De natuur is ons vreemd geworden

Stel Geer en Goor trouwen en nemen een kind. Wat komt er bij je op, als je zoiets leest?

Enerzijds weet je, dat je daarover blij en enthousiast moet zijn en doen. Want dat wil nu eenmaal de dominante cultuur. Groepsdenken en de neiging tot conformisme doen de rest.

Maar anderzijds en desondanks heb je toch de sterke overtuiging dat er iets niet in orde is. Je vindt dat kinderen gewoon door hun biologische ouders moeten worden grootgebracht (als norm). Kennelijk heb je een idee van wat natuurlijk is, een idee van hoe het leven bedoeld is, een idee van een natuurlijke ordening.

Hier botsen cultuur en natuur, waarbij cultuur het wint. De gelijkheidsideologie en de cultuur van "vrijheid, blijheid" -met onderliggend het idee van de maakbare mens- zijn in Nederland dominant. Ook, omdat wie een beroep doet op de natuur geen verweer heeft. Daarbij komt nog dat ten onzent de homo bijkans heilig* is verklaard. En dan is intuïtie algauw onderbuik en zijn termen als "tegennatuurlijk" en "abnormaal" taboe.

Gevolg -van deze clash tussen natuur en cultuur en de overwinning van cultuur - is, dat je aan de eigen intuïtie gaat twijfelen en dat de eigen natuur je vreemd wordt. Wat dan rest is onverschilligheid of gelijkmoedigheid (ataraxia) en een mening voor alleen binnen.

Toch is dit naturalistische denken meer verbreid dan je voor waarschijnlijk houdt. Iedereen vindt immers de combinatie van een oude vrouw (cougar) met een jonge minnaar raar of de combinatie: vrouw met klein mannetje. Alleen moet je hier niet mee aankomen in een publiek debat, want dan maak je jezelf belachelijk.

*  Er is al een verzetsmonument. Maar -naar ik begrijp- is in WOII geen homo om zijn homo-zijn vervolgd. Nu willen ze ook nog monument voor de aids-slachtoffers. Ik zou zeggen: "richt dan ook een monument op voor de omgekomen formuleI-coureurs".

rkh, 12-10-2013