Vom Ende her gedacht

Nu Merkel moeite heeft de kluts terug te vinden, wordt ze om te meer om haar vroegere probleemaanpak geprezen. Die was op z’n egeltjes en rationeel. Als bètawetenschapper zou zij de dingen ‘vom Ende her denken’: vanuit het gewenste eindresultaat zou ze terug redeneren en dan pas stappen ondernemen.

Dit lijkt logisch. Maar een analogie laat het problematische aan deze aanpak zien.

Onlangs kwam ik in het Amsterdam, in het Rijksmuseum, ex-vriendin M. van 40 jaar terug tegen. Ik herkende haar aan haar gestalte en haar manier van staan. Had ik deze ontmoeting gewild dan had ik nooit en te nimmer kunnen terug redeneren vanuit het resultaat.

Per analogie redeneren is zo gek nog niet! Het doet begrijpen en geeft nieuwe inzichten.

rkh, 25-11-2015

“Homegrown” als argument

Velen zijn bang dat met de stroom vluchtelingen ook (potentiële) terroristen het land binnenkomen. Van de weeromstuit willen Politiek&Media ons nu doen geloven, dat voor deze angst geen grond is. De terroristen waarvoor we zeggen te vrezen, zijn immers mensen van eigen bodem; hier gesocialiseerd, soms zelfs convertiet. Het zijn weliswaar slechte mensen, maar het zijn wel ónze slechte mensen.

Homegrown, dus. Het lijkt de constatering van een simpel feit. Maar met deze term wordt wel subliminaal meegegeven dat we zelf schuld zijn aan het Islam-terrorisme. Het zou een koekje van eigen deeg zijn. Hausgemacht. De asielindustrie kan weer rustig adem halen.

Kortom, het bekende lied van schuld en boete, dat het Westen zo kenmerkt en de mensen zo graag horen en zingen.

Je kunt aantekeningen maken bij het gebruik van de term “homegrown” (bijv. waarom dan niet veel meer autochtonen op jihad gaan en waarom zoveel Marokkanen uit Marokko zich tot het jihadisme bekennen, net als de Marokkanen hier). Dat leidt maar af. Mij lijkt het zinvoller om mee te gaan en de volgende vraag te stellen: “Hoeveel homegrown-terroristen leveren 1 miljoen moslim-vluchtelingen na zeg 20, 30 jaar op?”.

Een retorische vraag, die verrast en de kern van de poedel raakt en die is dat er straks geen samenleving meer mogelijk is. In Duitsland zal deze voor de hand liggende vraag in ieder geval niet gesteld worden. Zoveel is zeker.

rkh, 19-11-2015

Lachen om niets

André van Duin had in de jaren ’70 een raadsel: “Het is lang en dun. Het begint met een L en eindigt met een L”. Vrolijkheid alom, want iedereen dacht natuurlijk: l*l. Maar dat werd niet gezegd. Het antwoord was: lantarenpaal.

Men lachte dus om iets wat niet is gezegd.

Geert Wilders zei tegen Jolande Sap –toentertijd fractievoorzitter van GroenLinks: “Mijn conclusie is, dat –volgens mij*- bij mevrouw Sap de stekker er nooit heeft ingezeten”.

Het zgn. stekkerincident zorgde voor veel vrolijkheid in 's lands vergaderzaal en ver daarbuiten. Uiteraard vanwege het gehannes met de stekkerdoos, maar ook de reactie van Wilders werd gewaardeerd. Dat laatste heb ik nooit begrepen. Want wat is er grappig aan Wilders’ opmerking?

“Ergens de stekker uittrekken” roept een sterk beeld op en meteen is duidelijk wat wordt bedoeld. Maar “de stekker heeft er bij u nooit ingezeten” evoceert aan helemaal niets, is geen staande uitdrukking en zal dat waarschijnlijk ook nooit worden. Waarom werd dan toch Wilders om zijn weerwoord geprezen. Omdat –volgens mij- iedereen dacht dat werd gezegd: “Bij die Sap zit een draadje los”. Maar wat Wilders dus helemaal niet zei.

*Dit is kenmerkend voor Wilders; hij clausuleert zijn opmerkingen en haalt daarmee meteen het venijn eruit.

rkh, 16-09-2015

Mozes en de vreemdeling

Mozes bracht ons de tien geboden, maar niets van het gebodene heeft de vreemdeling als onderwerp. Er is geen gebod dat zegt: “Geef de vreemdeling wat hem toekomt (en dat is minstens bed, bad en brood)”. Of iets van die strekking. Os, ezel en dienstmaagd worden genoemd, maar over de vreemdeling wordt gezwegen.

Dat zou te denken moeten geven. Maar wat precies, dat weet ik niet.

Nota bene: Het lijkt erop dat God zich in die tien geboden alleen tot mannen richt. Zie: “Gij zult niet begeren uws naasten vrouw”. De vrouw wordt inzake huwelijkstrouw niets geboden.

rkh, 16-09-2015

Toeval als mantra

Het is bon ton om te zeggen, dat je bij toeval hier geboren bent. Waarmee misschien niet bedoeld, maar wel gesuggereerd wordt, dat iedereen onvoorwaardelijk mag delen in de zegeningen van Nederland. Jacques Wallage heeft dit denken -deze mentaliteit- als volgt verwoord: “Wie zijn wij om een eerstgeboorterecht uit te oefenen, hoezo is Nederland voor zijn inwoners? Iedereen heeft recht op dit stukje aarde, waarom zouden wij, toevallige inwoners, daar enig bijzonder recht op doen gelden?” (Geciteerd in De Groene Amsterdammer van 06-10-2010). Wat duidelijk verder gaat dan de slogan “gelijke kansen voor iedereen”.

De feitelijke constatering van “Ik ben toevallig hier geboren” lijkt een open deur, maar verbergt als mantra m.i. de grootst mogelijke onzin. Tijd dus voor de aanval.

Niemand kan de toevalligheid -de contingentie- loochenen, maar of er ook iets uit de constatering valt af te leiden is een tweede. Duidelijk is, dat Wallage c.s. de naturalistic fallacy begaan: er wordt zomaar van Zijn op Moeten overgegaan.

Dit verwijt zal waarschijnlijk niet overtuigen. Misschien dat een analogieredenering meer overtuigt. Een analogon van Wallage’s noodkreet is: “Wie ben ik, Wallage, dat ik het -mij toe gevallen- huis alleen voor mijzelf mag houden. Iedereen, elke kraker, heeft recht op woonruimte!”.

Het impliciete verwijt van hypocrisie kan als retoriek worden afgedaan. Maar een verwijt van inconsistentie blijft altijd hangen. En Wallage is inconsistent, als hij bijv. (potentiële) IS-strijders de toegang weigert of  de toestroom inperkt, omdat het land klein is en de middelen beperkt zijn. Misschien dat dit hem noopt te overdenken wat een samenleving tot samenleving maakt.

De algehele uitverkoop van Nederland die Wallage c.s. lijken voor te staan, zal overigens ook niet zonder slag of stoot gaan. Althans, dat denk en hoop ik.

rkh, 17-07-2015

De mantra van de meerdere Identiteiten

“Ieder mens heeft meerdere identiteiten” is een mantra geworden. Toelichting, desgevraagd: “Je bent Amsterdammer, Hollander, Nederlander, Europeaan, wereldburger”. Vul zelf maar in. Ook al voelt het niet zo, je kunt niet om deze simpele waarheid heen.

Pauline Meurs van de WRR (die Maxima influisterde dat ‘de’ Nederlander niet bestaat) heeft het over “mengelmens”. Claus heeft het beaamd: “Ik heb verschillende loyaliteiten en ik ben wereldburger en Europeaan en Nederlander”. Dus is de mantra ook nog koninklijk goedgekeurd.

Maar wat deze tamelijk platte constatering -eigenlijk een open deur- impliceert, wordt bewust of onbewust in het vage gehouden.

In de eerste plaats wil –volgens mij- de mantra ons subliminaal doen geloven, dat met het hebben van meerdere identiteiten in één persoon generaal niets mis is; nix aan de handa!

Maar bezit van twee nationaliteiten kan wel degelijk problemen geven. Zo is het de Nederturk -volgens Turkse wetgeving- verboden om kwaad over Turkije te spreken. Om nog maar te zwijgen over loyaliteits­con­flicten van Nederlanders met een streepje. Het is bekend, dat de gemiddelde Nederturk zich allereerst Turk voelt en weinig op heeft met Nederland.

En is de Islam verenigbaar met democratie, met Westerse waarden? Ik hoef maar de term “theocratie” of  “politieke Islam” in te brengen om te laten zien dat ik hier een punt heb.

In de tweede plaats wil de mantra ons subliminaal doen geloven, dat multiculturaliteit en diversiteit een zegen voor het land zijn. Dit gebeurt via een omweg; door namelijk het hebben van maar één identiteit resoluut af te wijzen. De gedachte is, dat de concentratie op de Nederlandse identiteit uiteindelijk tot fascisme leidt. En wanneer dat zo is -gaat de redenering- dan moeten we wel blij zijn met alles wat aan vreemdeling binnenkomt, hier blijft hangen en de Nederlandse identiteit doet verwateren.

rkh, 12-07-2015

Marokkanen zijn niet leuk

In het boek “Brussel: Eurabia” (2008, aangevuld in 2015) is de dan 47-jarige (!) auteur Athur van Amerongen op zoek naar zin: hij wil moslim worden. De basis lijkt gelegd: moeder zat in een inrichting, een broer is op jonge leeftijd aan kanker overleden en zelf is hij vanaf zijn 18^de bij tijd en wijle junk.

Na zijn Midden-Oosten studies wordt Van Amerongen correspondent voor het MO. Eerder al was hij voor korte tijd in Israël en Tunesië. De ontvangst door Arabieren voelt als thuiskomen. De Arabische cultuur vindt hij indrukwekkend.

Maar in 2001 ontvlucht hij Afghanistan en zet een punt achter het correspondentschap. De wreedheid, het opportunisme en de haat tegen het Westen worden hem te veel.

Na de moord op Van Gogh (2004) schrijft Van Amerongen (samen met iemand anders) voor het Parool een serie onder het kopje “Kasba Amsterdam”. Hij is positief gestemd over de multiculturele samenleving en krijgt prompt een prijs.

In 2006 woont hij in de moslim-enclave De Marollen en probeert hier tot geloof te komen. Hij studeert, bezoekt lezingen en bekwaamt zich in de rituelen van de muzelman. Ook hier in Brussel een allerhartelijkst ontvangst, want de “moslim-broeders” zien een academicus die ook nog Arabisch spreekt, graag.

Maar na een jaar is Van Amerongen een illusie armer. Hij verdraagt de berovingen, het geweld, de haat van Marokkanen en de daarmee gepaard gaande algehele verloedering van de buurt niet langer. De humorloosheid, vreugdeloosheid, intolerantie en pretenties van het Islam-geloof werpen hem terug in zijn orthodox-calvinistische jeugd en vervullen hem met weerzin.

Hij krijgt een hekel aan i.h.b. Marokkanen én aan de politiekcorrecte goegemeente van ontkenners dan wel wegkijkers. Volgens de arabist Van Amerongen is Brussel e.o. een tikkende tijdbom.

In dit boek geen theologische beschouwingen. Het heeft m.i. ook geen zin om met teksten als “Dood de ongelovige” aan te komen, want het antwoord is bekend: uit de context gerukt en er staat geschreven “Wie één mens doodt, doodt de hele mensheid”. Ook een bredere culturele beschouwing ontbreekt, evenals de sociaaleconomische (voedingsbodem theorie) en opvoedkundige invalshoek.

Van Amerongen probeert radicalisering psychologisch te begrijpen en daarvoor heeft hij zichzelf als studieobject genomen.

Op 10 november 2005 ontploft de Belgische Muriel Degauque in Irak en is daarmee de eerste blanke martelares van Al-Qaida. Athur van Amerongen heeft haar geval –zo goed en zo kwaad als dat ging- onderzocht, maar niet begrepen.

n.b.: Vóór de dood van Van Gogh werkte Amsterdam aan de brochure “Marokkanen zijn leuk”. Na de moord op Van Gogh is daar niets meer over vernomen.

rkh, 18-05-2018

Van logboek naar blogger

Logboek

Log

World Wide Web log

Weblog

We blog

Blog

Blogger

rkh, 15-06-2015

Een troebele solidariteit

SP en Die Linke onder anderen zijn solidair met de Grieken. Of anders gezegd: (extreem) links steunt de Grieken in hun strijd met het grootkapitaal, gesymboliseerd door IMF, ECB en Brussel.

Kenmerken van deze zgn. internationale solidariteit: Er is een groep (“het” Griekse volk), die wat wil en daarin ernstig wordt gedwarsboomd door de zittende machten (de troika) en er zijn daarbuiten mensen (internationale socialisten, autonomen etc.) die belangeloos en op basis van vrijwilligheid de idealen en de strijd van die groep minstens moreel steunen. Overigens kan ook het gebruik van geweld een uiting van solidariteit zijn.

Wat hier onder “solidariteit” wordt verstaan, is helder.

Merkel en de haren hebben het eveneens over solidariteit, maar bedoelen daarmee heel iets anders, wat ik maar noem: globale solidariteit. Nu dus geen buitenstaanders die zich solidair verklaren, het gaat om insiders. Trefwoorden hier: waardengemeenschap, empathie, compassie, zieligheid, onvrijwilligheid (betalen zul je!) en welbegrepen eigenbelang. Dit metafysische construct is gebaseerd op leugens. Zo is bijv. “Solidariteit moet!” voor een normaal mens een contradictie en “waardengemeenschap” een illusie.

Globale solidariteit is een oprekking en een pervertering van groepssolidariteit (of solidariteit van de sibbe). Groepssolidariteit komt voort uit een werkelijk gevoelde, natuurlijke verbondenheid van gelijken*, heeft met zieligheid niet van doen, kent geen dwang en is bijna onvoorwaardelijk.

* Met baby’s kun je niet solidair zijn.

rkh, 27-06-2015

Dubbele standaarden

‘Dubbele standaard’ als neutraal begrip staat voor: “Ongelijke gevallen ongelijk behandelen”. De tekening van een kind beoordeel je anders –leg je langs een andere meetlat- dan de tekening van een volwassene. Dat is kennelijk zo evident, dat niemand hier een dubbele standaard in ziet, althans niet als zodanig benoemd.

‘Dubbele standaard’ als verwijt, als normatief begrip, staat voor: “Gelijke gevallen ongelijk behandelen”. Dat is billijken dat Amerika kernwapens heeft, maar niet willen dat Iran kernmacht wordt. Om de norm “Gelijke gevallen gelijk behandelen” te redden, zul je moeten zeggen dat hier de gevallen ongelijk zijn.

Als ik schrijf “Een dubbele standaard hoort erbij” –erop doelend dat een natiestaat niet zonder dubbele standaarden kan- dan neutraliseer ik het verwijt.

rkh, 01-03-2015

Lawrence of Balfour

Volgens de econometrist, literatuurwetenschapper en allesweter Fouad Laroui heeft het Islamisme pas in laatste instantie iets met Islam te maken (Obalive, 23/2). Voor hem is de voedingsbodem voor radicalisering het éénzijdig  spreken over het MO-conflict.

Lawrence of Arabia heeft in 1917 de Arabieren een onafhankelijk rijk onder een bepaalde emir in het vooruitzicht gesteld. Balfour heeft in datzelfde jaar Rotschild een Joods tehuis beloofd. Aan de afspraak met de Arabieren hebben de Engelsen zich niet gehouden.

Twee verhalen, aldus Laroui, die zich verder niet uitlaat over de juistheid van beide verhalen. Hij concludeert dat in Nederland alleen het verhaal van de Joden is verteld en vindt dat het verhaal van de Palestijnen ook verteld moet worden. Dat zou de radicalisering van de moslimjeugd tegengaan.

Dat verhaal van de twee verhalen lijkt redelijk, maar mijn punt is dat je als samen-leving, als natiestaat, niet met twee narratieven kunt leven. Het veel gehoorde verwijt met twee maten te meten en een dubbele standaard te hanteren, is daarvan de uitdrukking.

Met de import van moslims wordt ons een andere keuze in het MO-conflict opgedrongen. Het paard van Troje is binnen.

rkh, 25-02-2015

Normen zonder waarden

Een integratie-debat onder het hoofdje “normen en waarden” heeft geen zin. Het debat zou alleen over normen moeten gaan. Of beter nog: er zou helemaal geen debat moeten zijn. Want een debat aangaan, veronderstelt gelijkheid tussen de partijen, waar de facto ongelijkheid is.

Een jongeman met Marokkaanse wortelen kijkt een oudere of een boven-hem-gestelde niet aan. De norm is: “Niet aankijken!”. In onze cultuur ben je juist opgegroeid met: “Kijk me aan!”. Respect betonen aan de ander is in beide gevallen een onderliggende waarde. Dus heeft het geen zin om over deze waarde te discussiëren. Het eigenlijke probleem hier is dat beide normen niet verenigbaar zijn.

Hetzelfde met het dragen van islamitische kledij. Het heeft geen zin het verwijt van onderdrukking te onderbouwen met waarden als ‘autonomie’ en ‘gelijkwaardigheid’. Want een beetje muzelman of muzelvrouw zal met graagte en met veel woorden deze waarden onderschrijven. Dus ben je uitgepraat.

Het kiezen van waarden als in- en aanvalshoek is geen vruchtbare. Het gaat om gedrag, om genormeerd gedrag. Elke samenleving heeft normen waaraan je je hebt te houden op straffe van uitsluiting. Wat norm (en wat taboe) is, bepaalt –of je het nu leuk vindt of niet- de dominante cultuur. Daarin zou Nederland wat duidelijker en arroganter mogen zijn: “Zo doen wij dat hier! Basta!”.

Wie links wil rijden, moet niet voor Nederland kiezen.

rkh, 29-01-2015

Een dubbele standaard hoort erbij

Er zijn mensen die zeggen, dat als je aan moslims vraagt zich uit te spreken tegen moslimterreur, je ook aan joden mag vragen zich uit te spreken tegen de politiek van Israël. In beide gevallen is er immers sprake van wantrouwen dat om tegenspraak vraagt: de autochtoon wantrouwt de moslim, de moslim wantrouwt de jood. Je bekennen geeft vertrouwen in elkaar en dat komt de samenleving als samenleving ten goede. De ander weet dan waar je loyaliteit ligt, d.w.z. of je ook tegen de politiek van Israël bent.

Wie daarentegen de jood buiten schot laat, hanteert een dubbele standaard en verdeelt. Zo is de redenering.

Geen speld tussen te krijgen. De kwestie is alleen, dat een natie als natie altijd dubbele standaarden hanteert. Natuurlijk wil je niet dat Iran een kernmacht wordt, ook al heeft de VS wel kernwapens. Voor Nederland zijn Iran en de VS niet gelijk. Er is een standaard voor goede zaken en er is een standaard voor slechte zaken. Wat goed is en wat slecht, bepaalt de Leitkultur. Dus wordt joden hier niets gevraagd.

Dat het meten met twee maten steeds vaker en steeds heviger tot verwijt wordt, illustreert dat “extended” Nederland als samenleving uiteenvalt.

Nederland ware beter af geweest zonder Dieudonné’s en Abou JahJah’s. Diversiteit kent grenzen. Maar dat is een constatering achteraf.

n.b.: Persoonlijk vind ik het absurd dat Abou JahJah weer terug in België is en niet het land wordt uitgegooid.

Fiat justitia pereat mundus (ook al vergaat de wereld, het recht moet zegevieren).

rkh, 27-01-2015

Pesten op niveau

Pesten beperkt zich niet tot het schoolplein. Ook politici kunnen er wat van. Het pesten vangt aan, wanneer ontkennen, negeren, verhullen, ridiculiseren en relativeren niet meer helpt. Doel is de andersdenkende op een controversieel onderwerp voorgoed monddood te maken.

In 2009 waren er in Duitsland landelijke verkiezingen. Integratie en migratie waren geen thema. Kort daarop verscheen het boek van Thilo Sarrazin (“Deutschland schafft sich ab”) en bleek dit onderwerp wel degelijk te leven. Sarrazin werd in de rechtse hoek gezet. Een topfunctie bij de Bundesbank moest hij (op aanwijzing van Merkel) opgeven. Hij hield de eer aan zichzelf.  Er werden pogingen ondernomen hem het lidmaatschap van de SPD te ontnemen.

Merkel mag graag zeggen dat iets “alternativlos” is. Enkele maanden voor de verkiezingen van 2013 werd het Alternativ für Deutschland (AfD) opgericht, dat met 4.7% net niet de kiesdrempel van 5% haalde. Een partij van mensen die de CDU te links vinden en euro-kritisch zijn, begonnen met 100 professoren economie. De partij werd in de extreemrechtse hoek gezet en besmet verklaard. De minister van financiën Schauble vond de AfD een schande voor Duitsland.

En dan nu de Patriotische Europaër gegen die Islamisierung des Abendlandes (Pegida). Fahimi, secretaris-generaal van de SPD, riep politici, kerken, vakbonden etc. op zich tegen Pegida te keren. Schröder wenste zich een opstand van de “Änstandigen”. Merkel liet weten: “Der Islam gehört zu Deutschland”*. Bundespräsident Gauck liet weten dat het begrip “Lügenpresse” ook door de nazi’s werd gebruikt.

Mijn conclusie is dat Duitsland in staat van ontkenning is.

* 48% eens, 48% oneens.

Op de vraag “Is de Islam een bedreiging voor de westerse democratie?” antwoorden 35% ja en 58% nee.

17% vindt Pegida eerder goed, 74% vinden Pegida eerder slecht.

Bron: ZDF-politbarometer van 20/1. Dat is na aanslagen in Parijs.

rkh, 26-01-2015

Doublethink bij Trouw

Trouw is de krant van de Gutmenschen, van de mensen die het met zichzelf getroffen hebben en het met de wereld goed voor hebben. Het is de krant die Doekle Terpstra liet zeggen dat Wilders het kwaad is en die –in roerige tijden- Harry de Winter advertentieruimte bood om tegen Wilders te hetzen*.

Des te opvallender dat verslaggever Perdiep Ramesar van Trouw jarenlang carte blanche kreeg, maar als racisme te begrijpen. Hij muntte de term “sharia-driehoek”.

Ramesar fabuleerde. Maar interessanter is, dat de redactie zijn verhaal over een verregaande islamisering van de schilderswijk geloofde. Ja, dat toenmalig hoofdredacteur Willem Schoonen (ex-CPN) zelfs bereid was keihard te liegen. Na (interne) kritiek op brongebruik bij dat stuk over de “sharia-driehoek”, schreef hij in de krant: “Alle namen zijn bij de redactie bekend”.

Dat betekent dat de redactie in elk geval toen in twee werelden leefde, zonder te beseffen dat die niet samengaan. Enerzijds zag men met de ogen van Ramesar islamisering, anderzijds zag men in tegenstelling tot Wilders geen islamisering. Orwell noemde dat “doublethink”**. Het zal op  de redactie nu niet anders zijn.

* ,,Als Wilders hetzelfde over Joden (en het Oude Testament) gezegd zou hebben als wat hij nu over Moslims (en de Koran) uitkraamt, dan was hij allang afgeserveerd en veroordeeld wegens antisemitisme'', luidde de tekst van de advertentie breed op de voorpagina.

Harry wist toen nog niet dat holocaust-onderwijs op sommige scholen niet meer mogelijk was.

** Dubbeldenk (Engels: doublethink) is een activiteit van gewone mensen waarbij zij gelijktijdig twee elkaar uitsluitende gedachten als correct accepteren (Wiki).

rkh, 19-01-2015

Kuzu ziet de Islam als het kwaad

Kamerlid Tunahan Kuzu van de fractie Kuzu/Öztürk vraagt -in het debat van 14/1- aan Wilders of hij de Islam als het kwaad ziet. Wilders wil niet antwoorden op een ja/nee-vraag. Vervolgens wordt het manifest van Breivik getoond, waarin Wilders 30 keer zou zijn genoemd. Kuzu concludeert: “Daarmee bent u ook de oorzaak van het kwaad. En als U consequent en consistent bent dan zou u ook moeten zeggen dat u uzelf moet bestrijden”.

Wat gaat er voor Kuzu mis in deze analogieredenering?

Kuzu vindt dus dat Wilders de oorzaak is van het kwaad dat Breivik heet. Dat is het analogon, dat normaliter de these verheldert en ondersteunt. De bijbehorende these moet hier logischerwijs zijn: “De Islam is het probleem”. De volledige redenering luidt: “De Islam is de oorzaak van terreur, zoals Wilders (mede) de oorzaak is van de terreurdaden van Breivik”.

Daarmee bevestigt Kuzu dus –ongewild- het gelijk van Wilders. Deze consequentie heeft Wilders niet gezien.

Kuzu is geen domme jongen; hij heeft gymnasium en heeft bestuurskunde gestudeerd. Dus is de vraag ook: Waarom gaat het mis? Ik denk dat Kuzu gebiologeerd is geweest door de leuk gevonden jij-bak van u-moet-uzelf-bestrijden. Daardoor is bij hem in de analogieredenering bijzaak (het analogon) hoofdzaak geworden en het wezenlijke verband tussen these en analogon op de achtergrond geraakt.

Deze aanval op Wilders keert zich dus tegen Kuzu zelf.

rkh, 16-01-2015

Studentenhaat

Hoe het verwijt van vreemdelingenhaat te tacklen? Je blijft in het frame hangen, wanneer je –als fatsoenlijk mens- ontkent. Beter is, het haatframe zelf ter discussie te stellen.

Stel de vraag of er soms ook sprake is van studentenhaat, wanneer bezwaar wordt gemaakt tegen studenten als buren. De meeste mensen zullen het bezwaar begrijpen. Alleen wanneer het politiek wordt, vallen woorden als “studentenhaat” en dan zijn we de zakelijkheid voorbij.

Dat is mijn punt: “Vreemdelingenhaat” wordt gebruikt in een ideologische strijd en in de strijd om de kiezers. Om wat redelijk is, gaat het dan allang niet meer.

rkh, 15-01-2015 

Gezond verstand is een schaars goed

In Nieuwsuur van 7/1 zei Achmed Aboutaleb n.a.v. de aanslagen in Parijs: “Als je het hier niet ziet zitten, rot je maar op!”. Duidelijke taal aan het adres van moslims die het Westen haten, maar ondertussen hier wel zijn. Hier spreekt het gezond verstand, zou ik zeggen.

Hoe was in de media de receptie van Aboutaleb’s woorden? Op 8/1 en 9/1 heb ik op internet gezocht op “Aboutaleb + nieuwsuur + rot” over een periode van 24 uur. De Telegraaf (!), Trouw, het Parool, nd, rd, lc, de Stentor en de Gelderlander citeerden zijn woorden NIET, bang als ze zijn voor polarisatie. AD, NRC en FD haalden Aboutaleb wel aan.

Wrang en racistisch is, dat als Wilders het had gezegd, dat dan ongetwijfeld alle kranten “kruisig hem!” hadden geroepen en had Wilders een proces aan zijn broek gehad. Of op zijn minst zou zijn gejammerd over de toon.

Volgens Descartes is gezond verstand het best verdeelde goed ter wereld, omdat iedereen er genoeg van zegt te hebben. Duidelijk is, dat in tijden van onzekerheid gezond verstand het aflegt tegen islamofilie, fatsoen of angst voor de ongemakkelijke waarheid, nl. dat wat onverenigbaar is zich niet laat verenigen.

rkh, 13-01-2015

De Breivik-analogie

Hassnae Bouazza vindt niet dat moslims zich hoeven uit te spreken tegen moslims die in naam van Allah terreurdaden begaan. Want –zo is de redenering- waar waren de (rechtse) demonstraties tegen het geweld van Anders Breivik? (Volkskrant, 12 januari).

De analogie gaat mank.

In het éne geval wordt beroep gedaan op de Islam, in het andere geval op het Christendom. Dat is de analogie, maar verder gaat die vergelijking niet.

Een wezenlijk verschil is, dat veel autochtonen moslims wantrouwen, maar dat geen enkel mens Wiegel of Plaisier (de scriba van de PKN) ervan verdenkt in het geheim te sympathiseren met Breivik en dat dus ook niemand verwacht dat zij ter wille van de godsvrede gaan demonstreren.

Dit wantrouwen jegens de moslims en de Islam is er gewoon of je het nu leuk vindt of niet en  wordt ook nog eens dagelijks gevoed. Dat wantrouwen jegens mensen aan de rechter kant of jegens christenen is er in Nederland inzake Breivik niet. Daarom gaat de analogie niet op en versluiert deze eerder dan dat die iets verduidelijkt.

rkh, 13-01-2015