Een jaar terug hoorde ik voor het eerst de uitdrukking "fact free politics". Wie in de politiek zomaar iets zegt, krijgt dit als verwijt naar het hoofd geslingerd. Nu behoort de uitdrukking tot het standaard-repetoire van elke weldenkende Nederlander.
Tijden veranderen: fact free politics mag weer. Het is nu (ook) een aanbeveling. Politici wordt aangeraden niet in te gaan op "boodschappenlijstjes" en niet mee te doen aan quizzen. Ook deze aanbevelingen worden deel van het politieke discours. Met als gevolg geen vragen meer in politieke interviews over de prijs van een casino wit en de hoogte van schulden.
De verschuiving van verwijt naar aanbeveling heeft alles te maken met de verwerking van het trauma Cohen. De teloorgang van Cohen moet worden verklaard. Hij struikelde over feiten, dus dan maar vóór een politiek zonder feiten. Natuurlijk wordt dat niet "fact free politics" genoemd, maar gebracht onder het kopje "Geen boodschappenlijstjes", "Geen quizzen".
Met terugwerkende kracht wordt Twan Huys als schuldige aangewezen. Bij hem stamelde Cohen immers voor het eerst: "Nee, de precieze cijfers over de nationale schuld heb ik niet paraat. Maar die schuld is fors." (vrij naar Cohen). De media hebben het gedaan, die stellen nare vragen.
Sommigen vinden het van leiderschap getuigen wanneer een "overhoring" en public wordt geweigerd. Gelukkig kan nog altijd de ironische vraag gesteld worden: "Maar we doen toch niet aan fact free politics?!".
rkh, 02-03-2012
1 opmerking:
Inderdaad, zoals Bredero reeds inzag: het kan verkeren.
In de 20e eeuw ontdekte men ook dat alles wat kan verkeren, ook zal verkeren.
PJ te N
Een reactie posten