Nederland als sociale werkplaats

De essentie van economie is dit: de één heeft wat aan te bieden, de ander wil dat product of die dienst afnemen en heeft ook zelf iets in de aanbieding wat de behoefte van de eerste bevredigt. Heb ik met mijn spaargeld, intelligentie, werkkracht en wat grondstoffen bijv. een pracht van een krulschoen ontwikkeld en heeft iemand iets waartegen ik deze schoen wil ruilen, wel dan is dat een transactie in de reële economie. Het is een (fysiocratisch) misverstand te menen, dat economie alleen met in de aarde wroeten en overalls heeft te maken.
Kom ik zo aan de kost dan schuiven mensen (in een geldeconomie) hun geld door naar mij. Zij ervaren mijn product als een verhoging van hun welvaart en/of welzijn en ik word er zelf ook beter van en ben van de straat. Zelfs met de productie van de grootst mogelijke onzin vindt dus op deze wijze -via de markt- spreiding van welvaart en geld plaats.

Geld is niet het probleem. De vraag is alleen, hoe geld aan de rol te krijgen. De overheid heeft zichzelf de rol van Robin Hood toebedeeld met een collectieve lastendruk van om en nabij de 55 %. De verdere verdeling wordt overgelaten aan het vrij ondernemerschap. Dat mag resulteren in rommel als oranje puntmutsen voor Heineken-liefhebbers, rondleidingen langs bekende misdaadplekken, weer een nieuw type auto*. Want eigenlijk doet het er niet toe, als maar vraag wordt gecreëerd.

Je kunt dus zeggen, dat minstens een deel van de vrije markt voor pure werkverschaffing zorgt en dat in die zin Nederland een sociale werkplaats is, maar wel één met deelname op basis van vrijwilligheid. Het geld stroomt weer, de mensen zijn van de straat en dat zonder tussenkomst van de overheid. Dus waar praten we over?

rkh, 29-03-2009


* Idee: Bedenk een fietsslot dat tegelijkertijd ook de fietspomp vergrendelt.