Het zwaar christelijk onderwijs zegt iets van: “Een homo komt er bij ons niet in, althans niet wanneer hij praktiseert”. Ongeveer heel Nederland windt zich op en valt er over. Het gaat dan ook om niets minder dan gelijke vrijheid voor iedereen of men nu wil of niet tegenover de vrijheid van een groep om zelf invulling te geven aan het leven.
Is een discussie over dit onderwerp zinvol?
Er kan ingebracht worden, dat Nederland een anarchistische traditie heeft van vrijheid & blijheid en van leven & laten leven, dat Nederland altijd tolerant is (geweest) voor minderheden, dat er onderscheid is tussen privé en publiek, dat 49% van de CDA-stemmers en 24% van de CU-stemmers momenteel vindt dat homo’s niet geweerd of verbannen mogen worden, dat het slechts om een klein aantal Protestantse enclaves gaat, dat er internationale verdragen zijn, dat toch niemand lid wordt van een club die hem als lid niet wil, dat het hier om een staaltje onvervalst seculier fundamentalisme gaat etc. Maar alles wat aan feiten, vermoedens en vooroordelen naar voren wordt gebracht, wordt gewaardeerd en gewogen in het licht van de eigen ideologie, simpel samen te vatten onder de slogans “Gelijkheid” resp. “Soevereiniteit in eigen kring”. Dat zijn sterke overtuigingen die niet gemakkelijk om ver zijn te blazen.
Een discussie zou een gesprek tussen doven zijn en is dus volledig zinloos. De standpunten zijn bekend en alles is al eerder gezegd en mocht iets nog niet zijn gezegd dan wordt dat snel geduid en omgeduid in het licht van de eigen ideologie.
Over fundamentele politieke standpunten valt niet te twisten -net zo min als over smaak-, ondanks de schijn van het tegendeel.
Cliteur en Kuitert zien het probleem en stellen debatregels voor die een beroep op Rudolf Steiner of op God en de heilige geschriften uitsluiten. Maar wie bepaalt die regels van uitsluiting? Weer een democratisch deficit erbij? En worden mensen dan niet gedwongen tot onoprechtheid, om maar niet te zeggen wat ze bedoelen? Er is geen “moreel Esperanto” voor een publiek debat.
Wezenlijke problemen vragen radicale oplossingen.
Vroeger trokken hele volkstammen weg omwille van het geweten of men bond de strijd aan (Domela, RAF).
De actiebereidheid komt nu niet veel verder dan een schijngevecht in het Huis van de Democratie. Waar ratio en redelijkheid victorie zouden moeten kraaien, zien we B-acteurs hun act opvoeren soms tot diep in de nacht. Maar waar het werkelijk op aan komt is macht. Bij wet- en regelgeving gaat het uiteindelijk om de macht van het getal en handjeklap in achterkamers.
rkh, 16 juni 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten