Prof. dr. Jan-Willem Duyvendak heeft het voor de radio over het gebruik van de woorden “allochtoon” en “autochtoon” en over de consequenties daarvan: uitsluiting voor de nieuwkomers en nationalisme voor de “oudkomers”.
Ik voel aan alles dat ik er fundamenteel mee oneens moet zijn. Maar ik heb op dit moment geen verweer, laat staan een ontregelende en ontspannende kwinkslag*. Het geheugen schiet te kort, er is geen begrippenapparaat voor déconstructie en ik heb niet de rust, de moed of het intellectueel vermogen voor een analyse à la minute.
Een goochelaar belazert de zaak ook, maar dat wordt verwacht en daar ga je stilzwijgend mee akkoord. Bij iemand als Duyvendak ben ik niet nieuwsgierig naar zijn verhaal, maar wil ik eerst en vooral de trucs doorzien om hem vervolgens tot zwijgen te kunnen brengen. Het blijft echter bij een confrontatie met eigen onvermogen. Dat geeft meer dan teleurstelling, dat geeft woede, want het gaat niet om niets.
Ik begrijp de mensen die zonder woorden zijn en komen tot “zakkenvuller!” of “ivoren toren gezwets”.
Hetzelfde ongemak heb of had ik met “meervoudige identiteit”, “de Nederlander bestaat niet**”, “de meningsvrijheid is de laatste jaren op geen enkele manier ingeperkt” (Elsbeth Etty, Jan Kuitenbrouwer), “Verdonk denkt zelfs al dat Sinterklaas door moslims wordt bedreigd”, “trots zijn op Nederland is eng”.
rkh, 01-11-09
* Imam: “Natuurlijk mag godsdienstkritiek, alleen niet op de Islam”.
** Dat de Oranjes in het Afrikaans vastgoed zitten, krijgt hier weinig waardering. Dat zegt iets over de Nederlandse Identiteit/cultuur.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten