Aanhangers van de economie van het genoeg willen nulgroei. De vraag is dan of we bij verder gelijkblijvende omstandigheden (geen rampen, geen bevolkingsgroei, geen grondstoffenschaarste) het bereikte welvaartsniveau wel kunnen vasthouden.
Het is op het eerste gezicht niet duidelijk waarom we bij nulgroei moeten inleveren. Alles draait toch gewoon door?
Maar ik denk, dat de welvaart wel degelijk minder wordt. En dat heeft alles te maken met de sociale onrust, die in de nieuwe economie zal ontstaan als gevolg van jaloezie, afgunst, gekwetst rechtsgevoel en gebrek aan solidariteit.
In een vrije samenleving wordt op prijs geconcurreerd en die zal uiteindelijk gelijk worden aan de kostprijs. Om staande te blijven zal een producent -waar mogelijk- reorganiseren, automatiseren en -zo nodig- bedrijven sluiten. Dat betekent verlies van werkgelegenheid, waar -bij afwezigheid van innovatie- geen nieuwe banen tegenover staan.
Het geld (correlaat van welvaart) is er, maar zal opnieuw verdeeld moeten worden. Dat geeft onrust bij de werkenden die te veel betalen en onvrede bij de werkelozen die te weinig krijgen. Dit herverdelingsvraagstuk groeit ons boven het hoofd en zorgt voor de eerder genoemde sociale onrust.
Dat de welvaart -op macro- en microniveau- effectief afneemt, komt door de niet-gewerkte uren, demotivatie, obstructie.
En zo verkeren ook hier weer goede bedoelingen in hun tegendeel.
rkh, 05-11-2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Mee eens. Het is naief te denken dat nulgroei hebzucht uitbant.
Ook: "De ergste vijand van het goede is de goede bedoeling".
PJ te N
Een reactie posten