzijde: bijzonder aan deze stellingname is, dat hier het groepsdenken prevaleert boven het denken in termen van individuen (dus zonder verleden, sociale verband en kleur) en dat dus de oneliner “Niet je afkomst telt, maar je toekomst” voor even niet meer geldt.

Bij positieve discriminatie gaat het om voortrekken, bij negatieve discriminatie om achterstellen. Waarom heeft bijv. een nieuwkomer evenveel of soms zelfs meer recht op een woning dan je dochter die al meer dan zeven jaar op de wachtlijst staat? Dat gaat in tegen een zeer basaal rechtsgevoel, zeker voor mensen die er mee te maken hebben. Misschien komt het constant bungelen van de nieuwkomer onderaan de wachtlijst zelfs nog het meest overeen met wat als recht wordt gevoeld. Want mensen werken en ploeteren nu eenmaal voor hun eigen toekomst en die van hun kinderen en niet voor mensen die aan wat met pijn en moeite is bereikt part noch deel hebben.

Aan dat gevoel van onrecht bij gelijke behandeling of meer kan en mag niet voorbij worden gegaan. Wie zegt dat dit egoïsme is, heeft zichzelf niet begrepen en begrijpt niet hoe een natie tot sociaalstaat wordt en blijft.

In 1983 zijn –als uitvloeisel van Europese wetgeving- sociale grondrechten aan de grondwet toegevoegd. In combinatie met art. 1 (allen die zich in Nederland bevinden gelijk behandelen) is dat een explosief mengsel. We zullen er nog veel van horen. Het zal knallen.

rkh, 22-05-2017

Met mij gaat het goed

Vaak wordt Paul Schnabel geciteerd met zijn “Met mij gaat het goed, met ons gaat het slecht”. Instemming alom, dus kennelijk geeft deze oneliner goed de stand van zaken weer. Aan de populariteit van de oneliner zal ook bijdragen dat deze als paradox wordt gebracht. Maar wat is er paradoxaal aan?

Het is in ieder geval geen paradox die schokt, verrast of aanzet tot puzzelen. Dat is anders bij paradoxen als: “De armen subsidiëren de rijken”, “De toestroom van vluchtelingen verhoogt het BBP”, “Je discrimineert, omdat je niet kunt discrimineren”, “Je (hulpverlener op de middellandse zee) redt levens, maar doodt er nog veel meer”.

Deze zijn raadselachtig, omdat ze tegen de verwachting ingaan, contra-intuïtief zijn of onlogisch lijken.

Bij “Met mij gaat het goed, met ons gaat het slecht” is de tegenstelling die van goed tegenover slecht. De onderliggende stelling hier is, dat als het met elke mij goed gaat, dat het dan ook met ons als optelsom van mij’s goed moet gaan.

Wel, dat is een misverstand. Als het tuinpad van ieder van ons er mooi bij ligt dan zegt dat nog niets over hoe de straten erbij liggen. De retorische truc om “mij” niet tegenover “hen” te zetten, maar tegenover “ons” –wat dus geen echte tegenstelling is, maar dat wel suggereert- maakt de oneliner interessant. Maar vul je daarvoor in “individu” en “maatschappij” dan verliest de oneliner al zijn kracht en is deze vergelijkbaar met “Binnen is het warm, buiten is het koud”. Een simpele constatering die niet te denken geeft.

Schnabel wilde het kennelijk niet bij een constatering laten.

rkh, 16-05-2017

Mist in de kop

Ik heb lange tijd gedacht dat Zweden het voorbeeld was van hoe goede bedoelingen in hun tegendeel kunnen verkeren. Maar nadat Trump in een tweet aan het multiculturele drama daar herinnerde met als gevolg veel ontkennende reacties, ben ik gaan twijfelen en onzeker geworden. Dat bedoel ik met “mist in de kop”. Je weet uiteindelijk niet meer wat je moet denken en wat waarheid is. Is Malmö nu “rape capital of Europe” of niet?

Je weet dat cabaretiers zich inhouden. Dat zeggen ze zelf. Maar dan beweert weer iemand glashard, dat de vrijheid helemaal niet in het geding is; dat alles kan worden gezegd.

Wanneer iemand beweert dat er zgn. rechtsvrije ruimtes en no-go-area’s zijn, dan kun je er donder op zeggen dat iemand anders het tegendeel gaat beweren.

De ontkenning kan ook impliciet zijn. Pauw van 1 mei ging over de ideeën van moslim-jongeren. En daar is best iets mis mee. We weten –althans dat ik weet- dat op sommige scholen de holocaust niet ter sprake kan worden gebracht. Maar dan vraagt zo’n Gerdi Verbeet vertwijfeld af of die leerlingen dan geen les krijgen over WOII.

In die vraag zit voor mij (die zeker wist te weten) een ontkenning, namelijk dat WOII niet niet wordt onderwezen, dat het dus wel wordt onderwezen. Een simpel voorbeeld zonder dubbele ontkenning: Wie de vraag stelt “Bestaat zwaartekracht?” impliceert daarmee dat zwaartekracht ook niet kan bestaan. Hetzelfde met de vraag “Bestaat taqiyya?” (dat je als moslim mag liegen tegen kafier (ongelovigen)).

Met een simpele en op het oog onschuldige vraag kan dus op subtiele wijze je canon van zeker weten worden aangetast. En dat levert op: mist in de kop.

Overigens was Gerdi voor mij niet overtuigend.

rkh, 12-05-2017

Viermaal Duitsland

Merkel verkondigde in september 2016 ex cathedra: "Deutschland wird Deutschland bleiben, mit allem was uns lieb und teuer ist". Dat is een aperte leugen. Ze houdt het volk dus voor dom en dat moet ze niet doen.

De AfD heeft veel last van de Antifa. Bij mijn weten heeft Gauck in zijn hoedanigheid van bondspresident daar nooit iets over en van gezegd. De zittende klasse van politici vinden het kennelijk wel goed. Het komt ze wel goed uit zo’n militante afdeling van links.

Franco A. is een Duitse legerofficier die het onlangs tot Syrische asielzoeker heeft geschopt. Hij spreekt geen Arabisch, maar wel Frans. Deze extreemrechtse Franco is als asielzoeker erkend en kreeg van staatswege onderdak en geld. Overdag was hij gewoon in de kazerne.

Mijn vraag is, waarom de media niet undercover zijn gegaan om mogelijke misstanden bij de immigratiediensten te onderzoeken. De media hebben hun taak verzaakt, bevangen als ze waren door de welkomstcultuur

De SPD’er Sigmar Gabriel waarschuwde een week geleden op een partijdag in Hamelen (!) voor Le Pen als rattenvanger. Dat lijkt mij ten eerste geen taal voor een minister van buitenlandse zaken. En het is ook ontzettend dom en diffamerend, omdat hij haar kiezers weg zet als ratten. Of scherper gezegd: álle Franse kiezers zijn voor hem ratten. Want een rattenvanger heeft de taak ratten te vangen en ook die hij niet vangt blijven ratten. Aan deze consequentie heeft de zoon van een overtuigd nazi kennelijk niet gedacht.

De uitspraak gaat ook in tegen de regel om leiding van achterban te onderscheiden.

rkh, 08-05-2017

Aantal als argument (2)

Steeds weer wordt geargumenteerd*, dat een (bonds)land dat weinig tot geen moslims telt eigenlijk niet vijandig kán staan tegenover moslims/de Islam. Dat wordt dan als paradox gebracht om aan de verbazing over het succes van bijv. de AfD in de voormalige DDR uitdrukking te geven. En daar laat men het bij. Maar wat is hier paradoxaal aan?

Precies geformuleerd is de paradox hier één van vriendschap tegenover vijandschap. Men verwacht een welkomstcultuur, maar ontmoet tot zijn verbazing vijandigheid. En met deze heldere formulering wordt de paradox ontmaskerd. Want waarom –in vredesnaam- zou je nieuwkomers verwelkomen, vanwege weinig tot geen vreemdelingen in de buurt? Wat is dit voor rare redenering. Alsof het spreekwoord luidt: “Wat de boer niet kent, eet hij maar al te graag”. Quod non.

Maar ook “Wat de boer niet kent, vreet ie niet” gaat niet op. De boer weet wel degelijk wat hem wordt voorgeschoteld. Alleen hij blieft dat niet en dat bevalt sommigen niet. Het getuigt van arrogantie om bij de ander onwetendheid te veronderstellen. Je zou die boer zelfs een scherpere blik kunnen toedichten, omdat hij van veraf ziet hoe het kan zijn en van dichtbij ziet hoe het nog is.

In de multiculturele wereld zijn zwembaden en disco’s notoir onveilige plekken. Op de Duitse tv zei een bezoekster van een zwembad dat het wel goed ging, maar er liepen wel beveiligers rond. Het nieuwe normaal. Maar voor mensen met weinig Islam in de buurt is die noodzaak van extra bewaking en voorzichtigheid in elk geval niet normaal. Nog niet.

*Wat iets anders is als beargumenteerd.

rkh, 5-5-2017

Aantal als argument

Bij de laatste verkiezingen in de nieuwe bondslanden zette de Alternative für Deutschland een klinkend resultaat neer. In de Duitse media was daarover verbazing. Want het aantal vreemdelingen in die bondslanden is toch immers gering? Men suggereerde een heuse paradox. Een schijntegenstelling dus, die –zoals gebruikelijk- als tegenstelling werd gebracht, als iets dat niet kan zijn.

Ook in de discussie over het anti-moslim beleid van Polen en Hongarije wordt deze paradox steeds weer klakkeloos naar voren gehaald om de verbazing uit te drukken. De onderliggende bewering is daarbij: “Wie geen moslims in de buurt heeft, kan niet tegen moslims/de Islam zijn”.

Onzin! Alsof die mensen daar geen tv kijken, radio luisteren, kranten lezen en naar de kapper gaan en niet zelfstandig tot het gefundeerde oordeel kunnen komen dat multiculti bepaald niet gelijk staat aan pais en vree. Alsof we hier met provincialen van doen hebben. Gauck sprak in zijn hoedanigheid van bondspresident over het “Dunkeldeutschland”. Dat is de arrogantie ten top. Men kent zijn eigen vooroordelen niet.

rkh, 02-05-2017