Waarom morren de mensen, die vinden dat Wilders ergens wel een punt heeft? Een antwoord in acht etiketten.
De mensen zijn .....
1. Xenofoob (Mohammed Rabbae, Hedy d'Ancona).
2. Rancuneus.
3. Dom (Peter R. de Vries, Bert Vuysjes, Rutger van Santen).
4. Onwetend. En onbekend maakt nu eenmaal onbemind (Ellen Vogelaar).
5. Naïef. Ze laten zich daarom door Wilders misleiden (Doekle Terpstra)
6. Angstig voor globalisering, Islam en straatterreur.
7. Onzeker over de gevolgen van globalisering en massa-immigratie.
8. Boos, omdat men niet meer baas is in eigen huis (Maurice de Hond, rkh).
rkh, 29-03-2010
dinsdag, maart 30, 2010
zondag, maart 28, 2010
De kloof tussen Democratie en Rechtsstaat
Eind 2009 spraken de Zwitsers zich uit tegen de bouw van minaretten. Verontwaardiging alom. Elementaire rechten zouden met dat bouwverbod zijn geschonden. Ter Horst was blij dat Nederland geen bindend referendum kent. En zelfs Rouvoet wees de keuze af.
In dit rechtsstatelijke denken legt de democratie het af tegen de rechtsstaat. Dat leidt in praktijk tot ongerijmdheden die veel mensen als ondraaglijk ervaren. Het primaat geven aan de rechtsstaat voedt de veenbrand en de polarisatie.
Illegalen -zelfs de zware draaideurcriminelen onder hen- mogen niet zomaar het land uit worden gezet. Hebben ze iets onder de leden, zwijgen ze over hun nationaliteit of is het thuisland niet helemaal veilig dan mogen ze voorlopig blijven.
Asielzoekers met een oorlogsverleden, maar die bij terugkeer iets hebben te vrezen, mogen eveneens hier blijven (zij het met een speciale status).
De rechtsstaat staat niet toe dat haatimams van buiten zomaar het land uit worden gegooid.
Denaturalisatie van zwaar overlastgevende Marokkanen en terroristen is onbespreekbaar.
Onderwijl is de SGP een tijdje haar subsidie ontnomen en krijgt het bijzonder onderwijs misschien een acceptatieplicht.
Met dat fundamentele gevoel dat wat recht heet geen recht is, daar moet de politiek iets mee. Voor de fijnen is het vloeken in de kerk, maar het nationale en internationale recht zal aangepast moeten worden aan de veranderde omstandigheden en de noden van deze tijd. Recht is middel, geen doel.
Wie "Dit is geen oplossing!" of "Onuitvoerbaar!" roept, doet een politieke uitspraak en is hypocriet. Om achter de voordeur te mogen kijken, is men immers wel bereid tot wijziging van het (inter)nationale recht. En Arib (PvdA) pleit er voor seksuele misbruik van kinderen niet te laten verjaren. Dus dan is er plotseling wel een oplossing.
Waar een wil is, is een weg. Maar die wil is soms weg, als gevolg van luiheid, lafheid of politiek opportunisme. Er gaat er om weer baas te worden in eigen huis. Leve de democratie!
rkh, 27-03-2010
In dit rechtsstatelijke denken legt de democratie het af tegen de rechtsstaat. Dat leidt in praktijk tot ongerijmdheden die veel mensen als ondraaglijk ervaren. Het primaat geven aan de rechtsstaat voedt de veenbrand en de polarisatie.
Illegalen -zelfs de zware draaideurcriminelen onder hen- mogen niet zomaar het land uit worden gezet. Hebben ze iets onder de leden, zwijgen ze over hun nationaliteit of is het thuisland niet helemaal veilig dan mogen ze voorlopig blijven.
Asielzoekers met een oorlogsverleden, maar die bij terugkeer iets hebben te vrezen, mogen eveneens hier blijven (zij het met een speciale status).
De rechtsstaat staat niet toe dat haatimams van buiten zomaar het land uit worden gegooid.
Denaturalisatie van zwaar overlastgevende Marokkanen en terroristen is onbespreekbaar.
Onderwijl is de SGP een tijdje haar subsidie ontnomen en krijgt het bijzonder onderwijs misschien een acceptatieplicht.
Met dat fundamentele gevoel dat wat recht heet geen recht is, daar moet de politiek iets mee. Voor de fijnen is het vloeken in de kerk, maar het nationale en internationale recht zal aangepast moeten worden aan de veranderde omstandigheden en de noden van deze tijd. Recht is middel, geen doel.
Wie "Dit is geen oplossing!" of "Onuitvoerbaar!" roept, doet een politieke uitspraak en is hypocriet. Om achter de voordeur te mogen kijken, is men immers wel bereid tot wijziging van het (inter)nationale recht. En Arib (PvdA) pleit er voor seksuele misbruik van kinderen niet te laten verjaren. Dus dan is er plotseling wel een oplossing.
Waar een wil is, is een weg. Maar die wil is soms weg, als gevolg van luiheid, lafheid of politiek opportunisme. Er gaat er om weer baas te worden in eigen huis. Leve de democratie!
rkh, 27-03-2010
donderdag, maart 25, 2010
Over Cohen, religie en getto's
Cohen ziet voor religie een duidelijke rol weggelegd bij de integratie van nieuwkomers. Een bezoek aan een Evangelische Broedergemeente heeft hem de ogen geopend. Die ervaring kan niemand hem afnemen. Religie is een bindmiddel.
Moeiteloos gaat Cohen over van "is" naar "ought"; zoals het gebeurt, zo is het gewenst. De socialist in hem ziet daarbij uiteraard een taak voor de overheid weggelegd ("compenserende neutraliteit"). Dus werd belastinggeld gestoken in Marhaba (sic) en de Westermoskee. Integratie gaat immers via de moskee. Dat daardoor de integratieproblematiek wordt geïslamiseerd, dat zo de "seculiere moslim" niet wordt bereikt, dat religie ook mensen buitensluit, dat alles neemt Cohen kennelijk op de koop toe. Of er geen wezenlijk verschil is tussen het geloof van de Hernhutters en dat van de moslims, is voor hem geen vraag.
Voor normale mensen betekent integreren: meedoen, niet je hand ophouden en je gedragen. Maar bij Cohen houdt een geslaagde integratie eerst en vooral in: je thuis voelen. En daar voorzien de oude nieuwkomers in die zich langs etnische lijnen hebben verenigd onder het banier van religie. Het gaat dus niet om het je thuis voelen in Nederland, maar om het teleporteren van de vertrouwde omgeving van het thuisland naar hier, zo nodig inclusief imam. Cohen is de beroerdste niet en wil er graag de beurs van de belastingbetaler voor trekken. Hij zegt eigenlijk tegen nieuwkomers: "Vraag niet wat jij voor de maatschappij kunt doen, maar wat de maatschappij voor jou kan doen".
Het ideaal van Cohen leidt tot parallelle samenlevingen ofwel getto's. Marcouch droomde al van een superstadsdeel als een "bloeiende moslimgemeenschap met voldoende sociaal kapitaal". Op kritiek kreeg de columniste Ebru Umar van Cohen te horen, dat niemand haar verplicht om in Amsterdam te wonen. En onderwijl zoekt het morrend volk een goed heenkomen in Almere en Zaanstad. Dat zouden de rancuneuzen zijn; mensen die Cohen liever kwijt dan rijk is. Dat heet dan "bindend leiderschap" en "de boel bij elkaar houden".
Cohen beschouwt de religie instrumenteel (en ziet daarbij vreemd genoeg het roesmiddel "quat" als bindmiddel voor Somaliërs over het hoofd). Maar dezelfde Cohen vindt ook dat religie de seculiere sociaaldemocraten een spiegel voorhoudt, die hen de existentiële leegte van de Sociaal-Democratie laat zien. Hij pleit in de PvdA voor een omgekeerde doorbraak. Dit maal dus van politiek naar religie. Menigeen ziet dit als de zoveelste knieval voor de Islam.
Ik zou zeggen: Wie zoveel mist verspreidt, heeft niet goed nagedacht.
rkh, 23-03-2010
Moeiteloos gaat Cohen over van "is" naar "ought"; zoals het gebeurt, zo is het gewenst. De socialist in hem ziet daarbij uiteraard een taak voor de overheid weggelegd ("compenserende neutraliteit"). Dus werd belastinggeld gestoken in Marhaba (sic) en de Westermoskee. Integratie gaat immers via de moskee. Dat daardoor de integratieproblematiek wordt geïslamiseerd, dat zo de "seculiere moslim" niet wordt bereikt, dat religie ook mensen buitensluit, dat alles neemt Cohen kennelijk op de koop toe. Of er geen wezenlijk verschil is tussen het geloof van de Hernhutters en dat van de moslims, is voor hem geen vraag.
Voor normale mensen betekent integreren: meedoen, niet je hand ophouden en je gedragen. Maar bij Cohen houdt een geslaagde integratie eerst en vooral in: je thuis voelen. En daar voorzien de oude nieuwkomers in die zich langs etnische lijnen hebben verenigd onder het banier van religie. Het gaat dus niet om het je thuis voelen in Nederland, maar om het teleporteren van de vertrouwde omgeving van het thuisland naar hier, zo nodig inclusief imam. Cohen is de beroerdste niet en wil er graag de beurs van de belastingbetaler voor trekken. Hij zegt eigenlijk tegen nieuwkomers: "Vraag niet wat jij voor de maatschappij kunt doen, maar wat de maatschappij voor jou kan doen".
Het ideaal van Cohen leidt tot parallelle samenlevingen ofwel getto's. Marcouch droomde al van een superstadsdeel als een "bloeiende moslimgemeenschap met voldoende sociaal kapitaal". Op kritiek kreeg de columniste Ebru Umar van Cohen te horen, dat niemand haar verplicht om in Amsterdam te wonen. En onderwijl zoekt het morrend volk een goed heenkomen in Almere en Zaanstad. Dat zouden de rancuneuzen zijn; mensen die Cohen liever kwijt dan rijk is. Dat heet dan "bindend leiderschap" en "de boel bij elkaar houden".
Cohen beschouwt de religie instrumenteel (en ziet daarbij vreemd genoeg het roesmiddel "quat" als bindmiddel voor Somaliërs over het hoofd). Maar dezelfde Cohen vindt ook dat religie de seculiere sociaaldemocraten een spiegel voorhoudt, die hen de existentiële leegte van de Sociaal-Democratie laat zien. Hij pleit in de PvdA voor een omgekeerde doorbraak. Dit maal dus van politiek naar religie. Menigeen ziet dit als de zoveelste knieval voor de Islam.
Ik zou zeggen: Wie zoveel mist verspreidt, heeft niet goed nagedacht.
rkh, 23-03-2010
woensdag, maart 24, 2010
Consistentie Kritiek
Feiten doen er niet toe in een ideologisch debat. Maar misschien dat nog wat te halen is op het punt van consistentie. Dat betekent het vertoog van de tegenstander analyseren en actief op zoek naar paradoxen (schijnbare ongerijmdheden, die wel waar blijken en dus moeilijk zijn te weerleggen), tegenspraken (dat A en ook ~A wordt gezegd) en inconsequenties (dat A gezegd wordt en dat B wordt "vergeten"). Zijn die gevonden dan levert dat een bijzonder krachtige kritiek op. Zo'n kritiek is helder te verwoorden, noopt tot antwoorden, speelt niet op de man, beledigt niet direct, ontregelt en amuseert.
Kritiek in de vorm van een mooie paradox voldoet hier bij uitstek aan. Je moet van goeden huize komen om -staande een debat- een paradox als "Wie islamofobie bestrijdt, heeft zelf een fobie voor de Islam" (een jij-bak van eigen makelij) te pareren. Probleem daarbij voor de opponent is ook nog, dat wie met een goede paradox komt het publiek op zijn hand heeft.
Maar let op! Niet elke tegenspraak wordt door iedereen als tegenspraak gezien. Wie vindt dat iedereen recht heeft op kinderen, kan bij vol verstand een zwakzinnige dit recht ontzeggen. Of dit als tegenspraak wordt geaccepteerd, hangt dus af van de gekozen ideologie.
En je kunt een rechtgeaard socialist verwijten niet te pleiten voor inkomensafhankelijke verkeersboetes. Maar of dit door socialisten inderdaad ook als inconsequentie wordt gezien, is maar de vraag.
In dit kader is het pleidooi van Wilders interessant om functionarissen het dragen van hoofddoeken te verbieden, om de koran te verbieden etc. Op Wilders lijkt consistentie kritiek geen vat te hebben. En hij is niet de enige!
rkh, 22-03-2009
Kritiek in de vorm van een mooie paradox voldoet hier bij uitstek aan. Je moet van goeden huize komen om -staande een debat- een paradox als "Wie islamofobie bestrijdt, heeft zelf een fobie voor de Islam" (een jij-bak van eigen makelij) te pareren. Probleem daarbij voor de opponent is ook nog, dat wie met een goede paradox komt het publiek op zijn hand heeft.
Maar let op! Niet elke tegenspraak wordt door iedereen als tegenspraak gezien. Wie vindt dat iedereen recht heeft op kinderen, kan bij vol verstand een zwakzinnige dit recht ontzeggen. Of dit als tegenspraak wordt geaccepteerd, hangt dus af van de gekozen ideologie.
En je kunt een rechtgeaard socialist verwijten niet te pleiten voor inkomensafhankelijke verkeersboetes. Maar of dit door socialisten inderdaad ook als inconsequentie wordt gezien, is maar de vraag.
In dit kader is het pleidooi van Wilders interessant om functionarissen het dragen van hoofddoeken te verbieden, om de koran te verbieden etc. Op Wilders lijkt consistentie kritiek geen vat te hebben. En hij is niet de enige!
rkh, 22-03-2009
maandag, maart 15, 2010
Gegijzeld door Recht en Rede. Over importbruiden bijvoorbeeld.
Om de immigratie uit het Rif en Anatolië in te perken, is onder Verdonk een inkomenseis gesteld aan de importerende partij. Het Europese Hof van Justitie heeft deze eis nu afgezwakt tot "stabiele en regelmatige inkomsten hebbende". Dat lag ook in de rede vanwege 1. het principe van vrije partnerkeuze en 2. het gelijkheidsbeginsel.
In ons recht staat het individu als rechtssubject centraal en niet de gemeenschap. Het past dus niet om alleen op bepaalde individuen een kansberekening los te laten. Maar de gemeenschap mag uiteraard wel betalen voor dit hyperindividualisme.
Deze maatregel van Verdonk om de immigratie in te dammen, leek zo voor de hand te liggen en rationeel: minder overlast (straatterreur, loverboys), minder kosten (blijf-van-mijn-lijf-huizen, inburgering, bijstand, wao, zorg), minder extremisme en haat jegens Westen*, meer zelfreiniging**. Een verstandige maatregel (naast de taaltoets) om erger te voorkomen en de gemeenschap af te schermen van kwade invloeden.
Maar de Boven-Ons-Gestelden zullen op dit punt het internationale recht niet betwisten. De gerechtelijke uitspraak van het Europese Hof verlost de overheid immers mooi van een geloofwaardigheidsprobleem (vanwege de nog weinig opgemerkte dubbele boodschap van "Welkom!" en "Blijf weg!") en een verantwoordingsprobleem (Hoe het nieuwe beleid uit te leggen. Er kan nu simpel verwezen worden naar Europa.).
De conclusie kan niet anders zijn dan dat we geen baas meer zijn in eigen huis. We worden gegijzeld en laten ons gijzelen.
* Wie de meisjes hier te westers vindt, kan nu weer naar hartelust importeren. Dus het antiwesters sentiment zal alleen maar toenemen.
** Wie zich misdraagt en door de eigen gemeenschap wordt uitgestoten en dus hier geen bruid vindt, kan nu weer tegen lage kosten in het thuisland terecht. Het ultieme sanctiemiddel van huwelijksuitsluiting als straf voor ongewenst gedrag is de migrantengemeenschap dus ontvallen.
rkh, 14-03-2010
In ons recht staat het individu als rechtssubject centraal en niet de gemeenschap. Het past dus niet om alleen op bepaalde individuen een kansberekening los te laten. Maar de gemeenschap mag uiteraard wel betalen voor dit hyperindividualisme.
Deze maatregel van Verdonk om de immigratie in te dammen, leek zo voor de hand te liggen en rationeel: minder overlast (straatterreur, loverboys), minder kosten (blijf-van-mijn-lijf-huizen, inburgering, bijstand, wao, zorg), minder extremisme en haat jegens Westen*, meer zelfreiniging**. Een verstandige maatregel (naast de taaltoets) om erger te voorkomen en de gemeenschap af te schermen van kwade invloeden.
Maar de Boven-Ons-Gestelden zullen op dit punt het internationale recht niet betwisten. De gerechtelijke uitspraak van het Europese Hof verlost de overheid immers mooi van een geloofwaardigheidsprobleem (vanwege de nog weinig opgemerkte dubbele boodschap van "Welkom!" en "Blijf weg!") en een verantwoordingsprobleem (Hoe het nieuwe beleid uit te leggen. Er kan nu simpel verwezen worden naar Europa.).
De conclusie kan niet anders zijn dan dat we geen baas meer zijn in eigen huis. We worden gegijzeld en laten ons gijzelen.
* Wie de meisjes hier te westers vindt, kan nu weer naar hartelust importeren. Dus het antiwesters sentiment zal alleen maar toenemen.
** Wie zich misdraagt en door de eigen gemeenschap wordt uitgestoten en dus hier geen bruid vindt, kan nu weer tegen lage kosten in het thuisland terecht. Het ultieme sanctiemiddel van huwelijksuitsluiting als straf voor ongewenst gedrag is de migrantengemeenschap dus ontvallen.
rkh, 14-03-2010
vrijdag, maart 12, 2010
Hors discours
Wie zonder woorden is, heeft geen verhaal. Politici, opinieleiders en spindoctors proberen daar in te voorzien. Zij creëren en onderhouden een discours, dat orde schept en de burger taal en zo een mening geeft.
Het AntiWilders-kamp is rijk bedeeld. De burger kan kiezen uit: "Zet groepen tegen elkaar op", "Sluit groepen uit", "Scheert alles over één kam", "Heeft geen oplossingen", "Het merendeel doet het goed", "De moslims van nu zijn de joden van toen" etc. etc.
Let op de bondigheid, melodie en helderheid van de slogans en het hoog ethisch gehalte daarvan. Wie aanhaakt, weet zich verbonden en moreel superieur. Hier is over nagedacht.
Het Wilders-kamp heeft duidelijk mindere tekst: "Marokkaans straattuig", "Straatterroristen", "Kopvoddentax", "Verbied de koran", "Verbied de burka", "Schiet op knieschijven", "Herover de straten terug", "We zijn het spuugzat" etc. etc.
Ook hier bondigheid en helderheid, maar negativiteit overheerst. In Rondom Tien kun je natuurlijk niet met "kopvoddentax" aankomen. Voor een debat biedt het discours van het Wilders-kamp weinig tot geen steun. Wilders laat dus zijn verdedigers ( "Hij heeft wel een punt") in de kou staan. En eerlijk gezegd, ik zou niet weten hoe van zijn kijk op de wereld een positief verhaal te maken*. Dat is de makke van een TEGEN-partij.
Hoewel de uitdrukking "Marokkaans tuig" nu algemeen is geaccepteerd, lijkt Wilders de slag om het discours te verliezen. Hoe dan toch zijn populariteit te verklaren?
Simpel, omdat de werkelijkheid zich niet laat wegpraten. En die werkelijkheid is, dat we geen baas meer zijn in eigen huis en dat we een overheid hebben die daar niets aan kan en wil doen. Elke dag toont deze waarheid zich. Ook wie geen woorden heeft, ziet deze waarheid.
* Een mooie oneliner zou zijn: "Er zijn niet te weinig agenten, er zijn te veel Marokkanen!". Of: "Hier moet je de criminele Marokkaan liefhebben, in Marokko gooien ze Christenen het land uit!".
rkh, 11-03-2010
Het AntiWilders-kamp is rijk bedeeld. De burger kan kiezen uit: "Zet groepen tegen elkaar op", "Sluit groepen uit", "Scheert alles over één kam", "Heeft geen oplossingen", "Het merendeel doet het goed", "De moslims van nu zijn de joden van toen" etc. etc.
Let op de bondigheid, melodie en helderheid van de slogans en het hoog ethisch gehalte daarvan. Wie aanhaakt, weet zich verbonden en moreel superieur. Hier is over nagedacht.
Het Wilders-kamp heeft duidelijk mindere tekst: "Marokkaans straattuig", "Straatterroristen", "Kopvoddentax", "Verbied de koran", "Verbied de burka", "Schiet op knieschijven", "Herover de straten terug", "We zijn het spuugzat" etc. etc.
Ook hier bondigheid en helderheid, maar negativiteit overheerst. In Rondom Tien kun je natuurlijk niet met "kopvoddentax" aankomen. Voor een debat biedt het discours van het Wilders-kamp weinig tot geen steun. Wilders laat dus zijn verdedigers ( "Hij heeft wel een punt") in de kou staan. En eerlijk gezegd, ik zou niet weten hoe van zijn kijk op de wereld een positief verhaal te maken*. Dat is de makke van een TEGEN-partij.
Hoewel de uitdrukking "Marokkaans tuig" nu algemeen is geaccepteerd, lijkt Wilders de slag om het discours te verliezen. Hoe dan toch zijn populariteit te verklaren?
Simpel, omdat de werkelijkheid zich niet laat wegpraten. En die werkelijkheid is, dat we geen baas meer zijn in eigen huis en dat we een overheid hebben die daar niets aan kan en wil doen. Elke dag toont deze waarheid zich. Ook wie geen woorden heeft, ziet deze waarheid.
* Een mooie oneliner zou zijn: "Er zijn niet te weinig agenten, er zijn te veel Marokkanen!". Of: "Hier moet je de criminele Marokkaan liefhebben, in Marokko gooien ze Christenen het land uit!".
rkh, 11-03-2010
zondag, maart 07, 2010
Debatteren in 10 misverstanden
1. Dat wie een debat wil, dat ook echt wil.
Oproepen tot debat kan een retorische truc zijn om vervolgens degene die weigert, als lafaard weg te zetten.
2. Dat wie een debat weigert, heeft verloren.
Niet meedoen is gewoon een debatstrategie. Dat kan heel verstandig zijn, bijv. omdat wie meedoet zijn standpunt discutabel maakt en wel in tweeërlei zin.
3. Dat in een debat gedachten worden gewisseld (sic).
De gedachte is hier, dat een debat met een open mind wordt ingegaan. Wie een overtuiging en waarheidspretentie heeft, schort niets op ter wille van de discussie. Het debat is platform.
4. Dat consensus mogelijk is.
Een debat wordt aangegaan vanwege wezenlijke verschillen. En wat eerder onverzoenlijk was, laat zich niet verzoenen. Daarom: Stop de dialoog.
Daarbij komt, dat niemand graag als windvaan te boek staat.
5. Dat de Rede de doorslag geeft.
In een debat bepalen posities, belangen, humeuren, kwetsuren en ideologieën de richting. De uiteindelijke uitkomst wordt bepaald door de straat of de macht van het getal.
Politiek moet begrepen worden als voortzetting van oorlog met andere middelen.
6. Dat in een maatschappelijk debat diepzinnigheden worden gedebiteerd.
Uiteindelijk zijn ideologieën terug te voeren tot "waarheden van eeuwen" als "Afspraak is afspraak", "Geen twee heren dienen", "Wie niet werkt, zal niet eten" etc. Die waarheden zijn soms onderling tegenstrijdig. Dit kiezen voor het één of het ander gebeurt subliminaal en is verder niet te verdedigen. Dit heet engagement. Over politiek valt niet te twisten.
7. Dat voor elke positie een argument is, dat overtuigt.
Alles is inderdaad te verdedigen en er is altijd wel een deskundige te vinden voor de onderbouwing. Iedereen verstaat de kunst van het weglaten.
Maar het probleem is, dat je dan nog wel de ander én jezelf moet overtuigen. Veel van wat het verdedigen waard is, is contingent en heeft geen rationale. Je staat met lege handen.
8. Dat een laatste argument, geen argument is.
Dat is dan geheel vanuit het standpunt van de opponent gezien (zoals ongeloof het geloof van de ander is). Elke argumentatie eindigt in laatste argumenten, die irrationeel zijn in de zin van niet verder te rechtvaardigen. In een debatcultuur voelt stilte ongemakkelijk.
9. Dat feiten er toe doen.
Neen, feiten verschijnen en worden gewogen in het licht van een ideologie.
10. Dat een debat met God geen rationeel debat is, dat geloof geen basis is.
Hier worden argument en argumentatie door elkaar gehaald. Argumentaties kunnen rationeel -in de zin van logisch- zijn en de argumenten irrationeel. Nu is elk laatste argument irrationeel in de zin van niet meer te rechtvaardigen. Denk aan het beroep op het geweten. Dat in tegenstelling tot het taboe nog wel toelichting toelaat.
En wie bepaalt of een gelovige, een homeopaat, trotskist etc. niet aan een (openbaar) debat mee mag doen en wie houdt ze tegen?
Bovendien een verbod op bepaalde argumenten en argumentaties levert alleen maar schijnargumenten en uitvluchten op.
rkh, 03-03-2010
Oproepen tot debat kan een retorische truc zijn om vervolgens degene die weigert, als lafaard weg te zetten.
2. Dat wie een debat weigert, heeft verloren.
Niet meedoen is gewoon een debatstrategie. Dat kan heel verstandig zijn, bijv. omdat wie meedoet zijn standpunt discutabel maakt en wel in tweeërlei zin.
3. Dat in een debat gedachten worden gewisseld (sic).
De gedachte is hier, dat een debat met een open mind wordt ingegaan. Wie een overtuiging en waarheidspretentie heeft, schort niets op ter wille van de discussie. Het debat is platform.
4. Dat consensus mogelijk is.
Een debat wordt aangegaan vanwege wezenlijke verschillen. En wat eerder onverzoenlijk was, laat zich niet verzoenen. Daarom: Stop de dialoog.
Daarbij komt, dat niemand graag als windvaan te boek staat.
5. Dat de Rede de doorslag geeft.
In een debat bepalen posities, belangen, humeuren, kwetsuren en ideologieën de richting. De uiteindelijke uitkomst wordt bepaald door de straat of de macht van het getal.
Politiek moet begrepen worden als voortzetting van oorlog met andere middelen.
6. Dat in een maatschappelijk debat diepzinnigheden worden gedebiteerd.
Uiteindelijk zijn ideologieën terug te voeren tot "waarheden van eeuwen" als "Afspraak is afspraak", "Geen twee heren dienen", "Wie niet werkt, zal niet eten" etc. Die waarheden zijn soms onderling tegenstrijdig. Dit kiezen voor het één of het ander gebeurt subliminaal en is verder niet te verdedigen. Dit heet engagement. Over politiek valt niet te twisten.
7. Dat voor elke positie een argument is, dat overtuigt.
Alles is inderdaad te verdedigen en er is altijd wel een deskundige te vinden voor de onderbouwing. Iedereen verstaat de kunst van het weglaten.
Maar het probleem is, dat je dan nog wel de ander én jezelf moet overtuigen. Veel van wat het verdedigen waard is, is contingent en heeft geen rationale. Je staat met lege handen.
8. Dat een laatste argument, geen argument is.
Dat is dan geheel vanuit het standpunt van de opponent gezien (zoals ongeloof het geloof van de ander is). Elke argumentatie eindigt in laatste argumenten, die irrationeel zijn in de zin van niet verder te rechtvaardigen. In een debatcultuur voelt stilte ongemakkelijk.
9. Dat feiten er toe doen.
Neen, feiten verschijnen en worden gewogen in het licht van een ideologie.
10. Dat een debat met God geen rationeel debat is, dat geloof geen basis is.
Hier worden argument en argumentatie door elkaar gehaald. Argumentaties kunnen rationeel -in de zin van logisch- zijn en de argumenten irrationeel. Nu is elk laatste argument irrationeel in de zin van niet meer te rechtvaardigen. Denk aan het beroep op het geweten. Dat in tegenstelling tot het taboe nog wel toelichting toelaat.
En wie bepaalt of een gelovige, een homeopaat, trotskist etc. niet aan een (openbaar) debat mee mag doen en wie houdt ze tegen?
Bovendien een verbod op bepaalde argumenten en argumentaties levert alleen maar schijnargumenten en uitvluchten op.
rkh, 03-03-2010
woensdag, maart 03, 2010
Een winst die onbesproken blijft
Iedereen gaat er vanuit dat de PvdA bij de gemeenteraadsverkiezingen stevig gaat verliezen. De winst was vorige keer ook wel erg hoog, zegt men alvast. Maar die winst wordt niet geduid. De media zijn er immers niet om te informeren. Men gelieve uit te gaan van het charisma van Bos.
Voor zover ik mij kan herinneren waren de items toen: voedselbanken, (kinderen van) asielzoekers en sociaal versus asociaal. Makkelijk scoren dus voor Bos, beetje inspelen op de onderbuik. Maar zo wordt dat dan niet genoemd.
Ik zie een patroon van gemakzucht en onverantwoordelijk gedrag. Daarmee gooit Bos zijn intellectuele integriteit te grabbel. De sociale liberaal laat zich terugfluiten door de conservatieven in zijn partij.
rkh, 02-03-10
Voor zover ik mij kan herinneren waren de items toen: voedselbanken, (kinderen van) asielzoekers en sociaal versus asociaal. Makkelijk scoren dus voor Bos, beetje inspelen op de onderbuik. Maar zo wordt dat dan niet genoemd.
Ik zie een patroon van gemakzucht en onverantwoordelijk gedrag. Daarmee gooit Bos zijn intellectuele integriteit te grabbel. De sociale liberaal laat zich terugfluiten door de conservatieven in zijn partij.
rkh, 02-03-10
dinsdag, maart 02, 2010
U draait en de media weten van niets
Het ging in de bewuste radiodiscussie van 2006 om ontslagbescherming.
Bos jijbakte over manipulatie van de kieswijzer door en ten gunste van het CDA.
Balkenende zei: "U draait en bent niet eerlijk".
Na afloop hevige verontwaardiging over de bewoording.
Kinderachtig.
Bos had moeten zeggen: "Ik ben van mening veranderd. U verandert nooit van mening?".
Hoe moeilijk kan het zijn de waarheid te spreken? Bos had in zijn Nexus-lezing inderdaad anders beweerd.
Had Bos eerlijk geantwoord dan had er misschien nog een kabinet gestaan.
Media zijn niet in waarheid geïnteresseerd. Die schetsen graag een doortrapt CDA met Jack de Vries als het kwade genius en een Balkenende die niet in staat zou zijn zelf zo'n oneliner te bedenken.
rkh, 1/3/10
Bos jijbakte over manipulatie van de kieswijzer door en ten gunste van het CDA.
Balkenende zei: "U draait en bent niet eerlijk".
Na afloop hevige verontwaardiging over de bewoording.
Kinderachtig.
Bos had moeten zeggen: "Ik ben van mening veranderd. U verandert nooit van mening?".
Hoe moeilijk kan het zijn de waarheid te spreken? Bos had in zijn Nexus-lezing inderdaad anders beweerd.
Had Bos eerlijk geantwoord dan had er misschien nog een kabinet gestaan.
Media zijn niet in waarheid geïnteresseerd. Die schetsen graag een doortrapt CDA met Jack de Vries als het kwade genius en een Balkenende die niet in staat zou zijn zelf zo'n oneliner te bedenken.
rkh, 1/3/10
maandag, maart 01, 2010
Jijbakken op niveau
De jijbak staat bekend om zijn flauwheid en intellectuele armoede. De jijbak zou discussies doodslaan. Maar een goede jijbak kan wel degelijk problemen blootleggen of relativeringen aanbrengen en zo bijdragen aan een discussie.
Elke jijbak is een variatie op "Kijk naar je eige".
De eerste categorie is die van het type "hoerenlopende dominee": Wel eisen stellen aan anderen wat betreft huwelijkse trouw, maar daar zelf een loopje mee nemen. Het gaat hier om morele integriteit.
Zo'n Al Gore die 12 tot 20 keer meer energie verbruikt dan een modaal gezin.
Wijlen staatssecretaris Karin Adelmund (PvdA) die zeer voor zwarte scholen was, maar onderwijl haar kinderen naar witte scholen reed.
Jijbakken laten de schijnheiligheid zien van bestuurders, beleidsmakers en opinieleiders. Maar ook waarom zaken niet lukken. Bijv. omdat veranderen van leefstijl moeilijk -zo niet onmogelijk- is of omdat soort nu eenmaal soort zoekt. De boodschap is dat bij het maken van plannen, moet worden uitgegaan van 's mensens aangeboren zwaktes.
De tweede categorie is die van het type "rokende dokter": Anderen belerend toespreken over roken, maar het zelf onderwijl doen. Hier gaat het om intellectuele integriteit.
Een Ter Horst die als minister van binnenlandse zaken de "elite" oproept in opstand te komen tegen de polarisatie in de samenleving en daarmee zelf polariseert.
Lieden die waarschuwen voor Islamofobie, maar dat doen uit angst voor de Islam.
Deze jijbakken laten de domheid zien van mensen zonder zelfbegrip. Maar de jijbakken relativeren ook, omdat duidelijk wordt dat polariseren niet van één kant komt en eigenlijk des mensen is.
rkh, 27/02/10
Elke jijbak is een variatie op "Kijk naar je eige".
De eerste categorie is die van het type "hoerenlopende dominee": Wel eisen stellen aan anderen wat betreft huwelijkse trouw, maar daar zelf een loopje mee nemen. Het gaat hier om morele integriteit.
Zo'n Al Gore die 12 tot 20 keer meer energie verbruikt dan een modaal gezin.
Wijlen staatssecretaris Karin Adelmund (PvdA) die zeer voor zwarte scholen was, maar onderwijl haar kinderen naar witte scholen reed.
Jijbakken laten de schijnheiligheid zien van bestuurders, beleidsmakers en opinieleiders. Maar ook waarom zaken niet lukken. Bijv. omdat veranderen van leefstijl moeilijk -zo niet onmogelijk- is of omdat soort nu eenmaal soort zoekt. De boodschap is dat bij het maken van plannen, moet worden uitgegaan van 's mensens aangeboren zwaktes.
De tweede categorie is die van het type "rokende dokter": Anderen belerend toespreken over roken, maar het zelf onderwijl doen. Hier gaat het om intellectuele integriteit.
Een Ter Horst die als minister van binnenlandse zaken de "elite" oproept in opstand te komen tegen de polarisatie in de samenleving en daarmee zelf polariseert.
Lieden die waarschuwen voor Islamofobie, maar dat doen uit angst voor de Islam.
Deze jijbakken laten de domheid zien van mensen zonder zelfbegrip. Maar de jijbakken relativeren ook, omdat duidelijk wordt dat polariseren niet van één kant komt en eigenlijk des mensen is.
rkh, 27/02/10
Abonneren op:
Posts (Atom)
