Baas in eigen huis

Marcouch weet het mooi te zeggen: “Wij moeten de Islam welkom heten. Wij moeten moslims niet uitsluiten.” Voor hem houdt dit o.a. in: de koran op openbare scholen, politieagentes met hoofddoek.*
Maar wie zijn “wij”? En van wie en waarom “moet” dat?

Cohen ziet het als zijn opdracht “De boel bij elkaar te houden”.
Maar de vraag wordt niet gesteld wat je dan bij elkaar houdt en waarom je dat zou moeten willen.

De slogan van dit kabinet is: “Samen leven, samen werken”.
En ook hier wordt aan de waarom-vraag voorbij gegaan.

Thillo Sarrazin –ex SPD-senator van Berlijn- zei geen respect te hebben voor mensen, die van de staat leven, staatsvijandig zijn, hun kinderen niet opvoeden en “kopftuchmädeln” produceren. Sarrazin heeft het geweten, maar hij kreeg wel veel bijval vanuit de bevolking. Dat was net na de verkiezingen, waarin integratie en immigratie geen issue waren. Het is een “inconvenient truth” die met het oog op de cohesie in de samenleving maar beter niet verteld kan worden.

Tom van Dijk** zegt dat een frame een interpretatiekader geeft, dat een probleem duidt en een oplossingsrichting biedt. Ik zou zeggen dat dan “Baas in eigen huis” een goede kandidaat is.

Zelf kiest Van Dijk voor het frame “Binding, bindend leiderschap” als opvolger van het “Samen”-frame van Balkenende c.s. en van de frames “Overheid functioneert niet (Puinhopen van Paars)” en “Openheid zonder politieke correctheid” uit het Fortuyn-tijdperk.
Maar met de keuze voor “bindend leiderschap” gaat ook hij voorbij aan de wezenlijke vragen, namelijk wat bindt ons en waarom zouden we ons moeten laten binden.

rkh, 15-11-2009

* Het zijn uitspraken in de geest van Marcouch. Nog zoiets: “Onze democratie kan de orthodoxie aan, want democratie is –net als moderniteit- onweerstaanbaar”.
** Tom van Dijk: Het is verlangen. Opgenomen in de SCP-publicatie “Crisis in Aantocht”.