Homogeniteit is ons aller streven

Er is niets tegen diversiteit. Dat bijv. in een medisch team ook de psychologie en het maatschappelijk werk zijn vertegenwoordigd, is alleen maar goed voor de patiënt. Maar streven naar diversiteit als doel op zich is tegennatuurlijk. Het ideaal van de multiculturaliteit bijv. is daarop stuk geslagen. De natuur kan niet ongestraft genegeerd worden. Streven naar homogeniteit is des mensen, dat is evolutionair bepaald. De politiek zou dit als gegeven moeten nemen.

Wie in diversiteit als doel op zich gelooft -of beter: zegt te geloven-, kent zichzelve (d.i. de eigen natuur) niet of beter: wil zichzelf niet kennen. Het is juist dit soort fanatieke gelovigen dat -in naam van diversiteit- anderen uitsluit en daardoor in tegenspraak met zichzelf komt, zonder overigens daarin een probleem te zien.

Dit homogeniseren gaat via kwinkslagen, grapjes en kleine pesterijen, maar kan ook ontaarden in verketteren, demoniseren, ontslaan, wettelijk verbieden. Thilo Sarrazin schreef "Deutschland schafft sich ab". Merkel viel Sarrazin openlijk af zonder het boek te hebben gelezen. Sarrazin moest zijn hoge functie in de bankenwereld opgeven (en werd uit de SPD gezet?). Rick van der Ploeg wilde Paul Scheffer het land uittrappen. De criminologe Marion van San onderzocht de criminaliteit onder Antillianen. Is nu hoogleraar in Nederland, maar kon in België moeilijk aan werk komen.

Uitsluiten dus om de neuzen één kant op te krijgen. Daarmee onderschrijven de gelovigen in Diversiteit de facto mijn stelling dat het streven naar homogeniteit diep zit.

Dit is de diversiteitsparadox: in naam van diversiteit anderen je wil opleggen. Die paradox ontstaat, doordat men wensdenkt zonder te achten op de natuur in het algemeen en de eigen in het bijzonder die zich uiteindelijk toch roert.

R.K.H, Täsch, 25-06-2013