Het open riool als frame

Een gelukt frame bepaalt niet alleen je kijk op de wereld, maar zet ook aan tot navenant handelen of dwingt in ieder geval tot stellingname. Twitter framen als “open riool” is een goed voorbeeld van succesvol framen. Veel redacties hebben hun conclusie getrokken en hebben de eigen online-kanalen dichtgegooid.

Ik vind dat jammer, omdat zo ook veel informatie verloren gaat. Voor mij, maar ook voor betrokkenen. Je kunt nu zeggen: “We hebben toch twitter?!”. Maar niet elk artikel of uitzending is onder een hashtag te vangen.

Willen we de kanalen open krijgen dan moeten we bij het frame aanvangen.

Ontkennen van de problematiek helpt niet en relativeren ook niet. Je kunt wel zeggen dat Nadia Moussaid (de vervangster van Jinek) op twitter alleen maar lof kreeg toegezwaaid, dus zonder één onvertogen woord. Maar met relativeren blijf je binnen het frame.

Je kunt tegenover het frame een andere frame zetten. Bijv.: “Politici en journalisten kunnen niet tegen kritiek”, “Geen betutteling en bevoogding”, “Laat duizend bloemen bloeien” (Mao) of “Je moet het kind niet met het badwater weggooien”. Het is het proberen waard.

Maar je kunt ook voorstellen moraliteit met techniek af te dwingen. Bijv. door alleen abonnées te laten reageren en alleen onder eigen naam. Of algemener: bij registratie één euro te laten overmaken via de bank, zodat er geen anonimiteit meer is. Dat reaguurders elkaar ophitsen, voorkom je door het publiceren van de reactie een poosje uit te stellen*.

Voor hun partners en kinderen vinden we ook wel wat.

*Een voorwaarde om iets van Wisdom of the Crowd te krijgen.

rkh, 27-02-2019

Overpeinzingen bij het open riool

Reacties van lezers of kijkers zijn voor mij vaak een bron van informatie, vreugde en vermaak. Vermaak of (toegegeven) soms leedvermaak, wanneer de reacties grappig of erger zijn. Vreugde, wanneer ik bevestigd word in mijn mening. Informatie, wanneer aanvullingen of nieuwe inzichten worden geboden. Op internet gelden de wetten van de Wisdom of the Crowd, zeker wanneer reacties niet meteen worden geplaatst en de reaguurder dus niet beïnvloed wordt door de mening van andere reaguurders.

Veel redacties laten tegenwoordig het online reageren op de eigen kanalen niet meer toe (bijv. Trouw) of mondjesmaat, als het onderwerp “geschikt” is (bijv. Spiegel-online). Dat is bevoogdend t.o.v. de eigen kijker of lezers; alsof het kleine kinderen zijn. Het is generaliserend, omdat de goeden moeten boeten voor de zonden van anderen. En het is ook dom, omdat men zo terugkoppeling mist.

Gelukkig is er twitter. Tegenwoordig geframed als “open riool”. Maar waarom vooronderstellen dat de kijker van Buitenhof of de lezer van Trouw een tokkie is? Mij lijkt dat onwaarschijnlijk en een zuiver staaltje van “Publikumsbeschimpfung”.

Redacties gebruiken “open riool” als argument voor hun beslissing de kanalen te sluiten, maar dat is dus een kulargument. De ware reden is, dat journalisten niet tegen kritiek kunnen.

Slachtoffer van deze kritiekloosheid zijn de mensen die online willen reageren op een artikel of uitzending waarvoor geen #hashtag is.

n.b.: Ik zit zelf niet op twitter.

rkh, 11-02-2019

Een digitale handtekening zonder Autoriteit

Een private key genereert een public key. Dat is een volledig deterministisch proces, maar zonder dat er (in praktijk) een weg terug is.

Met de private key zet ik onder een document -bijv. een betalingsopdracht- een zgn. digitale handtekening*. Anderen kunnen daarna met mijn public key verifiëren of ik het ben die de handtekening heeft gezet én of er niet met de tekst is geknoeid (want in de handtekening is de hash** van de tekst meegenomen). Maar dan moet wel zeker zijn dat ik bij die public key hoor: dat ik ben wie ik zeg te zijn.

Alleen een onafhankelijk instituut (Certification Authority) met een PKI (Public Key Infrastructure) kan dat garanderen na onderzoek van mijn geloofsbrieven. Alleen zo kan ontdekt worden dat iemand valselijk onder mijn naam zijn handtekening heeft gezet.

De wereld van de blockchain denkt het zonder autoriteit en instituties te kunnen. Dat is deels ideologie, deels gebaseerd op een vals bewustzijn van de kosten (alsof transacties gratis zijn). Maar een vervelende consequentie is wel, dat als je je private key kwijt bent je ook je cryptomunten kwijt bent. Je hebt dan nog wel je public key, maar hoe te bewijzen dat die bij jou hoort en dat die cryptomunten dus van jou zijn? Er is immers geen weg terug.

Ook bij diefstal of bij het kopiëren van de private key door anderen, heb je geen poot om op te staan. Dus centraal gezag is zo gek nog niet. Nog onlangs gingen beleggers in cryptomunten voor miljoenen het schip in, omdat de eigenaar van het beleggingshuis geheel onverwachts met (de versleutelde) private key en al het graf in ging.

*De formule bij RSA: c=g^d mod n. n is het product van 2 zeer grote priemgetallen, n & d is de private key, g is de hash en c is het gecrypte resultaat. Dus de digitale handtekening is een getal of daarop terug te voeren.

Bij (EC)DSA bestaat de handtekening uit 2 getallen, opgeslagen in een apart document.

** Een hash is een controle getal, uniek voor die tekst.

rkh, 08-2-2019