Einwanderungsgezwets

De afwezigheid van een Einwanderungsgesetz zou debet zijn aan de chaos na de grensopening van sept. 2015. Zo is vaak op de Duitse TV te horen of op z’n minst wordt dat gesuggereerd. Canada en Australië (niet toevallig beide landen met veel water voor de deur) worden dan steevast ons ten voorbeeld gesteld. Alle gesprekspartners lijken het logisch te vinden, maar ik zie geen verband. Want wat zou er anders zijn gegaan met wel een Einwanderungsgesetz?

Je land officieel tot immigratieland verklaren, levert weliswaar instituties op die nieuwkomers kunnen opvangen en begeleiden. Maar je kunt je toch nooit voorbereiden op een tsunami aan vluchtelingen, gelukszoekers en criminelen? En daar komt bij dat een asielzoeker weliswaar een immigrant is, maar als asielzoeker buiten bijna alle immigratie-regels valt. Dus een link tussen chaos en een afwezige immigratiewet is er niet.

Dat wel een link wordt gelegd tussen chaos en afwezigheid van een Einwanderungsgesetz en dat deze link als vanzelfsprekend wordt geaccepteerd heeft alles te maken met de masochistische behoefte aan boetedoening. Duitsland is uiteindelijk zelf schuld aan de chaos. Mea Culpa, maar dan met z’n allen.

De roep zelf om een Einwanderungsgesetz komt voort uit een onbereflecteerd gevoel dat de wereld er is voor iedereen en ook van iedereen is. Nederland zingt: “Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen”. Maar wat dat betekent, weet men niet. Over het absorptievermogen van een samenleving qua onder meer cultuur en financiën wordt immers niet gediscussieerd.

rkh, 30-05-2017