Je hoort de laatste jaren vaak zeggen, dat een mens meerdere identiteiten heeft. Maar om nu bij iedereen een meervoudige persoonlijkheid te veronderstellen, lijkt mij onzin. Niet iedereen is immers een psychiatrisch geval.
Ik hoorde eens voor de radio een hoogleraar zeggen dat hij zich -vanwege zijn armoedige afkomst- nooit in hogere kringen echt thuis heeft gevoeld. De journalist Anil Ramdas werd -naar eigen zeggen- in India behandeld als iemand van een hogere kaste. Het fysiek van de Brahmaan werd in hem (h)erkend.
Je bent dus kennelijk als hoogleraar/journalist niet alleen hoogleraar/journalist.
De "identiteit" in "Een mens heeft meer identiteiten" is diffuus en heeft niet de hardheid die het suggereert te hebben. Wie en wat je bent toont zich in meer of mindere mate altijd en overal en laat zich niet opdelen in te scheiden identiteiten. In alles vibreert alles mee. Op dit punt ben ik holist: het gaat om persoonlijkheid.
Wie uitgaat van de totale mens verbaast het niet dat Marokkaanse Nederlanders gezeten op de rand van het zwembad te Marrakech vreemd worden aangekeken. Het lukt niet de Nederlander in de Marokkaan te verbergen. Dus is het ook onzin om te zeggen: "De ene keer ben ik Marokkaan en een andere keer Nederlander".
De vraag blijft, waarom men zich zulke evidente onzin met zoveel graagte laat aanpraten.
rkh, 12-09-2011
1 opmerking:
Mensen hebben soms het gevoel een excuus nodig te hebben. Als dat er niet is, helpt een dubbele identiteit wellicht.
Misschien kan een dubbele identiteit mensen ook helpen die briljant zijn: "tja, ik heb blijkbaar een dubbele identiteit".
Nu u die mogelijkheid hebt doorgesneden, moeten deze mensen op zoek naar een andere verklaring.
Verdienste en schuld waren eerder al afgeschreven als verklaring voor succes of falen.
Zelf heb ik tegenwoordig een voorkeur voor "pech" als reden dat iets mij niet lukt en "geluk" als iets mij wel lukt.
PJ te N
Een reactie posten