Casus: Een alleenstaande Harlingse van 63 bevalt van een dochter. De biologische vader en moeder zijn onbekend. De vrouw is bij haar project geholpen door Severino Antinori.
Iedereen heeft over het geval een mening. Maar of iedereen ook zijn eigen mening geeft, is een tweede. Want de druk van de peers is groot.
In Stand.nl van 23/3 maakt Margriet van der linden er in elk geval een potje van.
Ik noteer*:
"Het aantal gevallen is niet hoog, dus geen reden voor ophef."
"Knappe koppen hebben hier tot een leeftijdsgrens van 45 jaar besloten. Maar het is wel discriminatie."
"Oude mannen krijgen ook kinderen en daar heeft niemand het over."
"Het kan, dus waarom niet?"
"Medische deskundigen hebben 45 jaar als grens gesteld, maar in hun rapport niets gezegd over de zieligheid van het kind." (2x)
"Er zijn medische risico's, maar kennelijk is het hier goed gegaan".
"Ik geloof niet dat ik dit tegennatuurlijk vind. In vitro bevruchting en invriezen is ook niet natuurlijk."
Ik wijt dit gestuntel aan morele dissonantie. Als hoofdredacteur van Opzij, als feministe en als praktiserend lesbienne -en dus "progressief"- mag ze Tineke Geessink niet afvallen. Maar anderzijds draagt ze haar zwaar christelijke achtergrond mee. Een broer van haar is zelfs dominee.
n.b.: "Omama" heb ik niet zelf bedacht.
* Het is voor een deel mijn vertaling, maar de inhoud klopt wel.
rkh, 24-03-2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Wat is "morele dissonantie" ? Is dat een botsing tussen ethische overtuiging en gevoel ? "Ik vind dat het niet mag maar ik vind het wel lekker" ?
Of is het iets anders ?
Op een of andere manier heb ik het gevoel dat iets in de blog niet klopt. Mensen kunnen een moreel dilemma hebben: "ik vind dat ik niet mag doden & ik vind dat ik Hitler moet doden." Of: "ik vind iets slecht & (tegelijkertijd) goed". Je kunt m.i. iemand niet verwijten dat hij een moreel dilemma heeft, maar ook niet dat hij dat - al dan niet stuntelig - onder woorden brengt.
PJ te N
Margriet is zich helemaal niet bewust van een moreel dilemma. Ze formuleert dat nergens, impliciet noch expliciet.
Ze zou i.o.v. haar lifestyle willen zeggen: De vrouw heeft die vrijheid en de man mag het al lang.
Maar ze draagt haar verleden met zich van andere normen en waarden.
Dat borrelt op en geeft meel in mond.
Ze heeft niet over zichzelf nagedacht of hypocriet, dat verwijt ik haar.
Een en ander blijft voor mij onduidelijk.
"Niet over jezelf hebben nagedacht" of hypocrisie zijn dus "morele dissonantie" ? Of gevolgen daarvan ?
Ik dacht altijd dat hypocrisie immoreel is. Ik zie ook niet welke tegenstrijdigheid waartussen zit in hypocrisie.
Misschien helpt het mijn begrip als ik het verschil verneem tussen "morele dissonantie" en "moreel dilemma" ?
P.S. Los hiervan: misschien is Margriet's kletspraat wel kenmerkend voor onze postmoderne cultuur en is zij slechts een weer- en tandeloos slachtoffer van de tijdgeest.
PJ te N
Het morele dilemma is: het recht op een kind (van een ander) en het recht van het kind.
Margriet heeft dat dilemma duidelijk niet objectief voor zich. Omdat ze er niet over heeft nagedacht.
En dat kan ze niet, omdat er wat dissonanten uit haar verleden opspelen die haar überfeministheit im frage zouden stellen.
Dat element van onbewustheid heb ik met "morele dissonantie" willen vertolken.
Het zijn tamelijk onbewuste processen die de dissonantie willen opheffen.
Zal Pechtold zich bewust zijn dat hij Wilders aanvalt om het interview met Bloeme Evers links te mogen laten liggen? Ik denk het niet.
Een reactie posten