De gelovige weerstaan

De Rotterdamse dominee Piet de Jong is ongetwijfeld een diepgelovig man. Misschien dat hij niet in God gelooft, maar in elk geval wel in de multiculturele samenleving. In het EO-programma “Dit is de dag” van 9 juni bestaat hij het met enige verbetenheid te zeggen, dat de Leefbaren van Rotterdam niets hebben klaar gemaakt. Bart-Jan Spruyt repliceert natuurlijk met dat vriend en vijand de beide oud-wethouders van leefbaar prijzen. Maar wat Piet de Jong zei, zei hij gisteren en zal hij morgen weer zeggen.

De makke van een tegenargument inzake geloof is, dat het de gelovige niet overtuigt en de “ongelovige” in zijn zekerheden bevestigt. En natuurlijk kan de gelovige altijd met recht en reden argumenten ten nadele van Leefbaar aandragen. Kortom, zo’n gesprek is een gesprek tussen doven en totaal zinloos. Wil er nog iets van een gesprek ontstaan dan moet het normale speelveld worden verlaten en ontregelend worden gesproken en moet met 2de orde vragen worden gewerkt.

Fortuyn heeft de partij van de hardcore PvdA’ster Els Kuiper bij de Rotterdamse gemeenteraadsverkiezingen een gevoelige slag toegebracht. Met Peter van Heemst (nu fractievoorzitter) heeft de PvdA zich - met de topics “generaal pardon” en “voedselbank”- aardig hernomen.
Spruyt had de geestelijke kunnen vragen of het nu niet juist de Leefbaren zijn die de PvdA de noodzakelijke vernieuwing hebben gebracht. Dat dus dankbaarheid past.
En onder de vooronderstelling dat de man ook al warm liep voor de oude PvdA van Els Kuiper, had ten tweede de vraag gesteld kunnen worden, waarom de dominee denkt altijd gelijk te hebben. “U bent blij als de zon schijnt en u bent blij als het regent. U kunt toch niet beide PvdA’s de hemel in prijzen?”

Beide vragen gaan dus niet over de verdiensten van de Leefbaren. De eerste vraag gaat over een feit, dat -als het goed is- algemeen erkend is. De tweede vraag gaat over consistentie en geloofwaardigheid.

Ook een relativerende lach of opmerking kan wonderen doen*.


rkh, 10-07-2009



* De zanger Gordon toonde zich hierin een meester.

Zwarte presentator: “Wij moeten twee keer zo hard werken”.
Gordon: (stilte, verbazing) , Daar heb ik anders niets van gemerkt, (lach) .

De grap wordt alleen verstaan door diegenen die ervan uit gaan dat zwarten van nature lui zijn. Stel, stel, dat een Aziatische presentator met dezelfde verzuchting zou komen, dan zou geen grap ontstaan.