Aantal als argument (2)

Steeds weer wordt geargumenteerd*, dat een (bonds)land dat weinig tot geen moslims telt eigenlijk niet vijandig kán staan tegenover moslims/de Islam. Dat wordt dan als paradox gebracht om aan de verbazing over het succes van bijv. de AfD in de voormalige DDR uitdrukking te geven. En daar laat men het bij. Maar wat is hier paradoxaal aan?

Precies geformuleerd is de paradox hier één van vriendschap tegenover vijandschap. Men verwacht een welkomstcultuur, maar ontmoet tot zijn verbazing vijandigheid. En met deze heldere formulering wordt de paradox ontmaskerd. Want waarom –in vredesnaam- zou je nieuwkomers verwelkomen, vanwege weinig tot geen vreemdelingen in de buurt? Wat is dit voor rare redenering. Alsof het spreekwoord luidt: “Wat de boer niet kent, eet hij maar al te graag”. Quod non.

Maar ook “Wat de boer niet kent, vreet ie niet” gaat niet op. De boer weet wel degelijk wat hem wordt voorgeschoteld. Alleen hij blieft dat niet en dat bevalt sommigen niet. Het getuigt van arrogantie om bij de ander onwetendheid te veronderstellen. Je zou die boer zelfs een scherpere blik kunnen toedichten, omdat hij van veraf ziet hoe het kan zijn en van dichtbij ziet hoe het nog is.

In de multiculturele wereld zijn zwembaden en disco’s notoir onveilige plekken. Op de Duitse tv zei een bezoekster van een zwembad dat het wel goed ging, maar er liepen wel beveiligers rond. Het nieuwe normaal. Maar voor mensen met weinig Islam in de buurt is die noodzaak van extra bewaking en voorzichtigheid in elk geval niet normaal. Nog niet.

*Wat iets anders is als beargumenteerd.

rkh, 5-5-2017