Waar een pacificerende dialoog pas echt op zijn plaats zou zijn, is die juist onmogelijk. Liefhebbers van de dialoog gaan uit van de naïeve gedachte, dat redelijke mensen uiteindelijk tot één waarheid komen. Het in juxtapositie staan van meningen, is voor hen een gruwel. Maar wat onverzoenlijk is, laat zich uit de aard van de zaak niet verzoenen. Je kunt het alleen met elkaar eens worden over fundamentele zaken, als je het al grondig met elkaar eens bent.
Deze roep om dialoog is enerzijds een retorisch wapen in het politieke steekspel. Wouter Bos zegt met Wilders te willen discussiëren. Dat is gratuit en populistisch. Hij wil natuurlijk ook helemaal geen discussie. Bos weet evengoed als ieder ander dat een discussie aan beider standpunt en dat van de resp. achterbannen niets zal veranderen. Voor Wilders is zo’n discussie alleen maar tijdverspilling. Bos mag dan blij constateren dat de PVV-leider dus bang is, maar die constatering zal alleen Bos’ eigen achterban overtuigen.
Het gedialoog is anderzijds een poging om de schone schijn hoog te houden, om maar niet hard te hoeven ingrijpen. De meeste voorstanders van de dialoog met moslims weten natuurlijk zelf ook wel dat gepraat niets helpt. Bestuurders kijken van nature bij problemen graag de andere kant op, maar onder druk moeten ze wel iets, dus worden dan mensen uitgenodigd voor een itfar-maaltijd (voor de gasten een sigaar uit eigen doos) of wordt zo iemand als Tariq Ramadan –die geen woord Rotterdams spreekt- uitgenodigd voor stadsgesprekken. Het zijn dure, zinloze initiatieven die alleen maar de problemen verdoezelen, bevestigen of verergeren.
Het vele praten over de noodzaak van dialoog bevestigt overigens wel impliciet, dat het voorheen lieflijke Nederland (in dertig jaar) tot een kruithuis (Brinkhorst) is verworden. “Staphorst” heeft de overheid nimmer genoopt op te roepen tot een brede maatschappelijke discussie over homohuwelijk, abortus etc. Dat komt, omdat Nederland van de kant van Bas van der Vlies en kompanen –anders dan van bepaalde, nieuwe Nederlanders- geen geweld of duurzame ontwrichting heeft te vrezen.
Maar bij ontstentenis van gesprekstermen (gedeelde waarden en normen) resteert voor het moment: acceptatie van verschillen, onverschilligheid, uitsluiting of fysiek geweld.
Wat de tijd doet, is een andere kwestie.
rkh, 19-05-2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Interessant, zo had ik het nog niet bekeken. Ik zie nu ook een verband tussen dialoog en liegen waarvan de verleden tijd logen is. Waar twee logen is sprake van dialogen. Overigens hebben dialogen het voordeel dat ze tijd opleveren die kan worden aangewend voor het treffen van effectieve maatregelen.
PJ te N
Een reactie posten